43. Przeciw żywiołom i żandarm nie pomoże
Pamiętnik [fragment]
p. 224-225
Texte intégral
1A myśmy się puścili w ową tajemną drogę, gdzie nikt nie wiedział, dokąd zmierza1. Jechało nas przeszło trzydzieści osób w jednym ogromnym wagonie, a że był trzeciej klasy, twardy i nieopalany, więc przy grudniowym czasie, jeśli kto się oparł o ścianę, to mu włosy do niej przymarzały. [...] Dla nas przypadł Kazań.
2Do Niżnego Nowogrodu wieziono nas jeszcze razem, ale tu już kończyła się droga żelazna i tu nastąpiło ogólne żegnanie się z towarzyszami podróży, z którymi te dnie wspólnych cierpień związały nas niejedną nicią, chociaż... nie ze wszystkimi. Odtąd, każdy już musiał radzić sobie z osobna. Nie mając pozwolenia na pójście do miasta, musieliśmy na poczcie kupić co się trafiło, rodzaj starej karetki na saniach, najśmieszniejsze w świecie pudło dziurawe, poobijane rogóżkami2. Ciasno tam było i niewygodnie, ale, prawdę mówiąc, uczuliśmy się szczęśliwi, że jesteśmy już tylko we dwoje i że możemy na koniec rozmawiać poufnie, co w ciągłym dotąd tłumie było niewykonalnym. Po drodze nie spotykaliśmy żadnych ciekawości. Kraj pusty, bezleśny, poprzecinany głębokimi jarami, śniegi bezbrzeżne, które olśnionym oczom wydawały się czasem purpurowe, wicher szalejący dniem i nocą. [...]
3Ale jeśli ciekawości było mało, za to niebezpieczeństw co nie miara; kraj wszędzie falisty, czynił drogi śliskimi jak zwierciadła; spuszczanie się do jarów przedstawiało niezmierne trudności, a już najstraszniejszą była przeprawa przez Wołgę, jeszcze źle zamarzniętą. Wprawdzie żandarmi, tworzący naszą eskortę i odpowiadający za nasze życie, czuwali nad nami bardzo pilnie, ale przeciw żywiołom i żandarm nie pomoże. Mieliśmy nadzieję, że w Kazaniu będziemy mogli wypocząć, choćby za więziennymi kratami, tymczasem gubernator, przejrzawszy nasze papiery, kazał nam natychmiast ruszać znowu do jakiegoś Jadryna, o którym, jako żywi, nie słyszeliśmy nigdy. Przebywszy na powrót Wołgę, i to w nocy, wśród kry i wodnych przepaści, musieliśmy wracać się o paręset wiorst drogi. Na koniec dziewiętnastego dnia po wyjeździe ze Pskowa dotarliśmy do Jadryna, mieściny, złożonej z kilkudziesięciu chałup i kilkunastu dworków, tak grubo zasutych3 zaspami śnieżnymi, że tylko dachy wypuklały się cokolwiek nad ziemią, jakby jakieś białe mogiłki.
4PRZEDRUK ZA: Deotyma [Jadwiga Łuszczewska], Pamiętnik, Warszawa 1910, s. 59–61.
Notes de bas de page
Auteur
1834–1908

Le texte seul est utilisable sous licence Creative Commons - Attribution - Pas d'Utilisation Commerciale - Pas de Modification 4.0 International - CC BY-NC-ND 4.0. Les autres éléments (illustrations, fichiers annexes importés) sont « Tous droits réservés », sauf mention contraire.