38. Droga przez przerębel
Od kolebki przez życie [fragment]
p. 217-218
Texte intégral
1Pora mi sprzyjała. Mróz, silny zrazu, sfolgował tak dalece, że dnie nastały iście wiośniane, słoneczne i pogodne. Dogadzało mi to, ale o mało o nieszczęście nie przyprawiło. W Soroce trzeba było przez Dniestr się przeprawić. Pewny byłem, że jak przeszedłem Prut, tak Dniestr przejadę po lodzie; jechałem spokojnie drogą, do rzeki prowadzącą. Zdziwiła mnie nieco gromadka spora ludzi, którą z daleka na brzegu ujrzałem. Co by to miało znaczyć? Znaczenie zgromadzenia tego wyjaśniło mi się, gdym na miejsce dojechał. Na lód przechodniów, a tym bardziej przejezdnych nie puszczano i dla przeprawy przerąbywano przerębel, na który spuszczano łódź dużą. Czynność ta odbywała się pod dozorem inwalida, który rozkazy dawał i porządek pomiędzy oczekującymi na przewóz utrzymywał. Stanąłem pomiędzy tymi ostatnimi i czekałem. Godzina może upłynęła, zanim robota ukończoną została. Gdy wreszcie łódź funkcjonować poczęła, ludzie się pocisnęli i rozpychali, ażeby miejsce na niej dostać. Inwalida nakazał brać pieszych tylko; kiedym się przeto z koniem do łodzi zbliżył, puszczać mnie nie chciał. Jam go prosić i tłumaczyć mu począł. Nastąpiła z racji tej pomiędzy nim a sternikiem narada, z której w rezultacie wypadło, że mnie z koniem przeprawić można, jeżeli dobrze zapłacę.
2– Ile? – zapytałem. Chłop, pomyślawszy chwilkę, wyznaczył rubla; spuścił jednak z ceny i po targu krótkim przystał na pięć złotych. Wydobyłem pięć złotych z kieszeni i zapłaciłem. Działo się to w obecności inwalida, który, gdym na łódź konia wprowadzał, zatrzymał mnie i zapytał:
– Coś ty za jeden, że tyle płacić możesz?
– Ja z listem... – odrzekłem.
– Z jakim? Wydobyłem z zanadrza kopertę i pokazałem, dodając:
– Pan mi dał pieniądze i nakazał pośpiech.
– Jakże się pan nazywa? Zmyśliłem nazwisko jakieś i inwalida usunął się, pozostawiając mi swobodę przejścia. Gdyby był trochę ciekawszy, nie byłbym swobodnie przez Dniestr się przeprawił1. Wprowadziłem konia na łódź i miałem następnie trudność z wyprowadzeniem go z niej. Nie chciał wchodzić na lód, do którego przypierał przerębel. Skończyło się jednak na tym, że wszedł. Stąpiłem wreszcie na ziemię rodzinną. Dziwnie rzewnego doznałem uczucia, gdym ziemię tę pod nogami poczuł. Modlić się do niej, uklęknąć i całować ją chciałem. Byłbym to może uczynił, gdybym się świadków nie lękał.
3PRZEDRUK ZA: Teodor Tomasz Jeż [Zygmunt Miłkowski], Od kolebki przez życie. Wspomnienia, do druku przygotował Adam Lewak, wstęp Aleksander Brückner, Kraków 1936, t. 2, s. 23–24.
Notes de bas de page
1 Jeż podróżował jako emisariusz.

Le texte seul est utilisable sous licence Creative Commons - Attribution - Pas d'Utilisation Commerciale - Pas de Modification 4.0 International - CC BY-NC-ND 4.0. Les autres éléments (illustrations, fichiers annexes importés) sont « Tous droits réservés », sauf mention contraire.