35. Wichura i rzeka
Wspomnienia z podróży do Syberii, pobytu w Berezowie i w Saratowie [fragment]
p. 208-211
Texte intégral
1Opatrzywszy się zatem we wszystko, co potrzeba było do łapania kaczek, oraz zrobiwszy zapas żywności na jeden wieczór, wyruszyliśmy z Berezowa, mając zamiar wylądować o wiorst piętnaście, gdzie miało być miejsce najdogodniejsze na ten rodzaj polowania.
2Zaledwie ujechaliśmy wiorst kilka, powstała silna burza. Bałwany rzucały gwałtownie naszą rozkołysaną łódkę, grożąc niebezpieczeństwem; bryzgi bałwanów, rozbijając się o boki łodzi, kropiły nas jak deszczem. Sternik musiał użyć całej baczności, aby kierując zawsze przód łodzi naprzeciw bałwanom, uniknąć jej zalania.
3Złożono walną radę, z której wypadło, aby nie płynąć do miejsca oznaczonego, wylądować na bliższym brzegu, czekając przyjaźniejszej pory do dalszej żeglugi.
4Przy silnej burzy nie było łatwo przybić do brzegu. Trzeba było z największym niebezpieczeństwem przepływać w poprzek głąb, czyli koryto rzeki, na którem bałwany były najbardziej rozhukane. Jednak, przebywszy prąd z wielkim usiłowaniem, wpłynęliśmy w zatokę, która osłoniona będąc wierzbami, miała powierzchnię mniej rozhukaną.
5Z wielkim ukontentowaniem wylądowaliśmy z całym bagażem, i rozłożyliśmy ogień.
6Po rozłożeniu ognia, następnym aktem było nastawienie samowaru. Tymczasem pani X. i Wakuliński poszli strzelać kaczki, obiecując upolować zwierzyny na wieczerzę, i z powiększonym zapasem spiżarniowym, jechać na dalsze stanowisko, gdy wiatr trochę ucichnie.
7Wszakże herbata była gotowa, a wiatr nie ustawał. Na domiar niepomyślności, kompania strzelająca, wystrzelawszy wszystkie naboje wróciła bez zdobyczy, ale za to, jak zwykle na polowaniu, z zapasem dobrych przyczyn, dla których polowanie się nie powiodło.
8Pocieszając się, piliśmy herbatę, wyglądając lepszej pory. Po niejakim czasie, gdy ta lepsza pora nie nadchodziła, zjedliśmy zrazy, któreśmy wzięli z sobą na wieczerzę, a tu wiatr jak huczy, tak huczy.
9Wreszcie wieczór nadszedł, nie było czasu myśleć o dalszej wyprawie. Uradzono, aby na tymże miejscu noc przepędzić, a zatem i sieci rozwiesić.
10Członkowie myśliwskiego towarzystwa rozbiegli się, aby znaleźć stosowne miejsce do rozpięcia sieci, a gdy wrócili ze wzwiadów, zebraliśmy bagaże, usiedliśmy znów na łódkę i wpłynęliśmy dalej w zatokę.
11Tam woda była zupełnie cicha, przywiązawszy zatem łódź do wierzby pochylonej nad wodą, zaczęliśmy rozwieszać sieci.
12Z wielką trudnością ta praca dokonać się dała, bo wiatr był bardzo silny, przeto wywracał tyczki, a miotając siecią, nie pozwalał swobodnie ją rozpinać. Jednak gorliwa praca pokonała trudność, nie zapewniwszy wszakże dobrego powodzenia. Kaczek było bardzo dużo, ale że noc była widna jakby w dzień, do tego wiatr, silnie nadymając perewies1, robił go tym widoczniejszym, kaczki nie chciały nań lecieć. Uważaliśmy przeto polowanie za zupełnie chybione.
13Straciwszy nadzieję pomyślnego łowu, przejęci zimnem porzuciliśmy sieć rozpiętą na igraszkę wiatrom, sami zaś zasiedliśmy grzać się u ogniska, kiedy niebo zaczęło się czerwienić od wschodu, co znaczyło bliskie wejście słońca na widnokrąg. Tymczasem wiatr nie przestawał huczeć z największą siłą nad naszymi głowami, opuszczony od wszystkich perewies miotał się w powietrzu jak wściekły.
14Na koniec słońce zaczęło wynurzać swą głowę nad ziemię; wyglądaliśmy go dość niecierpliwie, mając nadzieję, że wejście tej gwiazdy wpłynie na uciszenie wiatru, jak to nieraz się trafia.
15Próżna nadzieja! Słońce świeci, a wiatr nie przestaje miotać wściekle drzew wierzchołkami. Zaczęliśmy serio się niepokoić, co będziemy robić dalej.
16Brzeg, na którym znajdowaliśmy się wówczas, był przeciwległy temu, na którym zbudowany był Berezow, a dla niskości gruntu, zgoła był niezamieszkany. Gdybyśmy szli wiorst kilkadziesiąt, nie znaleźlibyśmy mieszkania ludzkiego. Burza mogła potrwać dni kilka, podczas której przeprawić się za rzekę w błahej łódce jak nasza, bez największego niebezpieczeństwa, było niepodobnym; tym bardziej, żeśmy nie mieli biegłego sternika. Żywności żadnej nie mieliśmy, proch wszystek był wystrzelany, który by pomógł do zdobycia żywności. Co robić w tak niepokojącym położeniu?
17Cierpliwość i ufność w BOGU, była hasłem nas wszystkich. Nie mogąc nic działać, jedni z nas zasiedli grzać się koło ogniska, inni machinalnie usiedli koło perewiesa, oczy mając zwrócone na stada kaczek, które zrywały się z wody i odlatywały dalej; ja z nudy poszłam błąkać się ponad brzegiem zatoki, a gdy weszłam dość daleko, zachciało mi się dojść aż do Soswy i spojrzeć na pieniące się bałwany tej szeroko rozlanej rzeki. Burza bowiem hucząca w powietrzu obiecywała wspaniałe widowisko.
18Uszłam z wiorstę. Już szeroka tafla wody przegląda przez gałęzie wierzb. Zbliżam się do brzegu, o dziwy!!! Mimo wiatr silny, pochylający ku ziemi drzew wierzchołki, powierzchnia wody na Soswie lekkimi tylko była okryta marszczkami, kiedy wczoraj, przy mniej silnej burzy, bałwany biły wysoko.
19Oczom swoim nie wierzę. Myślę, czy nie zbłądziłam, czy nie jestem nad jaką inną zatoką, inną wodą. Dla uspokojenia wątpliwości, rozpatruję się w miejscowości2 i znajduję szczątki wczoraj nałożonego ogniska, przy którym piliśmy herbatę, porozrzucane papiery i inne ślady naszego chwilowego koczowania nad tym brzegiem.
20Rzuciwszy jeszcze raz okiem na Soswę, zapewniwszy się, że nie jestem w błędzie, lecę co tchu zwiastować ten cud, tę radośną nowinę moim współtowarzyszom. Jakoż nie tracąc czasu, zbieramy perewies, zabieramy się na łódkę i odbijamy od brzegu.
21Na domiar pomyślności, w czasie moich wzwiadów, stado kaczek oślepione zapewne blaskiem wschodzącego słońca wpadło na perewies, i Wakulińskiemu poszczęściło się nakryć ich cztery.
22Przyczyną uciszenia fal na rzece było jak się zdaje to, że wiatr wczoraj, wiejąc z północy, był w sprzeczności z biegiem wody, a zatem dwie siły, spierając się sprzecznie, podnosiły silne bałwany. Dziś, obróciwszy się z południa, wiał zgodnie z biegiem wody. Ta więc, nie odpychana wstecz siłą wiatru, płynęła spokojnie.
23Z prawdziwą przyjemnością wpłynęliśmy na Soswę, a jakby niedowierzając własnym zmysłom, jakby bojąc się jakiej zdrady, wszyscy wzięliśmy się silnie do wioseł, aby przepłynąć przynajmniej co prędzej rzekę w poprzek i być w stanie w każdym momencie, w złej chwili szukać schronienia na brzegu przeciwnym, skąd i piechotą można by się dostać do naszego pomieszkania.
24Obawa nasza była próżną. Bez żadnego niebezpieczeństwa przypłynęliśmy do Berezowa, i na bajraku3 wylądowaliśmy prawie pod samym domem naszym.
25Wielka to prawda, że tylko niepokoje, kłopoty, prywacje mogą oznaczyć cenę przyjemności codziennych.
26PRZEDRUK ZA: Wspomnienia z podróży do Syberii, pobytu w Berezowie i w Saratowie: spisane przez Ewę Felińską, Wilno 1853, t. 1, s. 286–290.
Auteur
-
Ewa Felińska
1793–1859

Le texte seul est utilisable sous licence Creative Commons - Attribution - Pas d'Utilisation Commerciale - Pas de Modification 4.0 International - CC BY-NC-ND 4.0. Les autres éléments (illustrations, fichiers annexes importés) sont « Tous droits réservés », sauf mention contraire.