29. Wiosna na Ukrainie
Wspomnienia
p. 188-189
Texte intégral
1Taki jest Boh w Hubniku1. Zima zazdrosna zamroziła jego piękności, schowała je pod lód. O, jakże wyglądamy, żeby upokorzona zima uciekła, a Boh żeby skruszył kajdany, które przez całą zimę dźwigał hardo, bo ciągle odgrażał się, pomrukując na porohach2. Wczesna wiosna zaweseliła prześliczną wieś naszę. Wiatr ciągły od morza ciepłym tchem swoim ogrzewał powietrze, słońce wybrylantowane podnosiło się coraz wyżej na ciemno‑błękitnym niebie, śnieg przed słońcem uciekając albo się krył pod ziemię, albo przemieniwszy się w wodę, żeby go nie poznano, zmykał do rzek i stawów, tym groble, a tamtym zrywać lody i mosty; już tylko gdzieniegdzie po łąkach i wzgórzach bieli się szmatami, a przy nim łąki zieleńsze, a przy łąkach śnieg bielszy. Jeszcze najupartszy i najśmielszy śnieg w lesie nietknięty, bo on się tam wiatru nie boi, on się tam najdłużej ze słońcem pasuje, a już Bohowi tyle sił przyrosło, że lód podniósł i sam spod lodu wystąpił, jak gdyby chciał przypomnieć: tu jestem. Na porohach szumi straszniej a straszniej, wspina się coraz wyżej – już równo z brzegami, lód trzyma go a trzyma, Boh się z nim mocuje, lód się zarysował, pęka, a gromkim hukiem doniósłszy, że skonał, rozpada się w sto części, kra cofa się leniwo, piętrzy się groźnie, i groźnie stanęła; a Boh zapieniony złością rzuca nią o porohy, rozpija na miazgę i przez trzy dni niesie ją na grzbiecie swoim, na znak zwycięstwa na ofiarę Czarnemu morzu; a wzniósłszy swą dumę, rozszerzył panowanie swoje od góry do góry, powiedział: to wszystko moje, i co napotka, zabiera i pędzi przed sobą. Tam zabrał most cały i niesie, tu porwał młyn cały i niesie, tam rozgruchotał lodem ludzkie schronienie i pastwi się nad jego szczątkami, tu rwie drzewa z rodzinnego lasu i precz wygania, tam jednym liźnięciem maże kilka lat pracy i trudów człowieka, tam porywa chatę ze starą matką i drobną dziatwą; nie słychać ich jęku, tylko widać, jak wyciągnąwszy ręce, modlą się do Boga i ludzi; Bóg ich do brzegu przybije i ludzie poratują, jeśli Bóg pozwoli. Rybacy, panowie Bohu, biegną na ratunek lotnymi czółnami, a wydarłszy Bohowi niewinne ofiary, spieszą wydzierać mu wszystko, co on ludziom zabrał. Tak to Boh hula dni kilka, a nahulawszy się do woli, użyźniwszy łąki, a ludziom za szkodę płacąc rybami, które tu i owdzie po dołach zostawia, wraca do koryta, jak żołnierz do domu.
2I znowu płynie tak strojnie, jak przedtem, i znowu jego ostrowy rozkwitły różnobarwnym kwiatem, zaludniły się rozliczną ptaszyną, co cały dzień świegoce, a wieczorem słucha słodkiego śpiewu słowika. I któż go nie słucha? Słucha go wszelkie stworzenie, słucha go wszelki człowiek, szczęśliwy i tęskny; młody marzy przy nim o przyszłym, stary o przeszłym szczęściu, a oba wzdychają; ten do tego, co będzie, ten za tym, co było. Sam Boh go słucha, bo mruczenie swoje stroi do śpiewu słowika, bo śpiew jego porywa na swoje wody i krętą drogą roznosi po całej krainie swojej.
3PRZEDRUK ZA: Aleksander Jełowicki, Wspomnienia, Kraków 1877, s. 35–36.
Notes de bas de page
Auteur
-
Aleksander Jełowicki
1804–1877

Le texte seul est utilisable sous licence Creative Commons - Attribution - Pas d'Utilisation Commerciale - Pas de Modification 4.0 International - CC BY-NC-ND 4.0. Les autres éléments (illustrations, fichiers annexes importés) sont « Tous droits réservés », sauf mention contraire.