„Gazeta Warszawska” 1812, nr 104

1Doniesienia.
Dnia 26 grudnia 1812 r. w południe między 12stą i 1wszą, zginął szpic mały, biały, z czarnymi oczami, włos biały, długi, odbiegł swego Pana między K[?] i Zamkiem, może też przez całe Krakowskie Przedmieście ku Nowemu Światu. Kto tego szpicka odniesie i odda do Pałacu Xięcia Mikołaja Sapiehy pod nr m 1203 na Nowym Świecie w stancji dolnej po prawej stronie, odbierze złotych dwanaście nro 12 w nagrodę. Dan w Warszawie d. 27 grudnia 1812.

„Gazeta Warszawska” 1812, nr 1, s. 13

2Gospodarz jednej kawiarni w Pest (w Węgrzech) miał od dwóch lat na łańcuchu niedźwiedzia. Ten urwawszy się, chociaż za łaskawego miany, rzucił się na ośmioletniego syna kucharza, i pozbawił go ręki i oka; były go nieochybnie rozszarpał, ale niedźwiedzia z fuzji ubito. Dnia 10 grudnia w bliskości Schönbrunn pod Wiedniem polowało kilku szlachty w sposób wcale nowy. Kilkaset gołębi i bażantów puszczono na powietrze, do których strzelcy w okrąg ustawieni strzelali. Zamiast zajęcy puszczono króliki, ale te częścią dla zimna, częścią dla nowości miejsca biegać nie chciały.

„Gazeta Warszawska” 1812, nr 3, s. 60

3Doniesienia.
Z dnia 4tego na 5ty miesiąca stycznia rb. na probostwie w miasteczku Radzyminie, w Powiecie Stanisławowskim, Departamencie Warszawskim, skradziono koni troje; to jest: Konia gniadego z małą gwiazdką na łysinie, mierzyn dobry lat 9. Klaczkę maści wcale siwej bez odmiany, składu pięknego w roku 3cim, już źrebna, wzrost średni. Klaczkę płowo gniadą w roku 2gim, ale wzrostu mierzyna średniego, pod kałdunem nieco podpasłą; sanki parokonne lekkie z pudełkiem nowo zreperowane; 2 pary lejców rzemiennych, kantary, połszorki stare ordynaryjne, siodło, chomąto &c. Nagrody za zwrot tej szkody zaręczam czer: zł: 6.

„Gazeta Warszawska” 1812, nr 4, s. 74

4W Montor, w departamencie Haute‑Marne, modlono się nad ciałem pewnego zmarłego. Wtem dał się słyszeć głos z trumny. Wszyscy wraz z Xiędzem uciekli. Pewien żołnierz odważył się otworzyć trumnę, a gdy to uczynił, wyskoczył z niej kot wielki.

„Gazeta Warszawska” 1812, nr 4, s. 78

5Prezydent Policji Miasta Stołecznego Warszawy, podając do wiadomości publicznej, iż para Koni na ulicy błąkających się schwytaną i zabezpieczoną została, wzywam właściciela onych, aby do Bióra mego stawił się i po udowodnieniu własności tęż parę koni odebrał. Dan w Warszawie dnia 8 stycznia 1812.

6Zabłocki, P. P. S. M. W. Królikowski, Sekr.

„Gazeta Warszawska” 1812, nr 7, s. 123

7W dziele pod napisem: Fizyczno‑ekonomiczna Biblioteka czytamy między innymi, iż pszczoły można chować zimą bez karmi, wstawiając je do lodowni, i zamrażając je tamże. Drętwieją one w ten sposób, lecz za ogrzaniem słonecznym przychodzą do siebie.

8W Numwirth przy Leodium mieszka pewny gospodarz, któremu kury zimą i latem niosą jaja. Skutek ten sprawia dawany im pokarm – Zwierzchnią łuskę siemienia lnianego suszy on naprzód w piecu; potem miele ją drobno, i w wodzie mąkę gotuje. Przydaje do tego nieco otrąb pszennych i mąki zmielonej z żołędzi. Z tego wszystkiego robi gatunek chleba, i daje go swym kurom.

„Gazeta Warszawska” 1812, nr 8, s. 136

9Prezydent Policji Miasta Stoł: Warszawy.

10Gdy dobry porządek i gospodarstwo myśliwskie wymaga, ażeby tak ptactwo dzikie na zimę nieodlatujące, jako też inne zwierzęta, które do pożywienia ludzkiego służą, w czasie do ich rozmnożenia potrzebnym niszczonymi nie były, przeto ponawiając wydane przeze mnie w tej mierze w dniu 18tym 1810 i 15tym lutego 1811 obwieszczenie, ostrzegam każdego myślistwem się bawiącego, a na ostatek i na własny użytek kupujących, iżby nikt nie ważył innej zwierzyny na targi tutejsze przywozić, onej sprzedawać lub kupować, zaczynając od dnia 1 marca r. b. aż do dnia 24 sierpnia tegoż samego roku, prócz następujących jako te: dzikich gęsi, dzikich kaczek, cyranek, chruścieli czyli derkaczów, kulików, wszelkiego gatunku słomek, bekasów, batalionów, trakawek, dzikich gołębi i wodnych kokoszek, gdyż spostrzeżone przy wjeździe do miasta przez rewizorów lub strażników policyjnych, zaś na targach lub innych miejscach przez kommisarzy cyrkułowych i ich subalternów, natychmiast konfiskowane i do szpitalów oddane będą, i oprócz tego przekraczający strofem pieniężnym ukarany zostanie.

11Zakaz niniejszy do zwierząt drapieżnych nie rozciąga się, gdyż wszelkie tegoż rodzaju w każdym czasie zabijać jest wolno.

12Aby zaś niniejsze urządzenie każdego wiadomości doszło, takowe w trzech gazetach po sobie następujących umieszczone, i tyleż razy przy trąbie ogłoszone mieć chce. – Dan w Warszawie dnia 26 stycznia 1812.

13Zabłocki P. P. M. W.

„Gazeta Warszawska” 1812, nr 8, s. 140

14W Stambule zapalił się był dom greckiego tłumacza. Za pomocą kilku janczarów uratował on swój skarb i ruchomości. Ale zapomniano dziecięcia w kolebce, a wejść już nie było można, bo płomienie wszystko ogarnęły. Nieszczęśliwy ojciec rozumiał, iż już dziecię utracił; aliści wielki pies jego wybiegł z domu, trzymając w paszczy dziecię za powijak, i położył je w progu domu przyjaciela pana swego. Któż zgadnie, jaka spotkała nagroda tak wspaniałe zwierzę? Oto tłumacz zabił go własną ręką i wraz z familią ziadł go na wielkim, na cześć jego danym obiedzie, mówiąc te słowa: – Nadto jest szlachetny ten pies, aby się miał stać pastwą robactwa; niech się więc z krwią ludzką zmiesza, która przeto stanie się wspaniałomyślniejszą, czulszą i cnotliwszą.

15(z Gazety Berl.)

„Gazeta Warszawska” 1812, nr 9, s. 160

16Doniesienia.
Piesek angielskiej rasy, czarny, z czterema kasztanowato podpalanymi łapkami, z białą gwiazdeczką na piersiach, bez ogona i z uciętymi uszkami, zginął dnia 29 stycznia. Kto by go znalazł, zechce się udać do domu JPana Aloe, Ogińskie zwanym, przy ulicy Długiej pod N. 561, gdzie przyzwoitą otrzyma nagrodę.

„Gazeta Warszawska” 1812, nr 12, s. 216

17Doniesienia.
Dnia 10 b.m. na Ulicy Kapitulnej zginęła suczka ze Spiców, biała cała. Mający o niej jaką wiadomość raczy się zgłosić na ulicę S. Jerską pod ner 1767 na dole, a za to odbierze przyzwoitą nagrodę.

„Gazeta Warszawska” 1812, nr 15, s. 268

18Doniesienia.

19Z dnia czwartego na piąty bieżącego miesiąca i roku wyprowadzono ze stajni nocnym sposobem dziedzicowi wsi Krzyżanek pod Krebią w Powiecie Krobskim W.Romanowi Bronikowskiemu parę koni mianowicie klacz karą podpalaną źrzebną z obgryzionym ogonem lat 10 do 11tu mającą bez odmiany, i wałacha brudnogniadego bez odmiany 6 lat mającego; konie te są miernego wzrostu. Uprasza się każdego, ktokolwiek by takowe konie wyśledził, one przyaresztować racył i wspomnianego powyżej dziedzica wsi Krzyżanek o tym uwiadomił przez pocztę, który poniesiono ztąd koszta z przyzwoitą nagrodą zwrócić przyrzeka. Ze Środy Popielcowej na czwartek, we wsi Janewku pod Warszawą, skradziono podróżnemu dwie klacze; jedna była jasno kasztanowata z białą wązką strzałką między oczami, z uzdzienicą rzemienną, mająca lat 8, druga skaro‑gniada bez odmiany ze łbem tłustym, skazująca lat 7, w chomoncie ciemnopąsowym manszestrem wykładanym. Obiedwie mierne i kute na przednie nogi. Wynalazcy przeznacza się czer: zł: 3, i ma się udać na drugie piętro w Pałacu Teperowskim w Warszawie Nr. 495, na ulicy Napoleona, lub do właściciela we wsi Gorkach, w Powiecie Łosickim, Departamencie Siedleckim, na probostwie mieszkającego.

„Gazeta Warszawska” 1812, nr 18, s. 312

20W królestwie włoskim pomnażają się co rok trzody owiec, prawdziwego rodu hiszpańskiego. W roku zeszłym sześć nowych trzod przybyło. Cena jednego barana lub owcy maciory jest 100 lirów włoskich. Co się zaś tycze najprzedniejszego rodzaju Merinos zwanego, takie barany kosztują 10 do 30 luidorów. Fabryka Pana Antonio Guaita w Como wyrobiła roku przeszłego z wełny przez Pana Dandolo dostarczonej sukna nieustępującego w niczym najpiękniejszym zagranicznym. Przed 10ciu laty trzeba było wszystkie sukna z zagranicy sprowadzać; teraz, gdy ich dowóz zakazany, uczą się Włosi sami opatrywać w potrzeby swoje. Przedtem w Królestwie Włoskim wyrabiano wełny zagranicznej za 5 milionów lirów, a przynajmniej 4 miliony płacono cudzoziemcom za cienkie i ordynaryjne sukna, lub inne wełniano materie. Te wielkie summy mogą teraz nasi gospodarze wiejscy i fabrykanci sami zarobić. Już w przeszłym roku rozdano włościanom po kilka baranów, kto w roku bieżącym 1812 przysposobi sobie trzodę złożoną z 100, 200, 300 lub 400 owiec, i zobowiąże się przez 6 lat przynajmniej one ciągle utrzymywać, dostanie w pierwszym przypadku 3, w drugim 6, w trzecim 9, a za 400 owiec, 12 młodych pięknych baranów hiszpańskich w podarunku. Niech więc wszyscy dobrze myślący gospodarze wiejscy pomnożenie się i polepszenie hodowania owiec w Królestwie Włoskim poczytują za interes narodowy, a przez to wspierają dobroczynne rządu zamiary.

„Gazeta Warszawska” 1812, nr 18, s. 316

21Z Genui 29 stycznia
Mieliśmy tu znowu dwa trzęsienia ziemi. Pierwsze było dnia 26 wieczorem o godzinie 10tej i 40tu minutach, a trwało 3 minuty; drugie nastąpiło nazajutrz po południu o 4tej i 50 minutach. Oba wprawdzie nie zrządziły żadnej znacznej szkody, ale często ich powtarzanie zaczyna sprawiać obawę między mieszkańcami. W Acani i innych okolicach naszego sąsiedztwa nierównie mocniejsze były. Godna uwagi jest przy tym ta okoliczność, że konie i muły będące w drodze zatrzymały się podczas trzęsienia ziemi i dalej iść nie chciały.

„Gazeta Warszawska” 1812, nr 23, s. 410

22Przy St Quentin we Francji opadłszy morze d. 7 lutego, zostawiło na piaszczystym brzegu żywego ogromnego wieloryba. Zoczywszy go mieszkańcy, zbiegli się dla popłatania go w sztuki. Zapewniają, iż dla zwiezienia go do miasta użyto przeszło 30 wozów czterokonnych, i spodziewano się mieć z niego 4000 funtów tłustości. Ugodzony zrazu rydlem tak przeraźliwie krzyknął, że kilkoro ludzi upadło na ziemię ze strachu, i leżeli bez zmysłów.

„Gazeta Warszawska” 1812, nr 23, s. 416

23Prezydent Policji Miasta Stołecznego Warszawy, podając do wiadomości publicznej, iż koń z saniami na ulicy zabłąkany zajętym i zabezpieczonym został, wzywam właściciela, ażeby do bióra mego zgłosiwszy się, tegoż konia wraz z saniami po udowodnieniu, że jest jego własny, odebrał. Dan w Warszawie dnia 16 marca 1812.

24Zabłocki, P. P. M. S. W.

„Gazeta Warszawska” 1812, nr 24, s. 427

25Mac Arthur, officer irlandski w Port Jakson w południowej Walii założył r. 1803 gospodarstwo wiejskie z 7 krowami, 12 owcami, 30 świniami, a w roku 1811 liczył 4600 owiec, 900 wołów i krów, i wielkie stada wieprzów. Oprócz tego, sprzedał w przeciągu tego czasu 20,000 sztuk bydła.

„Gazeta Warszawska” 1812, nr 26, s. 466

26Dnia 30 marca r. 1812 zginął piesek wyżeł, na ulicy Leszno, zwany Grymas, kto go znajdzie odbierze czer: zło: 50 złotem nagrody.

„Gazeta Warszawska” 1812, nr 28, s. 502

27Prezydent Policji Miasta Stołecznego Warszawy, podając do wiadomości publicznej, iż woz z parą koni, oraz jedna piła, dwie kosy i dwie siekiery osobie do posiadania onych niepodobnej odebrane i zabezpieczone zostały, wzywam właściciela, ażeby się w biorze mojem stawił, i po udowodnieniu własności, takowy woz z końmi etc. odebrał. Dan w Warszawie d. 2 kwietnia 1812.

28Zabłocki P. P. M. S. W.

„Gazeta Warszawska” 1812, nr 39, s. 695–696

29Oto jeszcze niektóre okoliczności tyczące się trzęsienia ziemi w Rzymie w nocy z 21 na 22 marca. Dawał się słyszeć dźwięk podobny do wydawanego od stłuczonych tysiąca szklannych rurek. Prawie wszystkie domy i inne budowle podostawały rozpadlin. [...] Kobietę u rzeźbiarza mieszkającą spotkał szczególniejszy przypadek. Ze strachu schowała głowę między dwie poduszki. W chwilę potem upadł na łóżko posąg Herkulesa przy łóżku stojący, i gdyby nie poduszki, pewno by kobietę o śmierć był przyprawił. Donoszą od brzegów, że w czasie trzęsienia ziemi morze strasznie było wzburzone. Zwierzęta żałosne wydawały ryki. Nazajutrz jeszcze nawet koty wpadały w konwulsje i odurzone padały.

30Przestroga dla Włościan

31Włościanin, który przez długą zimę z wielką tylko biedą mógł wyżywić bydlę swoje, śpieszy za nadejściem wiosny wyganiać je na zieloną paszę. W braku suchej strawy nie może on użyć owych ostrożności środków, jakich przejście od suchej, a częstokroć nieposilnej strawy do soczystej zielonej paszy koniecznie wymaga.

32Mało jest takich włościan, co każdemu bydlęciu przed wyganianiem go na pastwisko mogą dać trochę siana lub słomy, albo też otrąb lub ziarna szrótowanego, zmieszanych z solą. Zdarzająca się przy takowej zmianie strawy biegunka może jeszcze bardziej wycieńczyć i tak już zwątlone bydlę, a przez to powiększyć włościanina nędzę.

33W celu zmniejszenia ile możności tego nieszczęścia następująca udziela się rada:

34Nie trzeba wyganiać na wiosnę bydła przed wschodem słońca, ani na pastwiska okryte szronem lub rosą, aż póki słońce szronu lub rosy nie strawi. Dopóki bydlę przy zmianie strawy i okazującej się stąd biegunce, trwającej zazwyczaj tylko przez 3 lub 4 dni, zachowuje rzeźwość, moc i chęć do jadła, dopóki odchód jest farby naturalnej i zapachu, dopóty żadnego nie masz niebezpieczeństwa. W przeciwnym zaś razie, gdy bydlę okazuje dolegliwość jaką; gdy się nagłe odmiany gorączki i zimna, połączone to z prędszym, to z wolniejszym oddechem postrzegać dają, natenczas pomoc koniecznie jest potrzebna.

35Do najskuteczniejszych lekarstw w tym razie należą: woda wapienna, świeżo sporządzona. Daje się jej rano pół funta, i tyleż na wieczór, przydawszy do niej jedną lub dwie łyżki soku jałowcowego. Sposób robienia iej następujący: Na funt czystego i świeżo gaszonego wapna leje się z wolna 30 funtów wody; po wyszumieniu przecedza się i chowa do użycia w butelkach dobrze zatkanych.

36Proszek z kory wierzbowej. Daje się go po 3 łóty rano i tyleż na wieczór, przerobionego z trochą miodu praśnego lub soku bzowego na pigułkę.

37Kora dębowa na proch starta, rano i w wieczór po łócie dawana.

38Oprócz biegunki przy zmianie strawy, obawiać się jeszcze należy nadymania bydlęcia.

39Klistery z solonego dekoktu siana wcześnie użyte, mogą cokolwiek pomóc. Skuteczniejsza zaś jest mieszanina z równych części mleka i oleju lnianego lub oliwy, dawana co godzina po funcie. Mocne nacieranie wzdętego brzucha wodą zimną, jest tylko dodatkowym środkiem. Gdy wzdęcie jest zbyteczne, w przy tym mocne wyprężenie, przekłucie brzucha tylko pomóc może.

40Doradzona ilość powyższych lekarstw zastosowana jest do zupełnie dojrzałych bydląt, i ta według okoliczności, gdyby skutek wkrótce nie nastąpił, jedną ósmą częścią jeszcze powiększona być może. Cielętom daje się czwarta część, a młodym bydlętom połowa wzwyż przepisanej ilości.

„Gazeta Warszawska” 1812, nr 41, s. 736

41Doniesienia.
Na dniu 11tym maja 1812 roku zginął pies duży kosmaty biały, uszy i głowę mający czarną, do połowy ostrzyżony, w podobieństwie lwa, na szyi ma obrączkę z żółtej blachy z napisem przy końcu: Teinfaltstrasse nro 74 in Wien. Kto by go znalazł, lub miał u siebie, niech się zgłosi do pałacu błękitnego przy ulicy Senatorskiej pod nrem 472 do szwajcara, a za to odbierze przyzwoitą nagrodę.

„Gazeta Warszawska” 1812, nr 45, s. 808

42Doniesienia.
Prezydent Policji Miasta Stołecznego Warszawy, odezwą jw Prefekta Departamentu Siedleckiego zawiadomionym będąc, iż do maszerującego Pułku i Huzarów Westfalskich w marszu z Warszawy do Garwolin, cztery konie wałachy i klacz jedna przybłąkały się, które to konie przez tenże pułk w mieście Garwolinie u tamtejszego W. Podprefekta zostawione zostały, wzywam właściciela takowych, ażeby w przeciągu dwóch tygodni do Kancellarii Prefektury Departamentu Siedleckiego końcem udowodnienia swej własności zgłosił się, w przeciwnym bowiem razie przez licytacją sprzedanymi będą. Dan w Warszawie dnia 4 czerwca 1812.

43Zabłocki, P. P. M. S. W.

„Pamiętnik Lwowski” 1819, marzec, s. 192–193

44Brytan z Alpów

45(La morale en exemples T. ii p. 205)

46Dla ochronienia przechodniów od zbyt często zdarzających się przypadków, w dzikich i niedostępnych górach Szwajcarii, są pobudowane domy schronienia (hospices), w których obłąkany lub zgłodniały pielgrzym znajduje pożywienie i tymczasową pomoc.

47W tych to domach schronienia wychowują brytanów, które przechodząc po krętych i niebezpiecznych ścieszkach, wyszukują podróżnych. Każdy z nich ma łańcuchem do szyi przywiązaną oplataną butelkę z gorzałką. Tak są wyuczone, iż gdy znajdą podróżnego, podają mu ten posilający trunek i prowadzą niepewne kroki jego do domu schronienia. Jeden z tych brytanów, przechodząc ścieszki podług swego zwyczaju, zdybał chłopczynę sześcioletniego, którego matka wpadła w przepaść śniegową, i której nie zdołano wynaleźć. Przejęte zimnem, osłabione przez głód, bólem i długim chodem, leżało niewinne to dziecię, płacząc rzewnie wśród drogi. Na ten widok brytan przybiega do niego, a podnosząc głowę, pokazuje trunek pokrzepiający. Nie rozumie go dziecię i przestraszone widokiem psa ogromnego, usiłuje nadaremnie uciekać. Brytan chce je ośmielić, podnosi z wolna łapę, kładzie ją jeszcze wolniej na nóżkach dziecięcia, rusza ogonem i liże skośniałe od zimna rączki.

48Ośmielone takimi dowodami dobroci, usiłuje biedna dziecina podnieść się, lecz nogi, ręce i wszystkie członki tak są przeziębione, iż z sił opadła pada na ziemię. Litując się nad jego słabością, znajduje dobry pies sposób zaradzenia temu, kładzie się na brzuch, przysuwa się do dziecięcia i znakami wyraźnymi daje mu poznać, by usiadło na jego grzbiecie, dziecię wygrzebuje się jak może i zgięte we dwoje trzyma się swego wierzchowca, który je do domu schronienia przynosi, gdzie mu potrzebny dano ratunek.

49Ten czyn mocne uczynił wrażenie w całym kantonie. Majętny pewien obywatel przyjął za własne dziecię tę sierotę i zalecił sławnemu malarzowi w Bernie wymalowanie tego wypadku. Obraz został umieszczonym w tym domu, w którym brytan usługiwał.

50An...Kr....

„Telegraf” 1853, nr 10, s. 37–38

51Suczka Pani N... w uroczystym oczekiwaniu zostania matką, nadzwyczajnych doznawała cierpień – przerażona Pani N. o nieocenione faworyty zdrowie, posłała karetę po akuszerkę i lekarza. Obie uczone osoby przybyły i z wielką powagą odbywszy konsultację, przez trzy dni niosły pomoc pacjentce z taką usilnością, że wreszcie pod koniec trzeciej doby ku powszechnej radości pięcioro zdrowych i w należytej sile szczeniąt ujrzało światło dzienne.

52Pani N. z przepełnionym od radości sercem i z łzawym od wdzięczności okiem, hojnie bo około stoma guldenami obdarzyła powtórnych dawców życia ulubionej psiny.

53Nie jestże to czyn budujący – rozczulający – rozdzierający – i szlachetny????