Koty Oleszkiewicza 2
p. 131-132
Texte intégral
1Ale nie skończyłbym dzisiaj, gdybym ci chciał opisywać różne inne podobne anegdoty, które o nim od Adama słyszałem. Nie mogę wszakże pominąć jeszcze jednej, w której Adam sam był aktorem; że zaś [t]a łączy się ściśle z niemniej szczególną miłością Oleszkiewicza do zwierząt, muszę jeszcze i na tym punkcie kilka słów o nim powiedzieć. Wszystko, co żyje, jako obdarzone życiem przez Boga, ma już dlań pewien charakter świętości; stąd nie tylko żadnego nigdy mięsa nie jada, przypisując właśnie jedzeniu jego wszystkie zwierzęce popędy i namiętności w ludziach, i z nich, jako kara krwiożerstwa, wynikające między nimi wojny; ale i najdokuczliwsze nawet żyjątka znajdują w nim opiekuna i obrońcę. Tak np. zabijanie lub trucie much Oleszkiewicz uważa za grzech, z egoizmu tylko naszego wynikający; sam zaś broni się od nich następującym sposobem. Co dzień rano namacza w piwie kilkanaście arkuszy grubej bibuły i rozwiesza ją w kącie na poręczach krzeseł. Jakoż muchy, napiwszy się piwa, siedzą potem w pół senne dzień cały na suficie albo po ścianach, nie naprzykrzając się nikomu ani pstrząc nawet rozwieszonych obrazów. Ale jakkolwiek Oleszkiewicz wszystkie bez wyjątku żyjące istoty równą troskliwością ogarnia, najpierwszym wszakże przedmiotem upodobania jego są – koty. Dom jego napełniony jest nimi; chodzą i łażą wszędzie, gdzie im się podoba, a żywność ich dzienna kosztuje go bez porównania więcej niż jego własna. Prócz tego jest osobny pokoik, zwany „infirmerią”, gdzie pod osobnym dozorem starej Fiokły rodzą się i hodują młode, a pielęgnują się chore. Skoro jednak młode dorosną, Oleszkiewicz rozdaje je każdemu, kto zechce, dając przy tym, jak powiada, w posagu, po samcu 5, a po samicy 10 rubli assygnacyjnych, na dzieci; za co nawzajem biorący obowiązują się pod sumieniem żywić je i utrzymywać starannie, i muszą mu dać swój adres, aby od czasu do czasu mógł się przekonać naocznie, czy zobowiązania biorą swój skutek. – Jednego tedy razu Adam, śród największego upału, spotkał go na jednej z oddaleńszych ulic, chodzącego od domu do domu z kartką w ręku i czytającego numera nad bramami. Zapytany, co tu robi, odpowiedział, że szuka numeru wskazanego mu na tej ulicy, lecz którego znaleźć nie może; kiedy zaś opowiedział dalej, że adres ten dał mu jeden z tych, co wzięli u niego kociątko i posag po nim: Adam, śmiejąc się, zaczął mu dowodzić, że ten, co je wziął, dał mu umyślnie numer fałszywy, a utopiwszy kota, posag tylko sobie zatrzymał. Posądzenie to tak obruszyło Oleszkiewicza, że przypisując tylko sobie samemu omyłkę w zapisaniu numeru, bez pożegnania nawet rozstał się z Adamem i za obaczeniem się znowu nie pierwej przestał go gderać o brak miłości bliźniego, aż ten, dla świętego pokoju, posądzenie swoje odwołał.
2Przedruk za: A. E. Odyniec, Listy z podróży. (Z Warszawy do Rzymu), t. 1, Warszawa 1884, s. 52–54.

Le texte seul est utilisable sous licence Creative Commons - Attribution - Pas d'Utilisation Commerciale - Pas de Modification 4.0 International - CC BY-NC-ND 4.0. Les autres éléments (illustrations, fichiers annexes importés) sont « Tous droits réservés », sauf mention contraire.