Szczygły w klatce
p. 119
Texte intégral
1[...] fantazja była jedynym doradzcą, i ona tylko nami rządziła. Nie wyznaczyłyśmy sobie żadnego zatrudnienia, tylko albośmy się krzątały koto kwiatków, przesadzając, to podlewając, albo uczyłyśmy szczygłów ciągnąć wodę dla siebie do picia naparstkiem ze słoików. Antosia bowiem miała w swoim pokoju dużą klatkę, napełnioną szczygłami; otóż odmawiano wody tym biednym ptaszętom, póki się nie nauczyły ciągnąć ją wiaderkiem zawieszonym na nitce. Ta edukacja potrzebowała zwykle kilka dni czasu, i bardzośmy były dumne, jeżeli po kilku dniach pilnej nauki uczeń zbierał zgrabnie nitkę pod łapkę i pił z przyczepionego do niej naparstka, który puszczony znów padał do słoika napełnionego wodą niby do studni, i na zapotrzebowanie znów się na wierzch dobywał napełniony wodą.
2Przedruk za: E.Felińska, Pamiętniki z życia, seria 1, t.2, Wilno 1856, s.9.

Le texte seul est utilisable sous licence Creative Commons - Attribution - Pas d'Utilisation Commerciale - Pas de Modification 4.0 International - CC BY-NC-ND 4.0. Les autres éléments (illustrations, fichiers annexes importés) sont « Tous droits réservés », sauf mention contraire.