Kangury
p. 100-102
Texte intégral
1Do Julijana Korsaka.
2Neapol, 22‑go Maja 1830 r.
3Postanowiłem był nie pisać aż do powrotu Adama, który dziś miał właśnie nastąpić. Tymczasem zamiast spotkania go w porcie otrzymałem tam tylko wiadomość, że się statek zatrzymał w Messynie i za trzy dni dopiero przybędzie. Nie pisałbym więc i dzisiaj, gdyby nie miłe zdarzenie, od którego warto list zacząć.
4Zasmucony, wprost z portu puściłem się bez celu na góry Vomero i St. Elmo, piętrzące się nad miastem od strony Pausilippu, gdzie się właśnie znajdują najpiękniejsze ogrody i wille. Królową ich jest tak zwana Villa Floridiana, od imienia kochanki a potem drugiej żony króla Ferdynanda i, która tytuł Xsiężny Floridii nosiła. Wiedziałem, że tam wchodzić bez pozwolenia nie można, ale widząc przemkniętą boczną furtkę u bramy, dałem je sam sobie – i wszedłem.
5Ogród godny królowej i nazwy swojej od bogini kwiatów. Mnogość ich i rozmaitość zadziwia, a powietrze tak przesycone wonią, że możnaby powtórzyć z Byronem:
„Here the light wings of zephyr, opress’d with perfume,
Wax faint o’er the garden of Gul in her bloom.”
(Lekkie skrzydła zefiru, obciążone wonią
Słabną tutaj w przelocie nad kwiecistą błonią).
6A cóż mówić o klombach z róż? o altanach i gajach palmowych? o ulicach śród mirtów i laurów? o trawnikach jak strzyżony axamit? a nade wszystko o przecudnym widoku na morze, który za każdem stąpieniem pod górę coraz szerszy horyzont ogarniał? Czułem się jak w ogrodzie Armidy; a nie powiem, żeby i świadomość zakazu nie dodawała uroku wrażeniom. Nagle, przy wyjściu z cienistego szpaleru, słyszę jakiś krzyk niezwyczajny, ostry, dziki, przeraźliwy; niepodobny do żadnego znanego mi głosu, a powtarzający się jak echem wzdłuż wąskiej, długiej, zielonej równiny, na którą właśnie wyszedłem. Spojrzę, aż tu i widok niemniej nowy od głosu. Stado jakichś nieznanych mi zwierząt, z pozoru coś na kształt zająców, ale bez porównania większych, na ogromnych nogach tylnych, a z króciutkimi przednimi, z szeroką torbą na piersiach, podobnie jak u pelikanów, pakuje do niej szybko swoje małe dzieci, i ucieka przede mną z krzykiem, skacząc na tych ogromnych tylnych łapach swoich i na niemniej ogromnych, długich, grubych ogonach. Dowiedziałem się później, że to były kangury; ale w tej chwili byłem pod wpływem szczególniejszego wrażenia, jakbym gdzieś w jakimś kraju nieznanym, jakieś dziwne potwory zobaczył. – Ale myślisz, że na tym koniec? To jeszcze preludium tylko do owego podobieństwa z krainą czarów, która nie może przecież obejść się bez wróżki. Bo oto z altany naprzeciw, na krzyk pewno owych straszydeł, wychodzi, a raczej wybiega – ach! wcale nie straszna sama – ale tym dla mnie straszniejsza, że piękna, a zagniewana widocznie. W staniku czarnym, sznurowanym czerwono; w kapelusiku pasterskim z rozwianymi wstążkami – staje w miejscu, i mierząc mię pałającemi oczyma, dumnie i groźno odzywa się z daleka: „Chi a permesso d’intrarvi?” („Kto pozwolił wejść tutaj?”). Zdjąłem pokornie kapelusz i zacząłem od przeproszenia, tłumacząc się, jak mogłem, tytułem cudzoziemca i nieświadomością zakazu. Pokora moja widać rozbroiła surowość, gdyż zapytała już nieco łagodniej: „Siete certo un Inglese? (Jesteś pan pewnie Anglik?) – „No, signora! sono Polacco” – odpowiedziałem jak mogłem najgrzeczniej.– „Polacco”! powtórzyła z takim jakimś akcentem podziwu i uprzejmości, że otucha wstąpiła we mnie, i śmielej już, ile mi język pozwalał, zacząłem się exkuzować ze sposobu wejścia, a widząc, że słucha cierpliwie, odważyłem się przystąpić bliżej. Nie obraziła się i nie odeszła; owszem, coraz łagodniej i z lekkim uśmiechem, raczyła mi oświadczyć, że to jest „rzecz szczególna” (cosa strana), iż w ten sposób widzi pierwszego Polaka, których była ciekawa widzieć.
7Pojmiesz łatwo, że się zaciekawiłem nawzajem: dlaczego? i wyformułowawszy najgrzeczniejsze pytanie, dowiedziałem się z odpowiedzi, że stryj czy wuj (il zio) tej wróżki, jako oficer w wojsku króla Murata, odbywał kampanię 1812 roku, i kolegując z wielu Polakami, doświadczył od nich wiele uprzejmości i zawsze o nich czule i serdecznie wspominał. Ma się rozumieć, że nie zaniedbałem powiedzieć, iż ma teraz właśnie sposobność odwdzięczenia za swego stryja, jeżeli jednemu z Polaków raczy przebaczyć mimowolną zuchwałość wejścia i pozwoli do końca obejrzeć ogród.
8Przedruk za: A. E. Odyniec, Listy z podróży. (Z Neapolu do Genewy), t. 4, Warszawa 1878, s. 36–39.

Le texte seul est utilisable sous licence Creative Commons - Attribution - Pas d'Utilisation Commerciale - Pas de Modification 4.0 International - CC BY-NC-ND 4.0. Les autres éléments (illustrations, fichiers annexes importés) sont « Tous droits réservés », sauf mention contraire.