Mały niedźwiadek
p. 91-92
Texte intégral
1Po odjeździe Zubkowej z Hołynki, moje życie zrobiło się zupełnie samotne; musiałam wrócić do dawnych resursów zajęcia czasu, a w naddatku mieliśmy wychowanka, któregośmy wychowywali wspólnymi siłami, i wspólnie bawiliśmy się jego figlami. Tym wychowańcem byt mały niedźwiadek przyniesiony z lasu przez myślistwo Adama. Nie musiał mieć więcej nad dni kilka po urodzeniu, bo był mało co większy od jeża, i mlekiem trzeba go było karmić; ale w miarę, jak wyrastał, robił się bardzo zabawny, a że siła jego nie groziła jeszcze niebezpieczeństwem nikomu, więc wszystkich śmieszył i bawił.
2Jednak, że rosł bardzo prędko, w kilka miesięcy zrobił się groźnym i zaczął straszyć ludzi, a nie można go było wyprawić z pokoju, gdzie przywykł, bo wypędzony wybijał okno i właził szybą. Mnie szczególniej często nastraszył, bo kiedy spałam, wybijał okno, wskakiwał na łóżko, i zaczynał, mrucząc, lizać mi czoło.
3Można sobie wyobrazić, jakie było moje przebudzenie, kiedy przyszedłszy do przytomności, obaczyłam moję głowę w zupełnym rozporządzeniu niedźwiedzia. Tem więcej byłam przestraszoną, że mię przestrzegano, aby nie dawać niedźwiedziowi lizać ręki, bo jak się rozsmakuje i krew poczuje, może się odezwać drapieżna natura. Umykać głowę było także niebezpiecznie, bo jak mu co odbierano miał zwyczaj przytrzymywać łapą i pazurami. Nie było więc innego sposobu wydobycia się cało, tylko trzeba było nastraszyć niespodzianie, jakoż, leżąc wprzód cicho, zrywałam się potem nagle, z krzykiem, a skoro byłam na nogach, a niedźwiedź zeskoczył na ziemię, chwytałam krzesło, obracałam cztery nogi ku niedźwiedziowi, czym jednym można go było przestraszyć, i od nich uciekał gdzie oczy poniosły. Tym sposobem pozbywałam się niedźwiedzia.
4Ale kiedy po różnych przedsięwziętych ostróżnościach niedźwiedź po kilka razy wdzierał się do mego pokoju i przestraszał śpiącą, a prócz tego trwożył wiele innych ludzi, musiano faworyta wziąść na łańcuch. I tam jeszcze bawił swoją zmyślnością i konceptami. Jak obaczył w bliskości kury, stawał na tylnych łapach, a przednimi nabrawszy piasku, sypał go z góry. Wtenczas kury, sądząc, że im sypią ziarno, biegły gromadnie do niedźwiedzia, który uderzał łapą i chwytał zdobycz.
5Raz chłopiec przeznaczony do pilnowania niedźwiedzia zrobił sobie z niego nielitościwą igraszkę: dostawszy miodu, położył go na rozpalonej cegle i zaniósł niedźwiedziowi. Niedźwiedzie bardzo są na miód łase, więc i ten rzucił się chciwie na tę łakoć, ale sparzywszy język okropnie, wrzasnął z bólu, a potem rzucił się na chłopca, który mu zrobił tego figla, i schwycił go łapami. Chłopiec się tego nie spodziewał, bo żyli z sobą w najlepszej zgodzie, niedźwiedź go bardzo lubił, ale kiedy uczuł chłopiec, że niedźwiedź tak go ścisnął łapami, że mało kości nie połamał, pomiarkowawszy, że to nie żarty, upadł na ziemię i udał nieżywego. Wtenczas gniew niedźwiedzia w żal się zamienił, zaczął pomału obracać chłopca na wszystkie strony, przysłuchując się, czy się nie odezwie życie, ale że chłopiec dech w sobie zaczaił i pozwolił robić z sobą niedźwiedziowi, co się podoba, niedźwiedź musiał stracić nadzieję, a po daremnych usiłowaniach rozbudzenia życia, zawlekł swoją ofiarę do jamy, w której miał legowisko, wygrzebał dół w trocinach, któremi ta była napełnioną, i tam złożył chłopca, a złożywszy, znów na niego nagrzebał trocin.
6Zrobiwszy ten pogrzeb przyjacielowi, usiadł nad grobem, oparł głowę na jednej łapie, niby rozmyślając nad nieszczęściem, i oka z niego nie spuścił.
7Kiedy chłopiec dość się nabawił tą komedią, zerwał się nagle, a strzepnąwszy z siebie piłowiny, stanął żywy przed niedźwiedziem. Jakaż to była radość niedźwiedzia! Lizał ręce swego dozorcy, i nie mógł się napieścić.
8Przedruk za: E. Felińska, Pamiętniki z życia, seria 1, t. 2, Wilno 1856, s. 193–196.

Le texte seul est utilisable sous licence Creative Commons - Attribution - Pas d'Utilisation Commerciale - Pas de Modification 4.0 International - CC BY-NC-ND 4.0. Les autres éléments (illustrations, fichiers annexes importés) sont « Tous droits réservés », sauf mention contraire.