Czarny pies
p. 88-89
Texte intégral
1Niekiedy cofał się aż do czasów swych dziecinnych, i często wspominał matkę, którą bardzo kochał. Rok zwłaszcza 1812 głębokie na nim uczynił wrażenie. Przejście najprzód wojsk Napoleona świetnych i błyszczących, wjazd młodego króla westfalskiego w całej okazałości potęgi i powodzenia, a potem powrót tych szczątków rozbitych, zgłodniałych, wynędzniałych, plądrujących po domach opustoszonych, w umyśle dziecka wyryły niezatarte ślady. Przypominał straszne wrażenie, jakie na nim zrobił jakiś wyższy oficer w błyszczącym od złota i haftów mundurze, który zgłodniały, dopadłszy łojówki, chciwie ją ogryzał. Klęski te ciężko się odbiły i na nowogrodzkim domku. Dziad już nie żył, a babka znalazła się z dziatwą narażona na ciągłe napady i rozboje. Parkan koło domu wojsko rozebrało na opał, tak że tylko brama jedna pośrodku sterczała. Straszne też były noce tej groźnej zimy. Wówczas zjawił się nagle, jakby na strażnika umyślnie zesłany, duży czarny pies, który niewiadomo skąd przywędrował i najgorliwiej domu pilnować zaczął. Przez całą noc leżąc na śniegu, czujną wartę odbywał, a nikt go do domu zwabić nie mógł. Jedna nasza babka miała łaskę u niego, i kiedy wyszła go pogłaskać, wchodził czasem za nią do pokoju i przyjął tam z jej ręki jakie pożywienie; ale zaledwie skończył, znowu na dziedziniec powracał i tam czujną wartę odbywał. Tak przeszła zima, a gdy piękne dni wiosenne nastały i wszystko się uspokoiło, pies zniknął równie tajemniczo, jak był się zjawił, zostawiając w pamięci dzieci wspomnienie jakby legendy.
2Dom ten nowogrodzki miał inne swoje ciekawości. Dziadek nasz nadzwyczaj zwierzęta wszelkie lubił i był u siebie utworzył rodzaj menażeryi. Wiosną dzieci wydołać nie mogły dostarczaniu owadów i ziarna dla najrozmaitszych ptaków; był i wilk przyswojony, i lis, i kruk. Wilka natura, jak mówi przysłowie, pociągnęła do lasu. Lis długo się trzymał, w domu najporządniej się prowadząc, ale w nocy najazdy ciągle robiąc na kurniki żydów nowogrodzkich; zmówili się w końcu synowie Izraela, i złapawszy złodzieja na gorącym uczynku, zamordowali. Psa owego na kilka lat przed śmiercią matki ktoś widział w Nowogródku i wielką sprawił jej przyjemność, przynosząc tę nowiną.
3Przedruk za: M. Gorecka, Wspomnienia o Adamie Mickiewiczu opowiedziane najmłodszemu bratu, Warszawa 1875, s. 45–46.
Auteur
(1835–1922)

Le texte seul est utilisable sous licence Creative Commons - Attribution - Pas d'Utilisation Commerciale - Pas de Modification 4.0 International - CC BY-NC-ND 4.0. Les autres éléments (illustrations, fichiers annexes importés) sont « Tous droits réservés », sauf mention contraire.