Arka na Niagarze
p. 86-87
Texte intégral
1Trzydzieści lat temu dzienniki zwiastowały mieszkańcom Ameryki o mającym się odbyć szczególniejszym rodzaju widowiska na wodospadzie Niagary.
2Obwieszczenie to powtarzane w gazetach, okrzyczane, otrąbione zostało po wsiach i miastach z wielką pompą i hałasem, wedle zwyczaju wprowadzonego do Ameryki.
3Wiedzieć bowiem potrzeba, że tam każdy szarlatan chcący coś zarobić musi wystąpić na wielką stopę okazałości, aby go widać było – inaczej zginie. Rozlepia on tedy naprzód telegraficzne doniesienia o sobie na tysiącach afiszów, w miejscach, na które każdy przechodzień mimowolnie spojrzeć musi, w słowach, które każdego zaintrygować powinny, np. „On przyjedzie jutro z rana!”... „już, już jest na kolei”... „za dwie godziny nadzwyczajne, nieznane światu widowisko!” itd. Naturalnie, ciekawi dowiadują się, kto jest ów o n? jakie to widowisko? dziwią się w prostocie ducha, że dotąd nie słyszeli o sławnym sztukmistrzu przybywającym z Europy i spieszą na widowisko z ochotą, byle coś obaczyć.
4Otóż zebrało się około wodospadu Niagary, na naznaczony dzień i godzinę, kilkadziesiąt tysięcy widzów, przybyłych ze stron najodleglejszych w oczekiwaniu na obiecane im przedstawienie.
5Na dany znak ujrzano stary statek, który się już wysłużył był na jeziorze Erie, płynący poważnie po rzece z biegiem wody.
6Na statku znajdowali się ludzie i zwierzęta, a mianowicie: dwa niedźwiedzie, jeden bawół, cztery psy, cztery koty, trzy gęsi i dwa borsuki.
7Ludzie, zbliżywszy się do spadu, wsiedli do barki i dopłynęli do brzegu, zostawiwszy statek na widowisko zgromadzeniu.
8Płynął on zwykłym trybem dalej, dopóki nie wpadł na prąd i wiry. Wówczas zaczął się kręcić i tańcować. Niedźwiedzie, przeniknąwszy co ich czekało, wyskoczyły z niego przez burty i po żwawej walce z kołującą się wodą zdołały z zadziwieniem publiczności wylądować – pozostała reszta zwierząt stoczyła się ze swą arką do przepaści, z wrzaskiem, wyciem, miaukiem nie do opisania.
9Ryk ocalonych niedźwiedzi, zmieszany z grzmotem wodospadu, wtorował im na straszliwą nutę.
10Zauważano, że statek z upadkiem spłaszczył się od razu, potem rozerwany został na sztuki, każda z nich zmięta na miazgę, i nagle wszystko znikło ze sceny.
11Na tem skończyło się widowisko, czyli raczej doświadczenie mocy katarakty.
12Przedruk za: J. Gordon, Przechadzki po Ameryce, Berlin–Poznań 1866, s. 179–181.

Le texte seul est utilisable sous licence Creative Commons - Attribution - Pas d'Utilisation Commerciale - Pas de Modification 4.0 International - CC BY-NC-ND 4.0. Les autres éléments (illustrations, fichiers annexes importés) sont « Tous droits réservés », sauf mention contraire.