Zwierzę w człowieku
p. 84
Texte intégral
1Fizjolog jakiś dowodzi (są to własne słowa Adama), że mózg dziecka, w pierwotnym kształtowaniu się swoim, podobny jest koleją do mózgu ryby, ptaka, zwierzęcia, nim się wreszcie na mózg ludzki wykształci. Otóż i w kształceniu się moralnym i artystycznym człowiek przez podobneż fazy przechodzi. W obu razach, jeżeli się na którym z tych pośrednich szczebli zatrzyma, rodzą się monstra, półgłówki, i poeci bazgracze. – W pierwszych latach pobytu w uniwersytecie był on (jak sam powiada), co do poezji, w stanie zwierzęcia; to jest pisał takie wiersze i miał takie wyobrażenie o sztuce, jak tego wymagali ówcześni recenzenci Warszawscy. W szkołach zaś w Nowogródku, czuje, że był w stanie ryby; kiedy na wzór drukowanego jakiegoś poety Świderskiego1 zaczął był przekładać wierszem Numę Pompiliusza Floryana, i to z prozy polskiej Staszica.
2Przedruk za: A. E. Odyniec, Listy z podróży. (Z Warszawy do Rzymu), t. 1, Warszawa 1884, s. 323.
Notes de bas de page
1 Jędrzej Świderski, mierny autor kilku obszernych poematów, jak np. Józefada (1818), w pięciu, lub Syn Marnotrawny (1824), w dwudziestu dwóch pieśniach.

Le texte seul est utilisable sous licence Creative Commons - Attribution - Pas d'Utilisation Commerciale - Pas de Modification 4.0 International - CC BY-NC-ND 4.0. Les autres éléments (illustrations, fichiers annexes importés) sont « Tous droits réservés », sauf mention contraire.