Ptasie rozmowy
p. 78
Texte intégral
1Przebyliśmy na koniec Mały Hryczyn, a wjechaliśmy na Wielki, tak przynajmniej utrzymuje nasz furman udający, że zna lepiej od nas miejscowość, bo ją kiedyś przebywał, a oprócz niego zapytać się nie było u kogo; nie spotkaliśmy na tej przestrzeni żadnej ludzkiej twarzy, tylko chmury kaczek i ptactwa wodnego rozmaitych nazw i kształtów, szybujących swobodnie w powietrzu, ale to nie rozmówni współpodróżni, niczego się od nich dowiedzieć nie można. Widno tylko, że im wesoło, swobodno, bogato, że im życie miłe. Oni tak silni massą, tak żywo i z zajęciem rozmaitymi głosami gwarzą o swoich interesach, można się domyślić, że są w swojej ojczyznie, i że w tej ojczyznie dobrze się dzieje, a człowiek przeciwnie: osamotniony czuje się obcym, a obskoczony ze wszech stron żywiołem niewłaściwym, przeczuwa niebezpieczeństwo, gotuje się do walki; ale to niebezpieczeństwo osłania tajemnica, a przemyślność, ta broń człowieka, nie ma w ręku właściwych narzędzi i skazana na nieczynność.
2Przedruk za: E. Felińska, Pamiętniki z życia, seria 2, t. 1, Wilno 1858, s. 170–171.

Le texte seul est utilisable sous licence Creative Commons - Attribution - Pas d'Utilisation Commerciale - Pas de Modification 4.0 International - CC BY-NC-ND 4.0. Les autres éléments (illustrations, fichiers annexes importés) sont « Tous droits réservés », sauf mention contraire.