Wielka ropucha
p. 77
Texte intégral
126 stycznia o szóstej rano bar. 635,3 [mm], ter. 13,1°. Tego dnia odbyłem mozolną, ale jedną z najpiękniejszych moich wycieczek w Kordyliery. Pierwej powiem, co się mnie zdarzyło na noclegu. Spałem pod rozłożystym cyprysem, na wilgotnej nieco murawie. O północy czuję we śnie, a może na w pół zbudzony, że coś miękkiego ciąży mi na całej twarzy i ją w całości pokrywa; a leżałem na wznak, strudzony i ospały, tak że leniłem się otworzyć oczy i poruszyć się. Po niejakim czasie, kiedy to już mi dokuczać poczęło, podniosłem rękę do skroni i uczułem, że było to coś żyjącego, jakieś źwierzę; chwyciłem; była to ogromna ropucha, mająca więcej dwóch decymetrów diametru1, która powoli usadowiła się była na mojej twarzy i spokojnie leżała, upodobawszy sobie ciepło i nietwardą pościel. Źwierzę nieszkodliwe, ale odrażającej postaci, nieco wilgotne w dotknięciu, ale ciche i niejadowite. Wyrzuciłem je w górę daleko i zasnąłem. Ropuchy tutejsze są trzy czy cztery razy większe od naszych, niektóre o mało stopę długości mają, białego podbrzusza, a szarego grzbietu, natykane jakoby wrzodami i brodawkami; o resztę szczegółów odsyłam do zoologii.
2Przedruk za: I. Domeyko, Moje Podróże (pamiętniki wygnańca), t. 2, przygotowała do druku, opatrzyła przedmową i przypisami E. H. Nieciowa, Wrocław–Warszawa–Kraków 1963, s. 374.
Notes de bas de page
1 Diametr – średnica.
Auteur
(1802–1889)

Le texte seul est utilisable sous licence Creative Commons - Attribution - Pas d'Utilisation Commerciale - Pas de Modification 4.0 International - CC BY-NC-ND 4.0. Les autres éléments (illustrations, fichiers annexes importés) sont « Tous droits réservés », sauf mention contraire.