Brak ptaków
p. 53
Texte intégral
1Adam powiadał kiedyś o jednym swoim znajomym, że był dla niego jak cukrowa woda: z początku zda się smaczna, a w końcu wzbudzająca nudności i ckliwość. Otóż ja ci to samo powiadam o kraju lombardzkim. Z pierwszego rzutu oka zachwycił mię jak raj; a teraz myślę, że gdyby raj miał być wciąż taki – to jest choć piękny i obfity, ale płaski i jednostajny, jak cała droga z Mediolanu aż do samego prawie jeziora di Garda – to prawdziwie nie ma co dziwić się Ewie, że się w nim na koniec znudziła i zapragnęła jakiej takiej odmiany. Szosse, drzewa morwowe, winogrona i kukuruza; domki, wioski, miasteczka (murowane, ale dość brudne), i gdzieniegdzie wspaniałe wille – oto cały rejestr widoków, jakie się widzi wzdłuż po stronach drogi. Nigdzie najmniejszego pagórka, nigdzie łąki ani gaiku, nigdzie śpiewu ani świergotu ptasząt! Adam słusznie powiada, że wolałby żyć w stepie, niźli tutaj na wsi.
2Przedruk za: A. E. Odyniec, Listy z podróży. (Z Warszawy do Rzymu), t. 2, Warszawa 1875, s. 119.

Le texte seul est utilisable sous licence Creative Commons - Attribution - Pas d'Utilisation Commerciale - Pas de Modification 4.0 International - CC BY-NC-ND 4.0. Les autres éléments (illustrations, fichiers annexes importés) sont « Tous droits réservés », sauf mention contraire.