Odezwa
p. 223-225
Texte intégral
11) Do was, szanowni koledzy i zwolennicy systemu Hahnemanna, ośmielam się przemówić w interesie cierpiącej ludzkości i dobra ogółu. Załączony spis lekarzy homeopatów, na ziemi polskiej praktykujących, świadczy, że jesteśmy w porównaniu do lekarzy alopatów w znacznej mniejszości; statystyka dra Nadera, w Wiedniu wydana, podaje w Galicji i Bukowinie 987 lekarzy praktykujących, przypada tedy na 45 alopatów 1 homeopata11. Stosunku w Kongresówce i zabranych prowincjach nie znamy, lecz podobny będzie do naszego, ponieważ homeopatia w Królestwie, mimo że w całej Rosji urzędownie jest pozwolona, napotyka na nieprzeliczone mnóstwo przeszkód w swoim rozwoju. W Królestwie potrzeba cywilnej odwagi i niezachwianego charakteru, ażeby lekarz przybrał nazwę homeopata: nie każdy umie się uzbroić w uśmiech politowania przeciw naigrawaniom i prześladowaniu ze strony szanownych kolegów; tam odwaga cywilna tym większa być musi, gdyż się wystawia początkowie na ubytek klienteli i dochodów, zwłaszcza gdzie publiczność z tą metodą leczenia nie jest jeszcze obeznana i żadnego nie ma wyobrażenia o homeopatii. Oto przyczyna, że tak mało lekarzy alopatycznych, mimo osobistego przeświadczenia o skuteczności i wyższości homeopatii, do obozu homeopatycznego przechodzi.
2O ile lekarze z powodów wyż przytoczonych się wahają lub też stanowczo nie chcą zgłębiać zasad systemu Hahnemanna, o tyle przyjemnie nam wyrzec, że szanowni obywatele na ziemi polskiej są najgorliwszymi zwolennikami homeopatii, że mimo braku nauki anatomii, fizjologii i patogenezji2 starają się nabyć najpotrzebniejsze wiadomości sztuki lekarskiej – i ratują ile możności swoich domowników i włościan jak najkorzystniej homeopatyczną metodą: że ci apostołowie zasad i metody Hahnemanna spowodowali już niejednego lekarza‑alopatę zająć się sumiennie studiowaniem sposobu leczenia metodą homeopatyczną.
3Każda nowa rzecz, wynalazek, metoda, ma początkowie tylko małą liczbę zwolenników, ale jeżeli te nowości opierają się na niezaprzeczonych faktach i widocznych korzyściach, tedy wzrasta przy sprzyjających okolicznościach liczba zwolenników. Tym ci goręcej, gdy okoliczności nie sprzyjają, powinna mała ta garstka przedstawicieli i zwolenników – i tym ściślej – się wziąść za ręce, ażeby swoich przeciwników o prawdzie, o rzeczywistych niezaprzeczonych korzyściach przekonać faktami, tym sposobem liczbę zwolenników pomnożyć, a nową prawdę lub metodę dla dobra ogółu rozpowszechnić – takie jest posłannictwo przedstawicieli i zwolenników systemu Hahnemanna. Chcąc ten wielki cel dopiąć, powinniśmy wszyscy, tak lekarze i zwolennicy, jako też ci, którzy błogie skutki homeopatycznej metody już doznali, podać sobie wzajemnie braterską rękę wedle przysłowia: concordia res parvae crescunt3. Zgoda bratersko‑przyjacielska jest najwyższym godłem w socjalnym pożyciu: pod tą chorągwią może silne postanowienie wszystkiego dokonać; jakoż mam w Opatrzności boskiej nadzieję, że dopniemy zamierzonego celu, tj. rozpowszechnienia systemu Hahnemanna dla dobra ogółu.
4Ażeby każdemu lekarzowi, jako też zwolennikowi, przystęp do zasad i nauki homeopatii ułatwić, postanowiliśmy byli na zgromadzeniu majowym 1860 r. wydawać czasopismo lekarsko‑homeopatyczne w kwartalnych poszytach; wzywaliśmy ciągle tak lekarzy‑homeopatów, jako też zwolenników‑obywateli, do współpracownictwa, lecz, niestety, jak mała liczba temu wezwaniu zadość uczyniła, dowodzą zamieszczone w tym czasopiśmie artykuły. Redakcja wszelkiej dokłada staranności, ale sama temu zadaniu zadość uczynić nie potrafi, albowiem redaktor, będąc już w podeszłym wieku, zatrudniony liczną praktyką w domu i za domem, i korespondencją z chorymi na wsi, upada na siłach fizycznych4.
5Jeżeli szanowni koledzy, równie jak zwolennicy, życzą sobie istnienia tego czasopisma pt.„Homeopata polski”, w którym nie tylko zasady homeopatycznego sposobu leczenia chorób ludzkich, ale oraz5 i zwierząt domowych jest uwzględniony, w którym nasze doświadczenia i fizjologiczne próby możemy całemu światu niezaprzeczonymi faktami udowodnić, w którym możemy na zarzuty, mylne zdania, oszczerstwa itp. naszych przeciwników odpowiadać, jeżeli istnienie i wydawnictwo czasopisma „Homeopata polski” pragniecie nadal utrzymać, tedy wzywa was, szanowni panowie, redakcja do czynnego współpracownictwa, jako też do materialnego rozpowszechnienia rzeczonego czasopisma w drodze liczniejszej prenumeraty6!
62) Mamy wiele humanitarnych zakładów w kraju, lecz nie mniej jak dom boży przydałby się w naszym kraju homeopatyczny szpital. Czyliby nie można składki robić? – upraszamy o zdania i propozycje.
Notes de bas de page
1 Odezwę Kaczkowskiego poprzedza (s. 135–137) spis polskich lekarzy‑homeopatów oraz niebędących lekarzami „zwolenników systemu Hahnemanna” (dołączony potem do cytowanego w tym tomie polskiego wydania Nauki homeopatii Lutzego). Kaczkowski tworzył go drogą korespondencyjną, pisując listy „do ziomków w Galicji, jako też w Królestwie” i wypytując o osoby parające się homeopatią lub jej sprzyjające; z tego względu (a także z powodu nieuwzględnienia ziem zaboru pruskiego) zestawienie to nie jest zbyt miarodajne. Wymienionych jest w sumie 41 lekarzy i 18 zwolenników. Ponieważ w zestawieniu tym jest 22 lekarzy‑homeopatów z Galicji, Kaczkowski otrzymuje – w odniesieniu do danych z kalendarza Josepha Nadera – stosunek 1 do 45.
2 Tj. patogenezy.
3 Tj. zgodą małe rzeczy wzrastają (łac.).
4 Kaczkowski mówi tu oczywiście o sobie.
5 Tj. ale także.
6 W ostatnim numerze „Homeopaty” (s. 284) Kaczkowski informuje o zamknięciu pisma „dla braku prenumeratorów”.
Auteur

Le texte seul est utilisable sous licence Creative Commons - Attribution - Pas d'Utilisation Commerciale - Pas de Modification 4.0 International - CC BY-NC-ND 4.0. Les autres éléments (illustrations, fichiers annexes importés) sont « Tous droits réservés », sauf mention contraire.