Wyjaśnienie skuteczności homeopatycznych leków spotęgowanych przez magnetyzm żywotny
p. 219-222
Texte intégral
1Jeżeli mię kto zapyta, jak to się dzieje, że lekarstwa w tak małej ilości zadawane tak cudownie skutkują, temu powtórzę przede wszystkim to, com napisał w dzień św. Jana r. 1849, gdyż bez tego ani inaczej, ani lepiej rzeczy oddać bym nie potrafił.
Wyjaśnienie skuteczności homeopatycznych leków spotęgowanych przez magnetyzm żywotny
2Nikt dotychczas nie wiedział, przez co homeopatyczne leki spotęgowane tak silnie działają i wnioskowano o tym rozmaicie. Dopiero przed kilkoma laty pojąłem rzecz jaśniej, co się stwierdziło przez staranne spostrzeżenia z dnia na dzień, że magnetyzm żywotny jest ożywiającą, działającą siłą w rzeczonych lekach.
3Każdy, kto moją klinikę odwiedza, przekonał się, że często najgwałtowniejsze bóle ustępują od jednego pociągnięcia mojej ręki, jednego chuchnięcia albo słowa tylko, a zatem przez potęgę woli znikają nawet długoletnie cierpienia w okamgnieniu, a niekiedy raz na zawsze.
4Jest to dar boży, którego nie można przez naukę nabyć, pojąć rozumem, który wszakże istnieje, jak to okazują fakta, i polega na wierze i woli. Wierzyć muszę, że człowiek w ogóle jest takiej siły zdolny i że ją boska wszechmoc nadaje. Jeżeli przy tej wierze mam silną wolę niesienia pomocy mojemu cierpiącemu bratu, wtedy cokolwiek uczynię w imię Boga, czy to rękę nań położę, czy nią pociągnięcie uczynię, czy tylko ją wyciągnę ku niemu, czy chuchnę, czy też słowo powiem – zawsze ból ustanie, a cierpienie zniknie.
5Jeżelim nie pomógł, w takim razie byłem albo słabej wiary, albo słabej woli, lub też czułem, że w tym razie nie powinienem był pomagać; silnie magnetycznie usposobieni ludzie czują to wyraźnie, jakoby im niewidzialnym sposobem coś do ucha szeptało.
6Do objawień siły magnetycznej należy także, iż takową na nieżywotne przedmioty przelewać można, np. na czystą wodę, na proszek cukrowy, drzewo itd. Z protokołów, które są u mnie do przejrzenia, można się dowodnie przekonać, że najbardziej zastanawiające skutki zdziaływał proszek cukrowy, na który chuchnąłem, lub szklanka wody dotknięta moją ręką, zawsze jednak z zamiarem uzdrowienia.
7Jednym z najosobliwszych przykładów jest p. Mojżesz Philipps z Dessau. Tenże, mając lat 72, cierpiał od pół roku na wymioty wszystkiego, cokolwiek spożył, zrazu po 24 godzinach, później po 12, nareszcie po 6, a wtedy, gdy do mnie przybył, oddawał od 8 dni już wszystko zaraz po przełknięciu. Osłabiony był tak dalece, że już o swoich siłach chodzić nie mógł, a był już opuszczony od najdoświadczeńszych lekarzy. Przybywszy w tym stanie do mnie, powiedział mi bez ogródki, że jeżeli ja mu nie pomogę, on skończyć musi, ale dodał stanowczo: „Ja wiem, że pan mi pomożesz”.
8Wziąłem natychmiast szklankę wody, zamagnetyzowałem ją, tj. położyłem na niej prawą rękę, trzymając ją w lewej, i dałem mu się z niej napić. Chory nie oddał wody ku wielkiemu zdziwieniu swojemu, gdyż dotychczas wracały mu się wszelkie płyny. Wkrótce poczuł głód; kazałem mu podać talerz rosołu z bułką. Zjadł to, nie oddawszy go, a tak jadał od godziny do godziny coraz więcej, coraz pożywniejsze potrawy bez najmniejszych wymiotów. Zniknął także gwałtowny kurcz żołądka, na który ciągle cierpiał, po dniach 14 zaś powrócił zupełnie zdrów do Dessau. Po roku pisał mi stamtąd, że się ma jak najlepiej, że znosi jak najcięższe potrawy i że tak utył, iżbym go ledwie poznał.
9Ten wypadek dał mi powód z uwzględnieniem wielu innych podobnych do następującego wniosku: Jeżeli czysta woda nabiera przez samo dotknięcie mojej ręki takich sił leczebnych, że uzdrawia od razu z długoletniego ciężkiego cierpienia, więc niewątpliwie musi ta sama siła lek należycie rozcieńczony, którego właś ciwe działanie znamy z doświadczenia lub z badań, przez ustawiczne potrząsanie w ręku do najwyższej skuteczności doprowadzić.
10Wniosek ten jest prosty, lecz i on musiałby pozostać w dziedzinie licznych domniemywań, gdyby go nie stwierdzało codzienne doświadczenie przy leczeniu czysto homeopatycznym.
11Rzecz się ma tak:
12Rozcieńczenie usuwa szkodliwość leków, np. trucizn, właściwość tychże jednak, niejako ich duchowy wątek (dynamizm), zostaje, a przez magnetyzm żywotny przy rozcieraniu lub potrząsaniu ożywia się takowy i potęguje w sposób cudowny, przez co lek staje się zdolnym działać w sposób uzdrawiający na nerwy rozstrojone, które by przez surowe materie niszczały.
13Wynalezienie spomiędzy wielu środków tego, który właśnie jest odpowiedni, polega na innym prawidle przyrodzonym, mianowicie że środek pewien leczy w spotęgowanym rozcieńczeniu te same zjawiska na ciele chorym, które tenże sam środek w pierwiastkowej postaci użyty wywołuje na zdrowym. To jest prawidło podobieństwa, które Hahnemann odkrył, od którego homeopatia się mianuje, o którym wszakże już Paracelsus wspomina, a na które Hipokrates wskazuje mówiąc: „Febry leczą się często takimi środkami najskuteczniej, które w pierwiastkowym swym stanie febrę wywołują”.
14Stąd także wyjaśnia się, że niestosownie użyty środek nie szkodzi, ponieważ wysokie rozcieńczenia (potencje)1 nie mają w ogóle na zdrowy ustrój żadnego wpływu. Oddziaływać może środek tylko wedle prawidła podobieństwa na usposobienie nerwowe spowinowacone ze środkiem lekarskim; gdzie tego powinowactwa nie ma, tam nie może ono szkodzić w tak wysokim rozcieńczeniu, podobnie jak zdrowemu nie szkodzi pociągnięcie magnetyczne, które chorego uzdrawia często w jednej chwili.
15Być może, że homeopatia dlatego nie znalazła u wielu przystępu, ponieważ sobie nie umieją wytłumaczyć jej działania. Teraz jest rzecz wyjaśniona, a fakta, których zaprzeczyć nie można, stwierdzają to wyjaśnienie.
16Chociaż magnetyzm żywotny nie da się ani zupełnie wytłumaczyć, ani pojąć, pomimo tego skutki jego są widoczne i mało już znajdziemy takich, którzy by go zaprzeczać chcieli.
17Każdy człowiek posiada go w większej lub mniejszej mierze2; bo czymże jest on innym, jeżeli nie samą siłą żywotną, która ustaje tylko ze śmiercią. Podkopuje go tylko nieporządne, wyuzdane życie, rozpusta i wszelkie nadwątlanie ciała lub duszy. Utrzymuje i wzmacnia go baczność i powstrzymywanie swych żądz z codziennym poczuciem tego, że nasze ciało jest tylko powłoką nieśmiertelnej duszy.
18W nas wszystkich spoczywa zaród bóstwa, który nas czyni zdolnymi osiągnąć przez wolę i wiarę wszystkiego, co nie leży za obrębem przyrody. Kto wierzy i chce, a przystępuje z sercem miłością przejętym do cierpiącego brata, ten sam, zdumiały, ujrzy rzeczywiste cuda.
Notes de bas de page
1 1 Potencje określają w homeopatii stopień rozcieńczenia stosowanego środka. Wysokie potencje (centymalne) są szczególnie popularne w klasycznej homeopatii.
2 2 Dlatego może każdy sporządzać leki homeopatyczne, lecz tylko w miarę magnetycznej siły pojedynczego odznacza się działalność przyrządzonego przezeń lekarstwa; stąd więc pochodzi zapewne, że wielu homeopatów, którzy mają domowe apteczki ode mnie i od innych, twierdzi, iż przeze mnie sporządzone rozcieńczenia (potencje) nierównie silniej i prędzej działają niżeli te od innych, jak to z rozmaitych dokonanych prób wnoszą. Ja sam wypróbowałem stanowczo tylko spotęgowania, czyli r ozci eńczenia wyso ki e Jenichena i przekonałem się, że w cierpieniach chronicznych oddziaływanie ich rzeczywiście jest bardzo donośne i uzdrawiające, lecz powolniej działające, nie wywierając skutku większego niżeli moje lekarstwa, zależy przeto przy wszystkich rozcieńczeniach na tym, aby zadawszy raz lekarstwo, zostawić mu czas do należytego działania. – Przyrządzam wszystkie moje rozcieńczenia za pomocą najmniej 60 potrząśnień aż do 30. potencji, której wyłącznie używam. (Przypis autora).
Auteur

Le texte seul est utilisable sous licence Creative Commons - Attribution - Pas d'Utilisation Commerciale - Pas de Modification 4.0 International - CC BY-NC-ND 4.0. Les autres éléments (illustrations, fichiers annexes importés) sont « Tous droits réservés », sauf mention contraire.