Informacja o tekstach
p. 217-218
Texte intégral
1Arthur Lutze (1813–1870), Wyjaśnienie skuteczności homeopatycz‑ nych leków spotęgowanych przez magnetyzm żywotny, w: tenże, Nauka homeopatii, spolszczona za upoważnieniem autora, opra‑ cowana, abecadłowo uporządkowana, wielu dodatkami pomno‑ żona i wydana przez A. Kaczkowskiego, Lwów 1863, s. XX–XXiii. Przytoczony tekst stanowi §8 wstępu do książki Lutzego. Jest to krótka rozprawka, napisana przez Lutzego w roku 1849, a później dołączana do kolejnych wydań jego homeopatycznego kompen‑ dium Lehrbuch der Homoeopathie (1858), tj. Nauki homeopatii, skąd została zaczerpnięta. Informacja podana na karcie tytułowej jest nieco myląca. Tekst istotnie został opracowany przez Antoniego Kaczkowskiego, ale na podstawie tłumaczenia, które przygotował Karol Widman (1821–1891), o czym Kaczkowski mówi dopiero we wprowadzeniu do książki.
2Istnieje drugie, a chronologicznie wcześniejsze tłumaczenie cytowanego tu tekstu. Zostało ono pomieszczone w małej ksią‑ żeczce Marcelego Dłużniewskiego (ok. 1830–?) pt. Wyjawienie spo sobu leczenia cholery bez wzywania lekarza oraz sposobu uchronienia się przed nią, podług instrukcji dr. Arthura Lutze, Lwów 1855, s. 15–19. Dłużniewski przetłumaczył tytuł rozprawy następująco: Objaśnie nie skuteczności lekarstw homeopatycznych za pomocą magnetyzmu żywotnego.
3Arthur Lutze to jedna z ważniejszych figur niemieckiej home‑ opatii, założyciel niezwykle popularnej kliniki homeopatycznej w Köthen (dziś w landzie Saksonia‑Anhalt), mieście, które niegdyś przez kilka lat gościło Bacha (i w którym skomponował kilka swo‑ ich arcydzieł), a tuż przed Lutzem przez kilkanaście lat mieszkał tu i praktykował Samuel Hahnemann. Dom twórcy homeopatii do dziś stoi otworem dla zwiedzających Köthen.
4Antoni Kaczkowski (1805–1884), Odezwa, „Homeopata Polski. Kwartalnik lekarski poświęcony homeopatii, higienie, gimnastyce racjonalnej, hydroterapii i weterynarii homeopatycznej” 1862 (R. ii), s. 137–138. Kaczkowski, jak wielu homeopatów, uprawiał początkowo alopatię – był chirurgiem w Wiedniu, gdzie zresztą uzyskał stopień doktora. Jak podaje Słownik lekarzów polskich, w „r. 1851 przerzucił się do obozu homeopatów” (s. 205). Po powrocie do Lwowa w roku 1857 zajął się czynnym propagowaniem koncepcji Hahnemanna, m.in. poprzez redagowany przez siebie kwartalnik „Homeopata Polski” (ukazało się 8 zeszytów w latach 1861–1862).
5Wiktor Feliks Szokalski (1811–1891), [Doktor Glaser], w: tenże, Wspomnienia z przeszłości, t. 2 (1830–1837), z rękopismu wydał i przedmową opatrzył A. Wrzosek, Wilno 1921, s. 143–147. Tom 1, zgodnie z informacją podaną w podtytule, powinien obejmować lata 1819–1837, w obu datach popełniono jednak błąd; powinno być 1811–1830.
6W 1832 roku Szokalski wyjeżdża na Zachód. Zatrzymuje się w Giessen w Księstwie Heskim i podejmuje studia na tamtejszym uniwersytecie, a w 1834 roku otrzymuje dyplom doktora medycyny. Wkrótce przenosi się do heskiego miasta Grünberg i podejmuje pracę jako lekarz obwodowy; o okolicznościach uzyskania tego zatrudnienia opowiada przytoczony fragment.

Le texte seul est utilisable sous licence Creative Commons - Attribution - Pas d'Utilisation Commerciale - Pas de Modification 4.0 International - CC BY-NC-ND 4.0. Les autres éléments (illustrations, fichiers annexes importés) sont « Tous droits réservés », sauf mention contraire.