Lawatywa z dymu tytuniowego
p. 181
Texte intégral
1Używa się w zdarzeniach potrzebujących silnego drażnienia (bodźca) i prędkiej pomocy, jako w śmierci pozornej, dla utonionych itd.
2Są narzędzia, za pomocą których dym tytuniowy bardzo wygodnie w kiszkę odchodową wdąć można. W niedostatku ich wsadza się jeden koniec cybucha drewnianego lub rogowego, nasmarowany wprzód oliwą, na cal lub półtora w kiszkę odchodową, potem napełniwszy gębę dymem tytuniowym, wdmuchnie się jak najsilniej, za każdym razem, przez cybuch. Albo, co lepsza, nakłada się niepełna fajka tytuniem, zapala się, cybuch jej wsadza się w kiszkę odchodową, otwór fajki nakrywa się chustką, kawałkiem płótna lub przedziurawionego papieru, potem obejmuje się ustami i dmie się dym z całej siły, ciągle i póki można. Można także drugą próżną fajką przewrotnie1 nakryć pierwszą, a przez cybuch tej ostatniej wdymać silnie dym tytuniowy. Na chwilkę wstrzymuje się potem takowe wdymanie, a tymczasem rozciera się brzuch w poprzek, a najbardziej nad pępkiem.
3Chory powinien leżeć na prawym boku, gdy się mu dym wdyma. Na ten koniec2 bierze się jak można najmocniejszy tytuń.
Notes de bas de page
Auteur

Le texte seul est utilisable sous licence Creative Commons - Attribution - Pas d'Utilisation Commerciale - Pas de Modification 4.0 International - CC BY-NC-ND 4.0. Les autres éléments (illustrations, fichiers annexes importés) sont « Tous droits réservés », sauf mention contraire.