Medycyna wiejska. Obrazek z obyczajów ludu wiejskiego
p. 73-75
Texte intégral
IV
Szczepanowa i Magda1
1Szczepanowa. I dawno ci tak, na to oko, Magda?...
2Magda. Od samej Wielkiejnocy, moiściewy!
3Szczepanowa. No, widzisz! Taka dziewka i tak jej się stało! Pokażże, pokaż!... Skałka2 nie co!... Oj, to najgorsze! Bo jak się komu zrobi, to musi oślepnąć.
4Magda. Oj, mój Boże! Cóż ja teraz pocznę sierota?
5Szczepanowa. Nie frasuj się, nie, Magda, bo ja ci doradzę. Oto uproś się gospodyni, żeby ci pozwoliła iść na trzecią wieś, to tam jest baba, co albo igłą zdejmuje delikatnie skałkę z oka, albo zasypuje, to zaraz zginie.
6Magda. Oj, Bóg wam zapłać, moja Szczepanowa! Do raziczku pójdę!
Magda u doktorki
7Doktorka. Siądźże sobie, siądź dziewucho, jeno utrę w skorupie tego proszku, to ci zadmuchnę, a zaraz ci skałkę wygryzie. Oj, mój Boże! Taka młoda dziewka i byłoby się po próżnicy sterało! A przyniosłaś pięć czeskich? Bo to proszek drogi, co nie w lada jakiej aptece go dostanie.
8Magda. Ja bym wam i sześć czeskich, nie tylko pięć dała, byleście mi pomogli, cobym na oko patrzyła.
9Doktorka. Oj, uwidzisz, moje dziecko, uwidzisz, boś ty ani jest pierwsza, ani też ostatnia. Tylko pójdę po bez, co dudkę do wdmuchania zrobię i zaraz tu przyjdę.
10Magda. A nie będzie mnie bardzo boleć?
11Doktorka. Poszczypie cię tam troszkę i ustanie. A teraz siedź, co ci zadmuchnę...
12Magda. (po zadmuchnięciu oka) Oj, mój Jezu kochany! Jak też to żre – ani wycierpieć!... Gwałtu, ledwo się gdzie nie zapodzieję! Och, zmiłujcie się kobieto!
13Doktorka. Nic się nie bój, bo to skałkę żre, a nie oko... Już ci musi wygryźć do imienia, a skałka twarda jak kamień nie przymierzając. Dajże teraz pięć czeskich i idź do domu, a jakby ci nie wygryzło do znaku, to ci jeszcze zadmuchnę.
Magda w dziesięć dni potem z matką we dworze
14Matka. I jakoś jej wyciekło oko do imienia, że się jej aż zaklękło3. A nie wiemy, co by na to robić?
15Pani Dziedziczka. A cóż robić, moja kobieto?! Nie ma co robić, tylko ofiarować Panu Bogu, bo już jej to oko nie odrośnie.
16Matka. Daję temu wiarę, bo gdzie by miało odrosnąć, ale żeby jej to jako pomóc.
17Pani D. Już za późno, lecz powiedzcież mi, jak mogła ta niegodziwa kobieta tak waszej córce oko zepsuć.
18Matka. Albo ja wiem, wielmożna pani?... Może od tego hałunu4, co nim oko zasypowała.
19Pani D. Jak to hałunu?... Czyliżby jej zaś hałunem miała zasypywać?
20Magda. A jużciż, wielmożna pani, nie czym, tylko hałunem.
21Pani D. Ach, to zbrodnia! Teraz rozumiem, dlaczego oko wyciekło.
22Magda. Mówiła mi, że tylko skałkę wygryzie, i ja sobie dała około siebie robić.
23Pani D. Och! Biedna dziewczyna, ileż się musiała nacierpieć?
24Magda. O to tam nic, tylko gorzej, że się ze mnie śmieją, że oka jednego nie mam.
25Matka. (tłumacząc) Bo to widzi, wielmożna pani, iż jej o to chodzi, że ją żaden chłop nie będzie teraz chciał.
26Magda. Gdzie tam o to! Tylko że nieswarnie5 tak bez oka.
27Pani D. No, moje dziecko, ofiaruj to upokorzenie Panu Bogu, a jeżeli chcesz, to cię od nowego roku i bez oka do dworu przyjmę. Czy masz ochotę?... Może się tu przy dworze prędzej za mąż wydasz!
28Magda. Oj, mam ochotę, wielmożna pani!
Notes de bas de page
Auteur

Le texte seul est utilisable sous licence Creative Commons - Attribution - Pas d'Utilisation Commerciale - Pas de Modification 4.0 International - CC BY-NC-ND 4.0. Les autres éléments (illustrations, fichiers annexes importés) sont « Tous droits réservés », sauf mention contraire.