9. Rozbicie się okrętu. Tragikomedia w trzech przemianach
p. 595-596
Texte intégral
1Owoż gdy pana Augusta, prowadzona przez moich rodziców i otoczona licznym gronem gości, przeszedłszy ogród fruktowy, znalazła się w części jego angielskiej i zbliżała się do rozścielającego się tam stawu, ujrzała na nim pływającą wyspę w kształcie wysokiego pagórka osypanego gorejącymi lampami, co w mroku wieczora pięknym wystawiało widok, gdy zwłaszcza i na brzegu przeciwnym drzewa były iluminowane. Wyspa płynęła bardzo wolno i zbliżała się do stojącego na brzegu stawa towarzystwa, a z wnętrza jej brzmiał śpiew z dobranych głosów przy towarzyszeniu muzyki. Urządzenie tej niby zaczarowanej wyspy było następujące: na ogromnym, zbitym z belek płycie zrobiono rodzaj altany z żerdek rozmaitej grubości, której nadano kształt wysokiego pagórka, pokrytego warstwą mchu zielonego. W tej więc altanie umieściła się muzyka oraz osoby składające chór śpiewaków. Idea była dobra i efekt bardzo ładny na wodzie śrzód mroku i cichego powietrza, ale w budowie samego promu było widać cóś niedoskonałego, czy też może ciężar źle wyrachowany, słowem że wyspa, przepłynąwszy szczęśliwie większą połowę stawu, zaczęła wewnątrz nabierać wody, a wkrótce tonąć. Niespodziana a okropna zmiana dekoracji. Dźwięki harmonijne śpiewu i muzyki zamieniły się w przeraźliwe krzyki o ratunek. Solenizantka, rodzice moi i towarzystwo po krótkiej chwili wesołości przejęci zostali przerażeniem i okrutną trwogą o życie tylu osób, a nade wszystko o drogie im osoby. Na tonącym statku zgiełk pośrzód powolnego nabierania się wody na pokład. Niektórzy z młodych muzykusów próbują wdrapać się na pokrycie altany, ale żerdki składające ten rodzaj dachu uginają się i kruszą pod nieodpowiednim ich grubości ciężarem, lampy spadają do wnętrza na głowy tam się znajdujących osób, stojących już po kolana w wodzie. Okropność nie do opisania! Niektórzy umiejący pływać rzucają się w wodę, również też tacy i z brzegu dążą na ratunek. Szczęście prawdziwe, głębokość wody nie tak wielka, żeby nie można było dosięgnąć dna bez utonienia, każdy więc z nas porywa jedną z dam i unosi ją z wody przemokłą do nitki, ale dzięki Bogu żywą i zdrową. Wszyscy koleją wzbierają się na brzeg, a wyspa oswobodzona od ciężaru pozostaje widoczną, słabo resztą palących się lamp oświecona. Więc znowu radość w zgromadzeniu. Po krzykach rozpaczliwych i lamentach następują okrzyki wesela i nawet śmiechy na widok rozbitków wychodzących z niespodzianej kąpieli. Pośpieszono na powrót do domu, a gdy zmokli zmienili odzież, wzięto się do tańców z podwojoną ochotą, a niefortunne widowisko nazwano Rozbicie się okrętu. Tragikomedia w trzech przemianach. Słyszeliśmy później o wieści rozniesionej w okolicy, iż w Szkilthofie miało utonąć w stawie kilkanaście osób.
2PRZEDRUK ZA: Kazimierz Bujnicki, Pamiętniki 1795–1875, wstęp i opracowanie Paweł Bukowiec, Kraków 2001, s. 80–81.
Auteur
-
Tadeusz Bujnicki
(1788–1878)

Le texte seul est utilisable sous licence Creative Commons - Attribution - Pas d'Utilisation Commerciale - Pas de Modification 4.0 International - CC BY-NC-ND 4.0. Les autres éléments (illustrations, fichiers annexes importés) sont « Tous droits réservés », sauf mention contraire.