3. Śledzie
p. 589
Texte intégral
1Pamiętają starzy różne historje, które Radziwiłł lubił opowiadać. Jak w pierwszej młodości swojej służył za chłopca u księdza, jak mu usługiwał do mszy, chędożył sutannę, opatrywał konia jego, jak często był bitym. Jak płynąc z Triestu do Wenecji, spotkała go burza, a gdy okręt całkiem na jedną stronę się przewalał, on skoczył w morze i jak hajduk wywracającą się karetę, on okręt barkami swojemi wsparł i ocalił; jak pokazała się na morzu piękna syrena, zakochała się w nim, jak się z nią złączył.
– Z tej koneksji, panie kochanku – mówił Radziwiłł – porodziły się śledzie, które jemy w posty.
2PRZEDRUK ZA: Julian Ursyn Niemcewicz, Pamiętniki czasów moich. Dzieło pośmiertne Juliana Ursyna Niemcewicza, Lipsk 1868, s. 50.
Auteur
(1758–1841)

Le texte seul est utilisable sous licence Creative Commons - Attribution - Pas d'Utilisation Commerciale - Pas de Modification 4.0 International - CC BY-NC-ND 4.0. Les autres éléments (illustrations, fichiers annexes importés) sont « Tous droits réservés », sauf mention contraire.