4. Pan ognia
p. 550-551
Texte intégral
1Spomiędzy postaci wydatnych wspomnieć należy Alojzego Lasockiego, majstra profesji kuśmierskiej, znanego dobrze całej Warszawie. Urodzony w roku 1766 w Zakliczynie, w młodych latach przybywszy do naszego miasta, w nim się osiedlił. Terminował i został majstrem w swoim cechu. W nim jednym spoczywała cała straż ogniowa Warszawy.
2Ubrany zawsze w kapotę jasnozieloną długą, w czapkę rogatywkę z barankiem i hajdawery karmazynowe, chodził dużo prędkim a trzeźwym krokiem. Codziennie prawie całą Warszawę obchodził; gdzie się tylko wszczął pożar, tam zawsze pierwszy bywał na dachu, a nie zważając na własne niebezpieczeństwo, niósł dzielny rachunek. Często, zanim grzechotki przeraźliwe dały hasło pożaru, zanim kościelne dzwony, ponurym odgłosem zwiastując klęskę miasta, zawezwały pomocy mieszkańców, bijąc na gwałt, już Lasocki nieraz stawał się panem ognia i przygaszał pożar.
3Trzeba było wtedy widzieć dzielnego kuśnierza, wśród kłębów gestęgo dymu i słupów płomieni, pośród deszczu iskier, po trzeszczących i walących się dachach i belkach, jak Lasockiego krzepka postać jaśniała. Bez czapki i żupana, karmazynowe hajdawery w czarnej chmurze zbałwanionego dymu coraz się przewijały; donośnym głosem nieustraszony obrońca nawoływał na pomoc; z zimną krwią starego żołnierza dawał rozkazy, jak kierować sikawkami i gdzie z węborkami skórzanymi mają stawać nadbiegli, gdzie zapalony dach rozrywać. O! Był to obraz godny pędzla malarza!
4Tu gromady przestraszonego ludu biegnące, w siekiery i bosaki uzbrojone, drudzy z konewkami; tam spocona czereda pchająca sikawki i beczki z wodą; popłoch uciekających mieszkańców z płonących domów, kupy sprzętów wyniesionych i w stosy zwalonych, a tłem tego obrazu pożar, który jeżeli w nocy wybuchł, straszliwe przybierał rozmiary i niemałą klęską groził miastu. Nad tym wszystkim panowała postać Lasockiego: wdzierał się po drabinach na dachy płomieniste i wtenczas tylko z nich schodził, gdy albo ugasił pożar, albo wyczerpawszy daremnie wszelkie możliwe sposoby ratunku, ustępował z wolna przed silniejszym nad siebie wrogiem, ratując pobliższe domostwa i energią swoją ograniczając postęp ognia. I odchodził z tego pobojowiska oczerniony dymem, nieraz z osmalonymi włosami, poparzony, często ranny. Wdziewał swoją zieloną kapotę, czapkę karmazynową i przecisnąwszy się przez tłumu ludu, co mu z uszanowaniem robił przejście, powracał strudzony do domu.
5Poświęcenie się Lasockiego i czynna pomoc udzielana przez niego w powstrzymywaniu klęski ognia zwróciły uwagę władzy miejskiej, która z kasy miasta Warszawa przez lat przeszło 10 wypłacały mu pensją, po złp. 30 miesięcznie. Mieszkał przy ulicy Piwnej pod numerem 104. Umarł po trzechdniowej chorobie dnia 21 marca 1823 r., mając lat 57; pozostawił wdowę, dwóch synów i dwie córki. Warszawa w kronice swej powinna zapisać to czcigodne imię obywatela swego ku pamięci potomnych czasów.
6PRZEDRUK ZA: Kazimierz Władysław Wójcicki, Pamiętniki dziecka Warszawy i inne warszawskie wspomnienia, wybrał Juliusz W. Gomulicki, opracowanie Zofia Lewinówna, wstęp Marii Grabowskiej, Warszawa 1974, t. 2, s. 102–104.
Auteur
-
Kazimierz Władysław Wójcicki
(1807–1879)

Le texte seul est utilisable sous licence Creative Commons - Attribution - Pas d'Utilisation Commerciale - Pas de Modification 4.0 International - CC BY-NC-ND 4.0. Les autres éléments (illustrations, fichiers annexes importés) sont « Tous droits réservés », sauf mention contraire.