• Contenu principal
  • Menu
OpenEdition Books
  • Accueil
  • Catalogue de 15457 livres
  • Éditeurs
  • Auteurs
  • Facebook
  • X
  • Partager
    • Facebook

    • X

    • Accueil
    • Catalogue de 15457 livres
    • Éditeurs
    • Auteurs
  • Ressources numériques en sciences humaines et sociales

    • OpenEdition
  • Nos plateformes

    • OpenEdition Books
    • OpenEdition Journals
    • Hypothèses
    • Calenda
  • Bibliothèques

    • OpenEdition Freemium
  • Suivez-nous

  • Lettre d’information
OpenEdition Search

Redirection vers OpenEdition Search.

À quel endroit ?
  • Instytut Badań Literackich Polskiej Akad...
  • ›
  • Nowa Biblioteka Romantyczna
  • ›
  • Katastrofy i wypadki w czasach romantykó...
  • ›
  • Antologia
  • ›
  • VII. Wykoleja się i wywraca
  • ›
  • 1. Pojazdem i końmi
  • Instytut Badań Literackich Polskiej Akad...
  • Instytut Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk
    Instytut Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk
    Informations sur la couverture
    Table des matières
    Liens vers le livre
    Informations sur la couverture
    Table des matières
    Formats de lecture

    Plan

    Plan détaillé Texte intégral A. Trzydzieści razy B. Wielki strach było jechać C. Nade mną, tuż, tuż D. Widziałem spokojnie ostatnią godzinę E. Ujrzałem się nad przepaścią F. Miałem przed oczyma mapę cierpienia G. Jak przez czary H. Żwawo na koniu I. Nieboszczyk wsiadł na dąb Notes de bas de page Auteurs

    Katastrofy i wypadki w czasach romantyków

    Ce livre est recensé par

    Précédent Suivant
    Table des matières

    1. Pojazdem i końmi

    Henrietta z Działyńskich Błędowska, Kazimerz Girtler, Juliusz Słowacki, Fryderyk Chopin, Kazmierz Bujnicki, Thomas de Quincey et Ksiądz anonim

    p. 461-472

    Texte intégral A. Trzydzieści razy B. Wielki strach było jechać C. Nade mną, tuż, tuż D. Widziałem spokojnie ostatnią godzinę E. Ujrzałem się nad przepaścią F. Miałem przed oczyma mapę cierpienia G. Jak przez czary H. Żwawo na koniu I. Nieboszczyk wsiadł na dąb Notes de bas de page Auteurs

    Texte intégral

    A. Trzydzieści razy

    1Henrietta z Działyńskich Błędowska (1794–1869)

    2Rozmaite przypadki i przygody w naszych przejażdżkach i podróżach doświadczałyśmy, i tak do mego zamążpójścia trzydzieści razy przewróciłyśmy się z karetą, a zagrzęźnięć w błocie nie naliczę, gdyż zawsze nocą jechałyśmy.

    3PRZEDRUKA ZA: Henrietta z Działyńskich Błędowska, Pamiątka przeszłości. Wspomnienia z lat 1794–1832, Warszawa 1960, s. 56.

    B. Wielki strach było jechać

    4Kazimerz Girtler (1804–1887)

    5Piotr Steinkeller, kupiec rodem z Krakowa, który nie jeno dla siebie robił spekulacje, ale podejmował różne ulepszenia w kraju sposobem przedsiębiorstwa, pierwszym był, co na minuty obliczył kurs karety pocztowej między Warszawą a Krakowem, i zaraz poczęły kursować takie ekwipaże. Ale cóż, szosa nowo zbudowana często bywała, zwłaszcza z wiosną, porżnięta kolejami lub się obniżała przez uleżenie się ziemi. Na nasypkach, groblach często nasypywano tłuczony kamień, aby ją równać, a tymczasem przyjęto budowę karet na sposób angielski: wysokie, wąskie a ciężkie. W środku było siedzeń sześć, tyleż w drugim przedziale od tyłu, na koźle konduktor z pocztylionem, a na wierzchu karety jeszcze dwa siedzenia pasażerskie i tłomoki, które wysoką karetę jeszcze w górę podwyższały i cięższą czyniły. Najmniejsze nachylenie wyrywało krzyki z piersi przestraszonego podróżnego. I zdarzały się wypadki wywrotu, zostawiające niejednemu w upominku kalectwo.

    6Jechałem z jednym, który wywrotem z górnego siedzenia przerzucony został aż za rów, inny złamał obojczyk, a żona jego wybiła rękę. Wielki strach brał jechać tą maszyną, która w Anglii, na angielskiej drodze, zaprzężona angielskimi rosynantami, jest pewnie dobrą i dogodną, ale na naszej szosie jest niepraktyczną – na postrach podróżnym, pocztmistrzom, konduktorom i pocztylionom zbudowaną landarą. Rząd płacił pocztmistrzom za cztery konie do kurierki, ale po grudzie lub gdy oślizgła droga, a co najbardziej gdy świeżo rozsypano konserwą1 wtedy sześć dzielnych koni nie mogło jej kłusem ciągnąć. Za wywrot odpowiadał konduktor, a pocztylion szedł w sołdaty, jeśli się pokazało, że był pijany, ale często mimo trzeźwości bywały wypadki, a niedogodności i strach zawsze.

    7Jadąc z Radomia do Warszawy, z Jedlińska czy też z Białobrzeg do Grójca jechaliśmy pięcią końmi. Zrazu szły nieźle, ale na milę przed Grójcem trafiliśmy na świeżą konserwę. Konie już zmęczone idą noga za nogą, niecierpliwimy się. Pocztylion dobywa wszystkich sił i sztuk na postrach koniom, ale te iść nie chcą, a przy dyszlu w ten sposób wypowiedziały posłuszeństwo, iż przewróciły się i dźwignąć ich nie można, a do stacji wiorst jeszcze 7. Było nas 12 osób, cały ekwipaż wysiada. Nie mając co lepszego do czynienia, idziemy za konduktorem, który, wziąwszy trąbkę od pocztyliona, trąbił nam, jakbyśmy to jechali, zaś pocztyliona przy karecie i leżących koniach zostawił. Między kompanią była jakaś dama, której lubo markotno było wędrować, ubolewała niezmiernie nad biednymi końmi, że je tak męczono. Szczęściem byliśmy wszyscy zdrowi, a przygoda trafiła się po chłodzie, między 8 a 9 godziną wieczorem, więc użyliśmy przechadzki. Jeden był tylko jakiś Francuz, który wiózł ze sobą łapki na motyle, widać do Polski wybrał się na to polowanie. Ten tak się rzucał i burczał, że na kuli ziemskiej nic podobnego nie znajdzie, jak ten obrzydliwy ekwipaż; na stacji w księgę obżałowania wpisał skargę i nas do tego zachęcał: – Inaczej tu porządku nie będzie (…)

    8PRZEDRUKA ZA: Kazimierz Girtler, Opowiadania. Pamiętniki z lat 1832– 1857, przedmowa i wybór tekstu Zbigniew Jabłoński, opracowanie tekstu i przypisy Zbigniew Jabłoński i Jan Staszel, Kraków 1971, t. 2, s. 244–245.

    C. Nade mną, tuż, tuż

    9Juliusz Słowacki (1809–1849)

    10W dniu 15 lutego wyjechałem z Krzemieńca sankami, pocztą – i we dwa dni stanąłem w Warszawie. Jak tylko zajechałem do oficera Stejn, mieszkającego za miastem – przebrałem się, wziąłem list do znajomego mi dobrze Odyńca i wyszedłem na miasto. Spotkawszy sanki, wsiadłem w nie i kazałem się wieść do pałacu Zamojskich, gdzie Odyniec mieszkał. Jechałem przez Nowy Świat i oglądałem się wkoło... Z daleka ujrzałem konie noszące, lecz w przeciwną stronę leciały... mało na to dawałem uwagi. Wtem sanki, na których jechałem, zatrzymują się, powoźnika obróciwszy się już nie ujrzałem za sankami, a nade mną, tuż, tuż, leciały rozhukane dwa konie; schyliłem się w sankach i w tejże chwili oba konie przeskoczyły przez mnie, i tuż przy moich sankach, które z ich sankami zaczepiły się, upadły.

    11Przyszedłszy do przytomności, wyskoczyłem i znalazłem się wśród leżących na ziemi koni. Jakaś stara kobieta za rękę mnie wyrwała z poplątanych szlei – i wkrótce ujrzałem się wśród tłumu zebranych ludzi, z którego trudnością wymknąłem się... Przypadek ten uważałem jak za jaką wróżbę mego pobytu w tem mieście.

    12Wsiadłszy do innych sanek, szczęśliwie zajechałem do Odyńca; poznał mnie z Hrehorowiczem, urzędnikiem komisyi i skarbu, Litwinem, i u tego przez dwa miesiące mieszkałem... Wszedłem do biura... zająłem się nudną finansową pracą – i przy zielonym stoliku Komisyi Skarbu większą część dnia przepędzałem... Pamiętam, że mnie wtenczas jakaś rozpacz ogarnęła; zdawało mi się, że jestem skazany aż do śmierci w tem biurze pracować.

    13PRZEDRUKA ZA: Juliusz Słowacki, Pamiętniki; Listy do matki i rodziny, Lwów [1909], s. 7–8.

    D. Widziałem spokojnie ostatnią godzinę

    14Fryderyk Chopin (1810–1849)

    15Zapomniałem Ci napisać, od czasu ostatniego niego listu miałem dziwny wypadek, który szczęściem na niczym sie skończył, ale mógł mnie życie kosztować. Jechaliśmy w sąsiedztwo nad morze. Pojazd, w którym jechałem, był un coupe z przepięknymi dwoma młodymi, rasowymi angielskimi końmi. Koń jeden zaczął tańcować, nogę zaplątał, zaczął wierzgać, drugi toż samo; jak się rozbiegają sur une pante w parku, lejce się urwały, furman z kozła spadł (potłukł się ogromnie). Kareta zgruchotana, od drzewa do drzewa balotowana; lecieliśmy w przepaść... żeby nie jedno drzewo, które karetę zatrzymało. Jeden koń się urwał i szalony poleciał, a drugi padł, przywalony powozem. Gałęzie okna poprzebijały. Szczęściem, nic mi nie było, tylko trochę kontuzji po nogach od balotowania. Służący zręcznie wyskoczył i tylko kareta zgruchotana i konie poranione. Ludzie, co z daleka to widzieli, krzyczeli, że dwóch zabitych, bo widzieli jednego zrzuconego, drugiego padającego na ziemie. Nim koń się ruszył, mogłem wyjść z karety i nic mi, ale nikt z tych, co widzieli, ani nikt z nas, cośmy tam byli, nie rozumiemy, żeśmy nie na miazgę zgruchotani. Przypomniał mi się ambasador berliński (Emanuel) w Pirenejach; także tak był balotowany.

    16Przyznam Ci się, żem widział spokojnie ostatnią godzinę, ale myśl nóg i rąk połamanych bardzo mnie przeraża. Jeszcze by mi kalectwa trzeba.

    17PRZEDRUKA ZA: Korespondencja Fryderyka Chopina, zebrał i opracował Bronisław Edward Sydow, redakcja i przypisy Janusz Miketta, Warszawa 1955, t. 2, s. 134.

    E. Ujrzałem się nad przepaścią

    18Kazmierz Bujnicki (1788–1878)

    19Ze Zwierza wracaliśmy do domu na Krasław. Droga była szkaradna, dzień już krótki, jesienny, przy tym mglisty, noc więc zaskoczyła nas w dwie mil od Krasławia, zapalone latarnie u karety nie dotrwały do końca podróży, wielką wtedy mieliśmy biedę, nimeśmy wydostali się z lasu gęstego na płaszczyznę po lewym brzegu Dźwiny naprzeciw Krasławia. W miasteczku tem błyskały światełka niewyraźnie. Woźnica jechał na oślep bez drogi, po piasku, a foryś, ujrzawszy światełka, zwrócił prosto ku nim. Wtem, jakby ktoś do ucha szepnął, że nam grozi niebepieczeństwo, wytknąwszy głowę z karety, krzyknąłem do furmana:
    – Stój! Stój!

    20On konie wstrzymał, jam wysiadł i dopiero rozeznałem miejsce, w któreśmy się znajdowali. Płaszczyzna ta nabrzeżna, wyniesiona na stop kilkadziesiąt od poziomu rzeki, ciągnęła się kroków kilkaset, a myśmy z powodu ciemności, miasto jechać drogą podłuż opodal spadzistości jej ku rzece, skierowaliśmy się ku brzegowi stromemu. Gdy więc zaszedłem z przodu koni forytarskich, ujrzałem się nad przepaścią. Jeszcze krok w tym kierunku, bylibyśmy z karetą i końmi runęli z tego urwiska. Cudem Opatrzności uszliśmy śmierci okropnej.

    21PRZEDRUKA ZA: Kazimierz Bujnicki, Pamiętniki 1795–1875, wstęp i opracowanie Paweł Bukowiec, Kraków 2001, s. 117–118.

    F. Miałem przed oczyma mapę cierpienia

    22Thomas de Quincey (1785–1859)

    23Wypadek, który swymi przerażającymi okolicznościami tak głęboko wrył mi się w pamięć, a swym usytuowaniem tak spektakularnie w oczach innych zrobił wrażenie, i który dostarczył treści do niniejszych rozmyślań na temat nIeSpoDzIeWAneJ ŚmIerCI, przydarzył się pewnej głuchej nocy na drugi lub trzeci rok po Waterloo mnie osobiście, samotnemu widzowi na swoim miejscu na koźle dyliżansu jadącego do Manchesteru i dalej do Glasgow (...)

    24Nagle z takich właśnie myśli wytrącił mnie ponury odgłos jakiegoś jakby ruchu daleko na drodze. Zawisł na chwilę w powietrzu; słuchałem go ze zgrozą, ale zaraz potem zamarł. Ponieważ jednak rozległ się, nie mogłem nie patrzeć na pośpieszny bieg naszych koni z niepokojem. Dziesięcioletnie doświadczenie nauczyło moje oko oceniać szybkość i widziałem, że jedziemy teraz trzynaście mil na godzinę. Nie roszczę sobie pretensji, bym posiadał wielką przytomność umysłu. Obawiam się, że jest wprost przeciwnie i że cechy tej, gdy idzie o działanie, brak mi w godny pożałowania i żałosny sposób. Kiedy sygnał do czynu powiewa niczym chorągiew, moje siły ogarnia paraliż wątpliwości i rozterki i przytłacza je jakby jakiś ciężar winy, pamiętanej niejasno i niewyraźnie. Z drugiej natomiast strony, gdy idzie o myślenie, posiadam tego rodzaju przeklęty dar, że już pierwszy krok w kierunku możliwego nieszczęścia uwidacznia mi cały jego przebieg; w zarodku akcji nader precyzyjnie i nadto aż bezpośrednio dostrzegam cały jej późniejszy rozwój; w pierwszej sylabie owego strasznego wyroku odczytuję zarazem ostatnią. Nie w tym rzecz, że bałem się o nas samych. Nas przy jakimkolwiek zderzeniu chroniła magicznie działająca nasza masa oraz pęd. Przejechałem przecież przez sam środek zbyt wielu aż setek katastrof, które budziły przerażenie w chwili zbliżania się, a śmiech, gdyśmy się oglądali za nimi, katastrof, których oblicze zrazu wyglądało straszliwie, a w momencie pożegnalnym wywoływało w nas śmiech – bym się w ogóle miał obawiać, że naszym interesom cokolwiek może zagrażać. Miałem pewność, że dyliżans nie został tak skonstruowany ani też obstalowany, by miał zawieść mnie, który zaufałem jego osłonie. Każdy inny natomiast napotykany przez nas pojazd musiał być w porównaniu z naszym kruchy i lekki. I zwróciłem uwagę na taką jeszcze złowieszczą okoliczność naszego usytuowania: znajdowaliśmy się po nieprawidłowej stronie drogi. Lecz przecież można założyć, że ów ktoś z przeciwka, jeśli w ogóle taki ktoś był, też mógłby znajdować się po nieprawidłowej stronie i błędy z dwóch stron mogłyby dać jedno dobre rozwiązanie. Nie było to nieprawdopodobne.(...)

    25W trakcie tego uporczywego, a przy tym błyskawicznego przeczucia nieszczęścia mogącego pojawić się przed nami – ach, jakże coś ponuro tajemniczego i straszliwego, cóż za westchnienie niedoli przeszyło powietrze, gdy z oddali dał się słyszeć ponownie odgłos kół! Był to szept – szept z odległości chyba czterech mil – zapowiadający z ukrycia katastrofę co prawda przewidywaną, lecz w żadnym wypadku niemożliwą do uniknięcia; świadomość tego nie była jednak pocieszająca. Cóż można było uczynić – kimże musiałby być ten, kto by to potrafił – aby powstrzymać ów przypominający nawałnicę bieg naszych szalonych koni? Czyż właśnie ja nie mogłem przechwycić lejców z rąk drzemiącego woźnicy? Myślisz może, czytelniku, że uczynienie czegoś takiego leżałoby w twojej mocy. Nie chcę się sprzeczać z twoją oceną twoich możliwości. Ale było to niemożliwe z uwagi na sposób, w jaki ręka woźnicy wciśnięta była między założone jedno na drugie udo. A może było to łatwe? Spójrz oto na ten konny posąg z brązu. Bezlitosny jeździec już od dwoch stuleci nie popuszcza wędzidła w pysku swojego konia. Proszę bardzo, rozkiełznaj tego konia choć na chwilę i obmyj mu pysk wodą. Czyż to jest łatwe? Sprowadźże więc z konia tego jeźdźca‑cesarza, wyjmijże marmurowe stopy Karola Wielkiego z marmurowych strzemion.

    26Dźwięki przed nami nasiliły się i słychać było teraz aż zbyt wyraźnie stukot kół. Kto i co to mogło być? Czy w dwukołowym wozie gospodarskim wieziono owoce jakiegoś trudu? Czy też ktoś młody i radosny jechał w gigu? Czy był to smutek, który się ociągał, czy też radość, która pędziła pospiesznie?

    27(…) Tak oto zrobione zostało wszystko, co przez mnie zrobione być mogło, niczego więcej z moje j strony nie można było oczekiwać. Pierwszy krok wykonałem ja, drugi należał do młodego mężczyzny, trzeci należał do Boga (…) W tym naszym nieubłaganym pędzie przemknęliśmy obok nich szybciej nawet niż spadający na koło młyńskie strumień wody. Ach, jakże nieokiełznany huragan musiał brzmieć w ich młodych uszach w momencie naszego przejazdu! I dokładnie w tym momencie rozległ się donośny grzmot zderzenia. Albo orczykiem, albo też zadem naszego konia lejcowego po lewej stronie walnęliśmy w prawe koło tego maleńkiego giga, który utkwił raczej ukośnie w stosunku do nas, a nie akurat tak, żeby owo koło znajdowało się na jednej lini z jego lewym kołem. Uderzenie od tego naszego szalonego pędu zabrzmiało straszliwie. W swym przerażeniu wstałem, by popatrzeć na katastrofę, którą być może spowodowaliśmy. I z mojego podwyższenia spojrzałem w dół. A zaraz potem do tyłu na scenę, która w tej jednej chwili sama opowiedziała swoje własne dzieje i wszystkimi swoimi śladami zapisała się w moim sercu na zawsze.

    28Miałem oto przed oczyma mapę cierpienia, które właśnie się dokonało. Koń tkwił nieruchomo z przednimi nogami na brukowanym wybrzuszenia środka drogi. Miało się wrażenie, że z całego towarzystwa jego jednego nie dotknęło cierpienie śmierci.

    29PRZEDRUKA ZA: Thomas De Quincey, Angielski dyliżans pocztowy, w: tegoż, Wyznania angielskiego opiumisty i inne pisma, wybrał i przełożył Mirosław Bielewicz, wstępem poprzedziła Wanda Rulewicz, Warszawa 1982, s. 295–311.

    G. Jak przez czary

    30Gazeta Codzienna, 1844

    31W nocy z dnia 11 na 12 czerwca jeden z dyliżansów ulicy Notre‑Dame‑des‑Victoires, jadąc z Paryża do Clermont, i znajdując się o 1 kilometr od Maltaverne, został nagle w górę uniesiony i przeniesiony przez piorun na pole oddzielone od drogi szerokim rowem i parowem wysokości 1 łokcia. Dyliżans, podróżni i 3 konie, wszystko stanęło tam jak przez czary; dyliżans nie wywrócił się, podróżni nie uczuli żadnego uderzenia, i konie nie były uszkodzone; mocny zapach siarki i wielka dziura w skrzyni dyliżansu mogły tylko wytłumaczyć tę powietrzną podróż. Podróżni nie chcieli własnym oczom wierzyć, gdy trzeba było wysiąśdź, aby przeprowadzić dyliżans na drogę, co wymagało wiele czasu i pracy.

    32To zdarzenie poświadczone jest przez zbyt wielką liczbę świadków, aby mogło być powątpiewane; prócz tego popiera ono tylko system piorunów wznoszących, według których fizycy przypuszczają, że zerwanie warunków elektrycznych między ziemią a atmosferą może zrządzić podobnie zmiany na powierzchni ziemi, a nawet wewnątrz ziemi.

    33P. Arago, który podziela to zdanie, wymienia między innymi podobne zjawisko: „W lecie 1787 r. piorun uderzył w dwie osoby, które się schroniły pod drzewo, niedaleko wsi Taron w Beaujolais. Ich konie wrzucone były na wierzchołek drzewa”.

    34PRZEDRUKA ZA: Gazeta Codzienna, 9 lipca 1844 roku.

    H. Żwawo na koniu

    35Czas, 1851

    36Kraków 8 kwietnia. Wczoraj wieczorem okoły godziny 7ej smutny zdarzył się wypadek na ulicy Długiej w bliskości rogatki. Chłopczyna, o ile zdawało się 10‑cio letni, jechał żwawo na koniu, gdy ten, uląkłszy się psa, skoczył w bok, a dziecię utrzymać się na nim nie zdołało. Spadło tak nieszczęśliwie, iż znaku życia więcej już nie dało. Widok matki, która na miejsce katastrofy przybyła, był rozdzierający.

    37PRZEDRUKA ZA: Czas, 9 kwietnia 1851 roku.

    I. Nieboszczyk wsiadł na dąb

    38Ksiądz anonim, parafia Michorzewo 1803

    39fornal jechawszy z lasa z dębem na przycież Stanisław nieboszczik wsiadł na ten dąb okraczając go iak na koniu, koło skoczyło przez korzeń on spadł i kręgi złamał na miejscu nie żył iak kwadrans ieden więc bez dyspozycyi umarł pochowany 25 Septembra za pozwoleniem sądowym na piśmie które pismo tu w księgach zostaje

    40WPIS DO KSIĘGI METRYKALNEJ, PRZEDRUKA ZA: http://www.wtg-gniazdo.org/forum/viewtopic.php?f=5&t=1082.

    Notes de bas de page

    1 Konserwa – dawna nazwa używana na określenie żwiru lub piasku złożonego na poboczach drogi bitej i przeznaczonego do stałego utrzymywania jej w dobrym stanie.

    Auteurs

    • Henrietta z Działyńskich Błędowska
    • Kazimerz Girtler
    • Juliusz Słowacki
    • Fryderyk Chopin
    • Kazmierz Bujnicki
    • Thomas de Quincey
    • Ksiądz anonim
    Précédent Suivant
    Table des matières

    Creative Commons - Attribution - Pas d'Utilisation Commerciale - Pas de Modification 4.0 International - CC BY-NC-ND 4.0

    Le texte seul est utilisable sous licence Creative Commons - Attribution - Pas d'Utilisation Commerciale - Pas de Modification 4.0 International - CC BY-NC-ND 4.0. Les autres éléments (illustrations, fichiers annexes importés) sont « Tous droits réservés », sauf mention contraire.

    Voir plus de livres
    Romantycy i technika. Tom 1

    Romantycy i technika. Tom 1

    Wojciech Tomasik (éd.)

    2017

    Pogoda w czasach romantyków

    Pogoda w czasach romantyków

    Marta Zielińska (éd.)

    2017

    Kłopotliwe rozrywki

    Kłopotliwe rozrywki

    Marta Zielińska (éd.)

    2018

    Metafory pamięci

    Metafory pamięci

    Grzegorz Marzec (éd.)

    2017

    Romantycy i technika. Tom 2

    Romantycy i technika. Tom 2

    Wojciech Tomasik (éd.)

    2017

    Katastrofy i wypadki w czasach romantyków

    Katastrofy i wypadki w czasach romantyków

    Marek Bieńczyk (éd.)

    2017

    Mapy romantyków

    Mapy romantyków

    Dorota Siwicka (éd.)

    2018

    Medycyna

    Medycyna

    Grzegorz Marzec (éd.)

    2018

    Magnetyzm

    Magnetyzm

    Katarzyna Czeczot (éd.)

    2016

    Praktyki psychiatrii

    Praktyki psychiatrii

    Katarzyna Czeczot (éd.)

    2018

    Zwierzęta na zakręcie

    Zwierzęta na zakręcie

    Beata Mytych-Forajter (éd.)

    2017

    Voir plus de livres
    1 / 11
    Romantycy i technika. Tom 1

    Romantycy i technika. Tom 1

    Wojciech Tomasik (éd.)

    2017

    Pogoda w czasach romantyków

    Pogoda w czasach romantyków

    Marta Zielińska (éd.)

    2017

    Kłopotliwe rozrywki

    Kłopotliwe rozrywki

    Marta Zielińska (éd.)

    2018

    Metafory pamięci

    Metafory pamięci

    Grzegorz Marzec (éd.)

    2017

    Romantycy i technika. Tom 2

    Romantycy i technika. Tom 2

    Wojciech Tomasik (éd.)

    2017

    Katastrofy i wypadki w czasach romantyków

    Katastrofy i wypadki w czasach romantyków

    Marek Bieńczyk (éd.)

    2017

    Mapy romantyków

    Mapy romantyków

    Dorota Siwicka (éd.)

    2018

    Medycyna

    Medycyna

    Grzegorz Marzec (éd.)

    2018

    Magnetyzm

    Magnetyzm

    Katarzyna Czeczot (éd.)

    2016

    Praktyki psychiatrii

    Praktyki psychiatrii

    Katarzyna Czeczot (éd.)

    2018

    Zwierzęta na zakręcie

    Zwierzęta na zakręcie

    Beata Mytych-Forajter (éd.)

    2017

    Voir plus de chapitres

    24. Tułacze lata poety

    Listy do matki [fragmenty]

    Juliusz Słowacki

    7. Ja już trupek

    Henrietta z Działyńskich Błędowska

    7. Ochrona przed pożarem

    Henrietta z Działyńskich Błędowska

    4. Wspaniały i przerażający widok

    Henrietta z Działyńskich Błędowska

    1. Wolno posłać

    Fryderyk Chopin

    12. Wieś teraz piękna

    Fryderyk Chopin

    [Snopy światła elektrycznego]

    Fryderyk Chopin

    Listy

    Juliusz Słowacki

    2. Ojciec zadżumionych

    Juliusz Słowacki

    Statek parowy [fragment]

    Juliusz Słowacki

    5. Druga i trzecia fala cholery, 1848–1860

    Ferdynand Hechel, Kazimierz Girtler et Fryderyk Chopin

    4. Cholera w Europie. Pierwsza fala 1830–1835

    Żegota, Jan Nepomucen Janowski, Henrietta z Działyńskich Błędowska et al.

    Voir plus de chapitres
    1 / 12

    24. Tułacze lata poety

    Listy do matki [fragmenty]

    Juliusz Słowacki

    7. Ja już trupek

    Henrietta z Działyńskich Błędowska

    7. Ochrona przed pożarem

    Henrietta z Działyńskich Błędowska

    4. Wspaniały i przerażający widok

    Henrietta z Działyńskich Błędowska

    1. Wolno posłać

    Fryderyk Chopin

    12. Wieś teraz piękna

    Fryderyk Chopin

    [Snopy światła elektrycznego]

    Fryderyk Chopin

    Listy

    Juliusz Słowacki

    2. Ojciec zadżumionych

    Juliusz Słowacki

    Statek parowy [fragment]

    Juliusz Słowacki

    5. Druga i trzecia fala cholery, 1848–1860

    Ferdynand Hechel, Kazimierz Girtler et Fryderyk Chopin

    4. Cholera w Europie. Pierwsza fala 1830–1835

    Żegota, Jan Nepomucen Janowski, Henrietta z Działyńskich Błędowska et al.

    Accès ouvert

    Accès ouvert freemium

    ePub

    PDF

    PDF du chapitre

    Suggérer l’acquisition à votre bibliothèque

    Acheter

    Édition imprimée

    Instytut Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk
    • amazon.fr
    ePub / PDF

    1 Konserwa – dawna nazwa używana na określenie żwiru lub piasku złożonego na poboczach drogi bitej i przeznaczonego do stałego utrzymywania jej w dobrym stanie.

    Katastrofy i wypadki w czasach romantyków

    X Facebook Email

    Katastrofy i wypadki w czasach romantyków

    Ce livre est diffusé en accès ouvert freemium. L’accès à la lecture en ligne est disponible. L’accès aux versions PDF et ePub est réservé aux bibliothèques l’ayant acquis. Vous pouvez vous connecter à votre bibliothèque à l’adresse suivante : https://freemium.openedition.org/oebooks

    Suggérer l’acquisition à votre bibliothèque Acheter ce livre aux formats PDF et ePub

    Si vous avez des questions, vous pouvez nous écrire à access[at]openedition.org

    Katastrofy i wypadki w czasach romantyków

    Vérifiez si votre bibliothèque a déjà acquis ce livre : authentifiez-vous à OpenEdition Freemium for Books.

    Vous pouvez suggérer à votre bibliothèque d’acquérir un ou plusieurs livres publiés sur OpenEdition Books. N’hésitez pas à lui indiquer nos coordonnées : access[at]openedition.org

    Vous pouvez également nous indiquer, à l’aide du formulaire suivant, les coordonnées de votre bibliothèque afin que nous la contactions pour lui suggérer l’achat de ce livre. Les champs suivis de (*) sont obligatoires.

    Veuillez, s’il vous plaît, remplir tous les champs.

    La syntaxe de l’email est incorrecte.

    Référence numérique du chapitre

    Format

    Błędowska, H. z D., Girtler, K., Słowacki, J., Chopin, F., Bujnicki, K., Quincey, T. de, & anonim, K. (2017). 1. Pojazdem i końmi. In M. Bieńczyk (éd.), Katastrofy i wypadki w czasach romantyków (1‑). Instytut Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk. https://doi.org/10.4000/books.iblpan.13802
    Błędowska, Henrietta z Działyńskich, Kazimerz Girtler, Juliusz Słowacki, Fryderyk Chopin, Kazmierz Bujnicki, Thomas de Quincey, et Ksiądz anonim. « 1. Pojazdem i końmi ». In Katastrofy i wypadki w czasach romantyków, édité par Marek Bieńczyk. Warszawa: Instytut Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk, 2017. https://doi.org/10.4000/books.iblpan.13802.
    Błędowska, Henrietta z Działyńskich, et al. « 1. Pojazdem i końmi ». Katastrofy i wypadki w czasach romantyków, édité par Marek Bieńczyk, Instytut Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk, 2017, https://doi.org/10.4000/books.iblpan.13802.

    Référence numérique du livre

    Format

    Bieńczyk, M. (éd.). (2017). Katastrofy i wypadki w czasach romantyków (1‑). Instytut Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk. https://doi.org/10.4000/books.iblpan.13233
    Bieńczyk, Marek, éd. Katastrofy i wypadki w czasach romantyków. Warszawa: Instytut Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk, 2017. https://doi.org/10.4000/books.iblpan.13233.
    Bieńczyk, Marek, éditeur. Katastrofy i wypadki w czasach romantyków. Instytut Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk, 2017, https://doi.org/10.4000/books.iblpan.13233.
    Compatible avec Zotero Zotero

    1 / 3

    Instytut Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk

    Instytut Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk

    • Plan du site
    • Se connecter

    Suivez-nous

    • Facebook
    • X
    • Flux RSS

    URL : http://wydawnictwo.ibl.waw.pl

    Email : sekretariat@ibl.waw.pl

    Adresse :

    ul. Nowy Świat 72

    00-330

    Warszawa

    Pologne

    OpenEdition
    • Candidater à OpenEdition Books
    • Connaître le programme OpenEdition Freemium
    • Commander des livres
    • S’abonner à la lettre d’OpenEdition
    • CGU d’OpenEdition Books
    • Accessibilité : partiellement conforme
    • Données personnelles
    • Gestion des cookies
    • Système de signalement