3. Tyfus dobijał, co broń oszczędziła
p. 415
Texte intégral
1Wyziewy z piaszczystych brzegów zatoki Akki stawały się coraz bardziej cuchnące. Zaczynaliśmy spostrzegać leżące na wybrzeżu kości ludzi, koni, wielbłądów, które bieliły się w słońcu, oblewane pianą morską. Co krok było tych szczątków coraz więcej. Wkótce cały pas wybrzeża między lądem i skałami okazał się nimi pokryty, a tętent naszych koni płoszył co chwila gromady dzikich psów, ohydnych szakali i drapieżnego ptactwa, od dwóch miesięcy zajmujących się dogryzaniem resztek straszliwej biesiady, którą im zgotowały działa Ibrahima i Abdalli. Jedne, uciekając, unosiły za sobą członki ludzi niedbale pogrzebanych, inne – nogi końskie jeszcze okryte skórą; kilka orłów, siedząc na kościstych łbach wielbłądów, z gniewnym szczekaniem zerwało się na nasz widok i krążyło nad swoją okropną zdobyczą, lękając się naszych strzałów. Wysokie trawy, sitowia, krzewy nadbrzeżne też były usiane szczątkami ludzi i zwierząt. Nie były to jednak tylko szczątki ofiar wojny. Tyfus, który od kilku miesięcy pustoszył Akkę, dobijał to, co broń oszczędziła; w mieście, co liczyło dwanaście do piętnastu tysięcy mieszkańców, zostało ich zaledwie tysiąc dwustu czy półtora tysiąca i co dzień chowano za murami lub rzucano w morze nowe trupy, które fale wyrzucały w głąb zatoki albo szakale wygrzebywały z ziemi.
2PRZEDRUK ZA: Alphonse de Lamartine, Podróż na Wschód, na osnowie tłumaczenia Jana Tomasza Seweryna Jasińskiego przygotował, według oryginału uzupełnił i notami oraz posłowiem opatrzył Paweł Hertz, Warszawa 1986, s. 310–302.
Auteur
(1790–1869)

Le texte seul est utilisable sous licence Creative Commons - Attribution - Pas d'Utilisation Commerciale - Pas de Modification 4.0 International - CC BY-NC-ND 4.0. Les autres éléments (illustrations, fichiers annexes importés) sont « Tous droits réservés », sauf mention contraire.