11. Wtem nad głową moją usłyszałem
p. 402
Texte intégral
San Remo 26 lutego 1887
1Dzięki niech będą Bogu za ocalenie życia! Wyście pierwsi spytali o nie!
2Przybyłem tu zmęczony tak, że musiałem brać na noc garde malada, człowieka mi znanego. Wstałem o szóstej, o pół do siódmej miał odchodzić do domu. Podniosłem się, aby go pożegnać, wtem nad głową moją usłyszałem grzmot ogromny, łoskot, trzask, jakby się dom walił. W istocie domu ta część, w której była sypialnia, waliła się nad sufit nade mną. „Terremoto” – zakrzyczał wyciągający mnie na ciemne wschody nieodzianego stróż! Jak zszedłem, nie wiem, ale na dole dech tak zabił, żem myślał, iż ostatnia przyszła godzina.
3Pozrywali się wszyscy. Spostrzegliśmy, że jedna część domu obaliła się i popękała. Mnóstwo gruzów otaczało dom z tej strony. Co się działo w miasteczku, opisać się nie daje, choć szkody są stosunkowo małe i ja prawie wyłącznie wystawiony byłem na niebezpieczeństwo. W okolicy nie do opisania klęski, ofiary liczą się w tysiące.
4Zdrowie naturalnie polepszyć się nie mogło. Napiszę później, teraz doprawdy do siebie przyjść nie mogę. (...)
5PRZEDRUK ZA: Józef Ignacy Kraszewski, Teofil Lenartowicz, Korespondencja, do druku przygotował i komentarzem opatrzył Wincenty Danek, Wrocław–Warszawa–Kraków 1982, s. 519.

Le texte seul est utilisable sous licence Creative Commons - Attribution - Pas d'Utilisation Commerciale - Pas de Modification 4.0 International - CC BY-NC-ND 4.0. Les autres éléments (illustrations, fichiers annexes importés) sont « Tous droits réservés », sauf mention contraire.