6. W całym pędzie pomijały nas zające
p. 245-246
Texte intégral
1Już dolina Poprucia jest niejako zapowiedzią tej górskiej, dzikiej natury i tego wszystkiego, z czem spotkać się przyjdzie, przeprawiwszy się przez nią na obszarze Czarnego‑Lasu i Czarnej‑Góry.
2Kiedyśmy się po raz pierwszy spuszczali do Poprucia, przejeżdżając w poprzek uroczyska stepowej Bukowiny, powitały nas naprzód górskie wody... Mówiłem, że szeroka dolina ma tu dwa lądy, które w podwójnych terasach spadają na koryto rzeki. Gdyśmy pierwszego spuścili z terasu, gdzie już całą dolinę na milę można było przejrzeć w dół i w górę – uderzyło nas to, że co chwila, w całym pędzie pomijały nas zające, które pominąwszy nas, nie zwalniały biegu, lecz wpadały na gościniec bity i darły dalej gościńcem... Równocześnie ujrzeliśmy, w różnem oddaleniu, z wielkim pośpiechem gnane stada wołów i koni ku najbliższym powyższym lądom... Nie pojmując, coby to wszystko znaczyć miało, jechaliśmy dalej – wtem przypadł do nas od stada hajdaj na koniu i krzyknął: „Nawracajcie i uciekajcie! bo nie ujdziesz z duszą!”. Krzyknąwszy ku nam te słowa, przesadził rów od gościńca i kopnął się w górę drogą, co koń mógł wyrwać!... Lubo nie pojmowałem, coby nam grozić miało, kazałem nawrócić i pojeżdżać za drogą hajdajem, który już w tej chwili o kilka staj od nas na wysokim lądzie konia zatrzymał. Straszny jakiś huk i szum uderzył nas w tej chwili nagle!... Spojrzeliśmy w górę doliny: wielki bałwan wody posuwał się, z wielką gwałtownością, ścianą prawie ku nam – i zajmował całą szerokość doliny...
3Wałem, do 12tu stóp wysokim, waliła się ta powódź... a w niej bałwaniły się całe drzewa z korzeniami wyrwane, które podtrzymywały wał ten!.. Teraz dopiero widzieliśmy, że nie żarty, ale do spostrzeżeń nie stało już czasu – konie niosły tak nasz powóz, że lubo po najlepszej drodze, można było się spodziewać lada chwila wywrotu, bośmy to czuli, że się chwilami nie dotykały koła ziemi!...
4Już pierwsza fala musnęła gościniec i zakryła go do razu... Gdy nas druga fala sięgła, brnęły już konie po brzuch prawie w wodzie i poczęły się wykręcać od wody, czując, że nagle przybywa... Hajdaj, na wysokim brzegu stojący, zebrał arkan i podniósł go w górę – krzyczał coś ku nam – rzucał się gwałtownie na koniu – ale czego chciał, nie mogliśmy pojąć, i nie było czasu myśleć o tem, bo woda zajmowała już siedzenia!... Szczęściem, dobiliśmy się do wysokiego lądu, zanim nas sięgnął wysoki bałwan: – konie stanęły same na suchym lądzie – a tuż poza nami huczały straszne wody!... Tak samo wyrywały się na brzeg, w różnem oddaleniu, stada koni i wołów, bujając następnie dziko po wysokim brzegu i oglądając się co chwila na powódź, hukiem tych wód potrwożone!
5Gdyby nas był hajdaj nie ostrzegł, albo ostrzegł tylko chwilę później – bylibyśmy popłynęli z wodą do Dunaju!
6Hajdaj, który nas ostrzegł, był to Ormianin. Widząc, że tabun jego rwie się już na brzeg wysoki, wraz z kilką tabuńczykami – zwrócił konia ku nam, nałożył znacznie drogi, i nie lękał się niebezpieczeństwa, które również jemu groziło, ale ostrzegł nas o niebezpieczeństwie, któregośmy nie znali. Przemokli aż do pasa, wysiedliśmy z powozu. Poczciwy ten człowiek nie chciał przyjąć nagrody za uratowanie nasze. Wróciliśmy tedy do najbliższej wsi, ku której także stado wołów i koni przepędzano – i tu przebyliśmy z naszym zbawcą dwa dni w karczmie razem, bo przed dwoma dniami nie można było myśleć o przeprawie rzeki.
7Tu jeden wypadek może dać najdokładniejsze wyobrażenie o ulewach górskich i wezbraniu wód nagłych, a tem samem o spadzistości gór, wśród których się powódź tak nagle wzbiera, że od razu, jednym groźnym bałwanem, wychodzi w równiny na dolinę Prutu.
8PRZEDRUK ZA: Wincenty Pol, Obrazy z życia i natury, seria 2: Północny Wschód Europy, Kraków 1870, s. 161–163.

Le texte seul est utilisable sous licence Creative Commons - Attribution - Pas d'Utilisation Commerciale - Pas de Modification 4.0 International - CC BY-NC-ND 4.0. Les autres éléments (illustrations, fichiers annexes importés) sont « Tous droits réservés », sauf mention contraire.