22. I am distressfully
p. 219-220
Texte intégral
1(...) zboczono nieco ku brzegu i zestawiono okręt w miejscu, gdzie czasu wezbrania (fluxus) 20 stóp głębi, a czasu opadnienia 9 tylko stóp do 10. Okręt nasz brał 12 stóp wody. Czas najniższego morza przypadał o 10½ godzinie.
2Nie było już czasu myśleć o podjęciu kotwicy i skierowaniu okrętu na głębinię. Na nieszczęście wiatr był silny i woda na zatoce bardzo poburzona, tak że od razu poczęły fale silnie uderzać o ściany okrętowe, podrzucać okręt i ciskać nim o ziemię. Zarzucone wkoło okrętu sondy okazały, że okręt był na samym brzegu mielizny i tuż poczynała się głębinia. Umyślono więc tak obrócić okręt, iżby przynajmniej tylna jego połowa nie dotykała dna, a tym sposobem rudel był zabezpieczony. Zaciągnięto liny i część żagli rozpięto. Kapitan przybył wśród trwogi. Z wielką pracą i męką ruszono z miejsca okręt i obrócono tył jego ku głębini. O godzinie dziewiątej sondowano i nie znaleziono więcej nad 10 stóp wody pod przednią częścią okrętu; przez półtory godziny jeszcze woda miała spadać. Tymczasem wiatr coraz się powiększał, niebo się zachmurzyło i w kwadrans nadeszła burza z nawałnicą. Fale zaczęły przerzucać przez pokład, a okręt tak silnie uderzał o dno, że ściany trzaskały, maszt i liny drżały jakby od trzęsienia ziemi. O dziesiątej niebezpieczeństwo było widoczne; przelękniony kapitan powtarzał tylko „bad, very bad” (źle, bardzo źle), a cały poczet okrętowy poczynał tracić nadzieję. O pół do jedynastej było już tylko 9 wody u przedniej połowy okrętu. Co chwilę biegali oficerowie do zegara, liczyli minuty, sekundy; burza nie ustawała, a trzeba było jeszcze czekać najmniej do pierwszej, żeby się woda podniosła do tej wysokości, o jakiej okręt poczynał był dotykać ziemi. O pół do dwunastej jedno straszne uderzenie zatrzęsło całym budynkiem, tak że wszystkie ściany zaskrzypły i jęknął rudel. „I am distresfully!” (zginęliśmy!) – zawołał kapitan, ale zimny master nie tracił serca i spokojnie odpowiedział: „I am not afraid so” (ja się tak bardzo nie lękam). Ktoś z boku poradził wezwać na ratunek najbliższą fregatę; Anglik aż zadrżał na tę radę, bo fregata była francuska. O północy burza jeszcze nie ustawała, ciemno było, że człowiek człowieka nie widział, deszcz lał jak z wiadra, a majtkowie zaczęli spod pokładu paki i liny, i łańcuchy wyciągać. Długa jeszcze była godzina przed nami. Kapitan posłał dwóch najśmielszych majtków do dalszej angielskiej fregaty, prosząc o dwie liny (horses), o ludzi i o wielkie czółno. I znowu się wzięto do pracy, by okręt czym prędzej ruszyć z miejsca za nadejściem wody. W tej trwodze wśród burzy okręt był jak pasujący się ze śmiercią człowiek, z tą różnicą, że w sile tego człowieka była siła trzydziestu ludzi silnych, wytężających siły swoje, a w jego śmierci była śmierć czterdziestu. Przypłynęli ludzie od fregaty, kiedy niespodzianie wiatr zwolniał i o godzinie trzy kwadranse na pierwszą lekkie tylko uderzenia przywracać zaczęły ludziom otuchę. O pierwszej wiatr jeszcze zawył i po trzykroć stuknął okrętem; zatrzęsły się maszty i ucichło, a tylko drżały liny okrętowe i głos majtków nie ustawał. W kwadrans niebo się odsłoniło i nasz chory zaczął drzemać na słabiejącej fali. Odpłynęli ludzie obcy, majtkowie do spoczynku poszli, a kapitan ze swoim mastrem zapili to nieszczęście grogiem.
3PRZEDRUK ZA: Ignacy Domeyko, Moje podróże, przygotowała do druku, opatrzyła przedmową i przypisami Elżbieta Helena Nieciowa, Wrocław–Warszawa–Kraków 1963, t. 3, s. 59–60.
Auteur
(1802–1889)

Le texte seul est utilisable sous licence Creative Commons - Attribution - Pas d'Utilisation Commerciale - Pas de Modification 4.0 International - CC BY-NC-ND 4.0. Les autres éléments (illustrations, fichiers annexes importés) sont « Tous droits réservés », sauf mention contraire.