4. Okręty ginące na szerokim morzu
p. 156
Texte intégral
1Nocy jednej ledwo o ostatnią nie byliśmy przywiedzeni zgubę. W pośród ciemnoty okręt płynący z Ameryki otarł się prawie o nasze żagle; gdyby się były wzajemnie o siebie uderzyły, obydwa w mgnieniu oka byłyby pochłonione w bezdennem morzu. Najwięcej atoli robić jest na brzegach, kiedy okręt w czasie gwałtownej burzy niemogąc się rudlem kierować, pędzony wichrem uderza o skały i o nie się gruchocze.
2Okręty ginące na szerokiem morzu albo powyższym giną przypadkiem, to jest w nocy wpadając jeden na drugi; albo też gdy raptownie przeciwny wiatr powstanie, i nie masz czasu zebrać żagle, wtenczas okręt przewraca się do góry nogami; lub na koniec przez rozstąpienie się dylców i utworzenie szpary napełnia się wodą i tonie (co nas niezawodnie czekało na zbutwiałym okręcie Stevensona), a wtenczas ludzie małą ratują się łodzią, szczęśliwi jeśli jaki napotkają okręt, który ich ułowi – inaczej giną z głodu i pragnienia lub giną, znajdując śmierć w morskich bałwanach.
3PRZEDRUK ZA: Julian Ursyn Niemcewicz, Pamiętniki 1804–1807. Dziennik drugiej podróży do Ameryki, Lwów 1873, s. 112–113.
Auteur
(1757–1841)

Le texte seul est utilisable sous licence Creative Commons - Attribution - Pas d'Utilisation Commerciale - Pas de Modification 4.0 International - CC BY-NC-ND 4.0. Les autres éléments (illustrations, fichiers annexes importés) sont « Tous droits réservés », sauf mention contraire.