• Contenu principal
  • Menu
OpenEdition Books
  • Accueil
  • Catalogue de 15381 livres
  • Éditeurs
  • Auteurs
  • Facebook
  • X
  • Partager
    • Facebook

    • X

    • Accueil
    • Catalogue de 15381 livres
    • Éditeurs
    • Auteurs
  • Ressources numériques en sciences humaines et sociales

    • OpenEdition
  • Nos plateformes

    • OpenEdition Books
    • OpenEdition Journals
    • Hypothèses
    • Calenda
  • Bibliothèques

    • OpenEdition Freemium
  • Suivez-nous

  • Newsletter
OpenEdition Search

Redirection vers OpenEdition Search.

À quel endroit ?
  • Instytut Badań Literackich Polskiej Akad...
  • ›
  • Nowa Biblioteka Romantyczna
  • ›
  • Katastrofy i wypadki w czasach romantykó...
  • ›
  • Antologia
  • ›
  • I. Dzieje się
  • ›
  • 3. W dawnych czasach też nie lepiej
  • Instytut Badań Literackich Polskiej Akad...
  • Instytut Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk
    Instytut Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk
    Informations sur la couverture
    Table des matières
    Liens vers le livre
    Informations sur la couverture
    Table des matières
    Formats de lecture

    Plan

    Plan détaillé Texte intégral A. Równe katastrofy ucierpiała B. Wśród codziennych zatrudnień swoich C. Zwłoki miasta D. Przez wodę albo inną katastrofę E. Najpewniej zniszczone przez katastrofę F. Potrzeba mocnego zdrowia, żeby wytrzymać G. Okropne wstrząśnienia i zatopy H. Nie zostawiwszy dróg swojego rycia I. Bezdenny rozlał się ocean Auteurs

    Katastrofy i wypadki w czasach romantyków

    Ce livre est recensé par

    Précédent Suivant
    Table des matières

    3. W dawnych czasach też nie lepiej

    Gustaw Belke, Joachim Lelewel, Julian Ursyn Niemcewicz et Adam Mickiewicz

    p. 137-149

    Texte intégral A. Równe katastrofy ucierpiała B. Wśród codziennych zatrudnień swoich C. Zwłoki miasta D. Przez wodę albo inną katastrofę E. Najpewniej zniszczone przez katastrofę F. Potrzeba mocnego zdrowia, żeby wytrzymać G. Okropne wstrząśnienia i zatopy H. Nie zostawiwszy dróg swojego rycia I. Bezdenny rozlał się ocean Auteurs

    Texte intégral

    A. Równe katastrofy ucierpiała

    1Gazeta Lwowska, 1833

    2W Nowej‑Hollandyi odkryto nareszcie pierwsze ślady dawniejszych mieszkańców tego kraju. Dr. Henderson wynalazł tam szczątki świątyni, która, jak mniema, od Hindów zbudowana była. Więc i w najdawniejszych czasach była to część świata innym podobna, i równie katastrofy ucierpiała. Najnowsze odkrycia dowodzą, że w górach wapiennych Nowej‑Południowej Walii znajduje się wiele kości skamieniałych. Clifft, Cuvier, i Pentland utrzymują, że należą one do daspurów, hypsyprymnów, fafkolomów, kangurów, balmtarów, słoniów i do niektórych rodzajów olbrzymich małp, po części teraz już nieznanych. Szkielety znanych dotąd zwierząt zdają się bydź tej samej wielkości, jak i teraźniejsze Nowej‑Hollandyi, niektóre większe jednak. Wszystko to zbija twierdzenie tych, którzy utrzymywali, że Australia pierwotnie do naszego planety nie należała, lecz że to była masa później dopiero z nim połączona, bądź inny xiężyc, który starłszy się z ziemią, miał sprawić potop świata.

    3PRZEDRUK ZA: Gazeta Lwowska, 22 października 1833 roku.

    B. Wśród codziennych zatrudnień swoich

    4Gazeta Warszawska, 1838

    5Kapitan Benjamin Ray, który niedawno z podróży do Peru powrócił do Nantucket, przywiózł ze sobą rozmaite osobliwości, które wykopał z gruzów podziemnego miasta. To miasto położone jest w okolicy Guarmeyn w prowincji Troxlillo; mieszkańcy okoliczni ani z podania, ani ze wspomnienia nic o niem nie wiedzieli. Kapitan Ray zwiedził te podziemne zwaliska, i przeglądał ulice i domy, które wyprzątnięto. W domach, których mury były jeszcze nienaruszone, znaleziono ciała ludzkie oraz narzędzia gospodarskie i inne przedmioty. Trupy były jak najlepiej zachowane; włosy, paznogcie i skóra nie doznały zmiany. System nerwowy był bardzo skurczony, chociaż zupełnie wysuszony. Odkrywca przypisuje to saletrzanemu składowi gruntu. Położenie, w jakiem znaleziono te mumje, każe się domyślać, że cała ludność, którą, sądząc z objętości murów miasta, możnaby do 30,000 dusz cenić, niespodzianie, wśród codziennych zatrudnień swoich, została przez ziemię pochłonioną. Wykopano między innymi człowieka, który stał prosto, w kieszeniach miał peruwiańskie złote i srebrne monety, które zwierzchność wysłała do Limy. Znawcy, wnosząc z tych monet, oświadczyli, że od tej okropnej katastrofy przynajmniej 2500 lat upłynąć musiało. Pan Ray widział w jednym domku ciało kobiety, owiniętej obszerną suknią, i siedzącej przed warsztatem tkackim; w chwili swej śmierci była pracą zajęta. Na warsztacie rozciągnięty był kawał materji, po części już utkany; w ręku kobieta trzymała kończate czółenko, 8 do 10 cali długie, wokoło którego owinięty był duży kłębek cienkich brunatnych nici; odpadki bawełny i wełny różnych kolorów leżały na ziemi. Kapitan Ray zebrał nieskończony kawał materji, czółenko i kilka próbek nici wełnianych.

    6PRZEDRUK ZA: Gazeta Warszawska, 13 sierpnia 1838 roku.

    C. Zwłoki miasta

    7Gazeta Codzienna, 1838

    8Pompeja. (Ustęp 7. opisu lorda Kriffon.) Jakikolwiek opis dano by o Pompei, chociaż by najpoetyczniej chciano skreślać jej obraz, nie masz mowy tak zamożnej, tak bogatej, aby potrafiła malować dostatecznie to smutne spustoszenie zwalisk i lawy, te zwłoki miasta zmartwiałego, które dziś ciekawość ludzka, po tylu wiekach snu upłynionego, z ziemi na jaw wydobywa. Pierwszą rzeczą, która z widokiem Pompei zwróci uwagę przychodnia, jest małość domów w porównaniu do dzisiejszych naszych zamieszkań. Zważywszy jednakże, że dawni szukając piękności w ozdobie i harmonii, żyli w największej części pod otwartem niebem, wspaniałość zaś i wzniosłe stosunkowanie dla publicznych zachowywali pomników, przestaniemy się dziwić nad małością domów, noszących na sobie piętno ducha greckiego i cechę ludu wielkogreckiego powagi, którą jaśniały. (...)

    9Ale na cóż się przyda skreślać obraz oblicza i postaci Pompei! bo tem, czego ani pióro, ani rylec oddać nie zdołają, jest owa głęboka, uroczysta cisza grobowa pośrod mieszkań, gdzie wszystko żyć się zdaje, jest ten ponury i dym ziejący Wezuwiusz, wznoszący się z urąganiem ponad horyzont nieszczęśliwego grodu, i zdający się mu grozić powtórnym raz jeszcze z lawy grobowcem, a przecież to szczególniej tworzy główny charakter Pompei. Pomiędzy budynkami w ostatnich czasach odkopanemi znaleziono zwaliska świątyni Izydy, gdzie odbywała się szczególniejsza służba tajemnicza, której pod karą śmierci wyjawiać nie było wolno. Teraz przebiega się bez niebezpieczeństwa najmniejsze kryjówki przybytku tej groźnej bogini. Znaleziono tam narzędzia, za pomocą których kapłani obeznani nieco z umiejętnościami umieli przewodzić ciemnym i zabobonnym owych czasów massom. Obok statutów Izydy i Anubisa, znaleziono także Bachusowe, Wenery i Priapa, których tajemnice z tajemnicami Izydy, zdaje się, iż były w styczności, co wyjaśnia niejako zasłonę, pod jaką zwykle tę boginię przedstawiają. Wielka mnogość kościotrupów w tej świątyni znalezionych zdaje się wskazywać, że deszcz popiołowy zasypał sługów bogini podczas obrzędu wielkiej jakiejś uroczystości; przy jednym z kościotrupów znaleziono szkatułkę ze złotem, którą właściciel chciał zapewne unieść z miejsca nieszczęściem zagrożonego. W tem mieście śmierci nosi wszystko szczególniejszą barwę; za każdym krokiem napotyka się na kupieckie kramy, które właściciel zaledwie przed godziną zdaje się opuścił. Tam handlujący olejami wystawili swoje powabne amfory, tam dalej są sklepy winiarzy, rzeźników itp., co z pozostałych dotąd jeszcze znaków namalowanych na zwierzchnich ocapach (odedrzwiach) rospoznać można. W jednym z tych ostatnich mieszkań stały nienadwerężone naczynia szklane z śliwkami, figami i winogronami. Przed apteką znaleziono za znak węża gryzącego w jabłko; nieco dalej odkryła się winiarnia i mnóstwo thermopolów, które zastępowały bez wątpienia dzisiejsze u nas kawiarnie, a w których przedawano różnego rodzaju chłodniki. Liczne z tych mieszkań były pełne kościotrupów, co dowodzi, że takie miejsca były uczęszczane.

    10Zdaje się, iż katastrofę, która zagrzebała Pompeję, poprzedziły okropne znamiona, na które atoli zniewieściałe, o nic nietroszczące się miasto, zatopione w roskoszach, odurzone ich urokiem i otumanione przepychem własnej swej wielkości, bynajmniej nie zważało. Na szesnaście lat przed wybuchem, za rządu Nerona nastąpionym, zniszczyły silne wstrząśnienia niemało świątyń i pochłonęły kilka wiosek; ale Pompeja nie miała czasu myśleć o wulkanie, przysłuchiwała się, jak Neapol, harmonijnym tonom fletu nerońskiego, aż nareszcie ozionął wulkan jego lekkomyślnych wielbicieli, dwa miasta i siół mnogą liczbę.

    11PRZEDRUK ZA: Gazeta Codzienna, 5 listopada 1838 roku.

    D. Przez wodę albo inną katastrofę

    12Gazeta Codzienna, 1841

    13W Courrier des Etats Unis czytamy o tej osobliwości pod d. 19 paźdź. 1840 r. z Pensakoli co następuje:

    14„Mogę ci teraz udzielić dokładniejszych objaśnień co do szczególniejszego odkrycia naturalnego szosse w odnodze Pensakoli (...) p. Cosmao Dumanoir, dowódca fregaty francuzkiej La Sabine, zwidził ją także 3 paźdź. Gdy wówczas wody były małe, łatwo można było rozpoznać ten pomnik natury; jakoż następujące uczynił nad nimi spostrzeżenia:

    15To szosse, około sto stóp szerokie, zdaje się rozciągać przez całą szerokość odnogi, to jest na półtory mili (lieue) poniżej ujścia Eskambii, gdyż na przeciwnym punkcie zdaje się znowu widzieć, i według wszelkiego prawdpodobieństwa przedłuża się pod wzgórkami okry i gliny pokrytymi piaskiem, które otaczają ze wszystkich stron odnogę. Domyśleć się wypada, że ta skamieniałość (petrification) była w swych początkach ogromną kupą drzew (nagromadzonych przez wodę lub inną jaką katastrofę), które skupione, zatarasowały tę odnogę w całej jej obszerności. Środek tego szosse przedstawia jedną tylko massę zupełnie stałą. Wszystkie pnie i gałęzie połączone między sobą massą żelazo zawierającą, przedstawiają massę jakby w piecu hutniczym utworzoną. Dwie strony przedstawiają odłamki odosobnione, z tych niektóre są zupełnie okrągłe, podobnie jak ten, który ci posyłam; inne (z których posiadasz także jeden egzemplarz) utworzone są z różnych gałęzi, zawsze połączone tą samą massą. Kilka odłamków rozesłano także do muzeów francuskich, angielskich i amerykańskich, gdzie stanowić będą osobliwość zasługującą na uwagę”.

    16PRZEDRUK ZA: Gazeta Codzienna, 19 stycznia 1841 roku.

    E. Najpewniej zniszczone przez katastrofę

    17Gustaw Belke (1810–1873)

    Cervina. Jelenie

    18Wielka ilość gatunków składających się na ten rodzaj utrudnia ich rozpoznanie, tem bardziej, że szczątki, na mocy których ustanowione zostały, nie zawsze porównane być mogą. Jedne znamy tylko z ułamków szczęk, inne z rogów często w rozmaitym wieku, inne na koniec z kości. Stąd wnosić można, że w liczbie 50–60 katalogami objętych gatunków wiele dwuwykładnych się znajduje, które po bliższym rozpatrzeniu połączyć z sobą wypadnie. Niewątpliwą jednak jest rzeczą, że jelenie od połowy trzecio‑rzędowego okresu obficie znajdowały się w Europie. Gatunki, których szczątki w pokładach trzecio‑rzędowych wyższych spoczywają, najpewniej zniszczone zostały przez katastrofę, która zakończyła ten okres.

    19PRZEDRUK ZA: Gustaw Belke, Mastologia czyli Historya naturalna źwierząt ssących, obejmująca opisy ich rodzajów, gatunków i odmian; z dodatkiem nauki wyrazów zoograficznych i wiadomości o szczątkach zwierząt kopalnych, z dzieł Pp. Cuvier, Geoffroy Saint‑Hilaire, Pallasa, Illigera, oraz innych znakomitych tegoczesnych Naturalistów zebrana i podług najnowszej metody ułożona, Wilno 1850, t. 3, s. 459–460.

    F. Potrzeba mocnego zdrowia, żeby wytrzymać

    20Joachim Lelewel (1786–1861)

    21Gdziekolwiek na północy okiem rzucimy, gdziekolwiek w głąb ziemi nieco się zapuścimy, wszędzie z podziwieniem postrzegamy: południowych zwierząt w skrzepłej ustroni ostatki, zbiory i składy ogromne tu i owdzie porozrzucane, już na nizkich równinach, już na wyniosłych górach zabytki morszczyzn, często tym stronom w których dziś spoczywają niezwykłych. Wszędzie postrzegamy ślady potopu, wszędzie ślady pędu wody od południa. Mijam tu postrzeżenia, że woda nie mogła z pod równika przynieść na północ całkowitego lub skruszonego zwierza, bo jeśli komu zdawać się może, że wyniosłość środka Azyi była do tego przeszkodą, niech pamięta, że woda w swym pędzie, łamiąc wszelkie zapory, niszcząc i obalając wszelkie swemu biegowi tamy, częstokroć znaczne bryły kamienia unosi, i w obce przez: różne wyniosłości, w całku, bez naruszenia przesyła ustronia. Mijam, mówię, te mniej ważne sprzeczność, ale chcę jeszcze postać lądu obejrzeć.

    22Gdziekolwiek zechcę na ziemię spoglądać, gdziekolwiek uwagę na nią zwrócę, wszędzie widzę, jak południowsze części krajów najwięcej są w klin zakończone i zdają się jeszcze swe ostre szczyty stawiać do walki z nowym pędem wody. Takie kliny ukazuje nam Grenlandya, Floryda, Indye z jednej i drugiej strony Gangesu, Kamczatka, co większa nawet z drugiej strony równika Afryka i Ameryka z nową Wallis południowe, takąż postać pokazują i tym więcej w swym ogromie znaczą, im bliżej do bieguna południowego przybliżone. Na takim ukształconym lądzie powszechnie od zachodu pasma gór liczne półwyspy swemi sterczącemi szczytami uwieńczają, a kiedy pod równikiem ląd najwynioślej swe grzbiety podnosi, ku biegunowi północnemu przedstawia błotnistą i pełną jezior, a niedawno jakby obsychające morza łożysko, z wielkich wód osierociałe płaszczyzny. Zdaje się, że woda musiała swym pędem taki kształt nadać, a zrazu z jednego wyparta miejsca, w większej okwitości pędząc, znakomitsze kliny znaczyła; później kiedy do największego obwodu ziemi przyszła, kiedy doszła na równik, zaczęła znowu nagle ku drugiemu spadać biegunowi, oznaczając Indye, Florydę, a pędząc przez niezmierne dziś Afryki piaski, czy może od strony Azyi, wpadła na miejsce, w którem morze dziś Śródziemne wyryła, dalej Czarnemu łoże wyległa. Tym sposobem, można wszystek zwierzchni skład lądu oznaczyć, ile że woda mogła tu jeszcze mieć inny bieg ku wschodowi, jeźli ziemia w swym kołowrotnym biegu wstrzymaną była, lub ku zachodowi biegowi ziemi wstecznemu, jeźli jej bieg przyspieszonym został. Do matematyków należałoby oznaczenie tego. Geolog chcący się nad wynalazkiem tylko przyczyn tak wielkiego skutku zatrudnić, same domysły do tego podaje. Widzieliśmy, że woda zalała ziemię. Ta woda znikąd inąd zapewne nie była jak z tejże ziemi, idzie więc nam o to tylko, abyśmy mogli znaleźć najprostszy sposób wydobycia jej ze swych łożysk i podniesienia nad wierzchołki gór niebotycznych. Sposób najprostszy mówię: bo przyrodzenie, które nam w sobie zagłębiać się dozwoliło, będąc z siebie najprostsze i najdoskonalsze, musiało zapewne dać najprostszą tak ogromnemu zdarzeniu przyczynę; ale tworząc ją, musiało wzruszyć jedno z praw początkowych, już dawniej od siebie postanowionych. Miało moc do tego, bo go samo jedno stanowiło i zarządzało dziełem własnem. Musiało zaś zachwiać jego, bo to wydarzenie, jako nadzwyczajne i więcej już powtórzonem być niemające, nadzwyczajnych sposobów wymagało. Tu już zdajemy się zbijać wszystkie podług zwyczajnego porządku podane przyczyny, jednak zastanówmy się nad żądaniem tych, którzy zwyczajnym biegiem kometę do uskutecznienia tego sprowadzają. Sprowadzili go zwyczajnym biegiem, dość szczęśliwi możeby mieli przyczynę obawiać się drugiego podobnego zalania. Ten kometa, niosąc z sobą wiele ciepła (choć nie wiemy czy komety mają w sobie jakie ciepło, koło ziemi tylko panowanie swoje rozpościerające), a może mając go sobie udzielonem od słońca (nie wiemy także, czy słońce ma ciepło) przytarł do ziemi zapewne koło bieguna południowego, bo inaczej mógłby gorącem mieszkańców ziemi stałej obrazić, wielką część ciepła swojego opuścił. Musiała być między nim a ziemią walka w tym razie, a przybycie ciepła, co zwycięztwo ziemi oznacza, musiało zaiste nagłą zmianę w powietrzu uczynić, na coby potrzeba dosyć mocnego zdrowia, żeby wytrzymać. Cokolwiek bądź, to ciepło szybko topiło lody biegunowe że tak powiem aż do środka ziemi. A przez to gorąco woda w wapory podniesiona, przyniosła 40‑dniowe deszcze.

    23PRZEDRUK ZA: Joachim Lelewel, o przyczynie fizycznej potopu, w: tegoż, Polska, dzieje i rzeczy jej, t. XIX Rozmaitości, Poznań 1865, s. 4–5.

    G. Okropne wstrząśnienia i zatopy

    24Julian Ursyn Niemcewicz (1791–1841)

    25Dowodzi on [Cuvier – MB], jak pokłady różnych gatunków ziemi, a bardziej znajdujące się w nich kości (fossiles) nieznanych dziś zwierząt, dowodzą okropne wstrząśnienia, zatopy, którym kula ziemska w ciągu milionów lat podlegała, zburzenia te musiały się gwałtownie i prędko zdarzać, gdy w Syberii zwierz jak słoń, zachwycony by razem przez wody i zmarzł i prawie jak świeżo był znaleziony. Nie ma podobieństwa, by tak gwałtownym zburzeniom ziemia nasza tak prędko podlegać miała; odmieniają ją jednak spady śniegów z gór wysokch, morze, tu rwące brzegi, tam je powiększające, wezbranie rzek, wulkany formujące wyspy etc.

    26PRZEDRUK ZA: Julian Ursyn Niemcewicz, Dziennik 1837–1838, redakcja Izabella Rusinowa, Pułtusk 2006, s. 12.

    H. Nie zostawiwszy dróg swojego rycia

    27Adam Mickiewicz (1798–1855)

    28Oko nie spotka ni miasta, ni góry,
    Żadnych pomników ludzi ni natury;
    Ziemia tak pusta, tak niezaludniona,
    Jak gdyby wczora wieczorem stworzona.
    A przecież nieraz mamut z tych ziem wstaje,
    Żeglarz przybyły z falami potopu,
    I mową obcą moskiewskiemu chłopu
    Głosi, że dawno stworzone te kraje
    I w czasach wielkiej Noego żeglugi
    Ląd ten handlował z azyjskimi smugi;
    A przecież nieraz książka ukradziona
    Lub gwałtem wzięta, przybywszy z zachodu,
    Mówi, że ziemia ta niezaludniona
    Już niejednego jest matką narodu.
    Lecz nurt potopu szedł przez te płaszczyzny,
    Nie zostawiwszy dróg swojego rycia,
    I hordy ludów wyszły z tej ojczyzny,
    Nie zostawiwszy śladów swego życia;
    I gdzieś daleko na alpejskiej skale
    Ślad zostawiły stąd przybyłe fale,
    I jeszcze dalej, na Rzymu pomnikach,
    O stąd przybyłych mówią rozbojnikach.

    29PRZEDRUK ZA: Adam Mickiewicz, Droga do Rosji. Dziadów Części III Ustęp, w: Dzieła, Wydanie Sejmowe, Warszawa 1848, t. 3, s. 265–266, w. 9–30.

    I. Bezdenny rozlał się ocean

    30Julian Ursyn Niemcewicz (1791–1841)

    31Przyzwyczajony do skwarnego nieba Iberyi, do wyniosłych i ponurych skał, do spiekłych gajów, błoń i niw – gdy zielone smugi, żyzne rodzajne pola, niezmierzone okiem Podola i Ukrainy stepy nowe i zachwycające wystawiały mu piękności – raz wznosił oczy w czyste błękity niebios, gdzieniegdzie tylko białym, lekkim przeciągnione obłokiem, znów je spuszczał na ziemię i karmił się nie mniej zachwycającym widokiem. Tu pochyłe wzgórki wiekuistymi były okryte dębami; przez otwarcia rozłożystych ich konarów widać było smugi zimnej i przezroczystej wody; nigdzi atoli gmachów, nigdzie wiejskich nawet mieszkań; głos tylko gubiącego się w obłokach orła lub lotny pęd ścigających się sumaków głuche niekiedy przerywał milczenie. Zresztą uroczysta cichość, jak w dzień stworzenia, gdzie istniały już wszystkie natury piękności i płody, nim Bóg człowiekowi żyć nakazał. Jakoż tu i owdzie pełne małych muszlów morskich pagórki świadczyły, iż kraj ten przed niewielą może wiekami przestrzenią oceanu był zakryty; było to może w wiekach, gdzie wąskie dziś morze Bałtyckie łączyło się z wodami morza Czarnego i Kaspijskiego: wykopywane tu koście słoniów i jednorożców i w odmianie stref niebieskich równie gwałtowne dowodzą wstrząśnienia. Kto wie, mówił sam sobie Hiszpan, w tych pustych, milczących stepach, gdzie się nie odbija żaden głos łudzki, może w tych stepach wznosiły się grody zamożne, pełne rojów żyjącego mnóstwa; z spiżowych bram ich wychodziły zbrojne szeregi, słonie niosące na grzbietach swoich wieże, mężów przepasanych łukami. Stały na placach publicznych posągi mocarzów, i dumnych poruczników ich. Szaleni! mniemali oni, iż wiecznie żyć będą, i gdzież ich nieśmiertelność? trącił Bóg palcem swoim tę znikomą kulę ziemską, obróciły się wspak jej równiki i bieguny; tam gdzie były morza, wynurzyły się lądy, gdzie lądy, bezdenny rozlał się ocean, zaginęły dawne pokolenia z nauką, sztukami, pracą, doświadczeniem i płodami tylu wieków, i nowe plemię ludzkie znów od dzieciństwa po dawnym zawodzie chorować musiało. I cóż jest na tym świecie trwałego?

    32PRZEDRUK ZA: Julian Ursyn Niemcewicz, Jan z Tęczyna, powieść historyczna, Sanok 1855, s. 107–108.

    Auteurs

    Gustaw Belke

    Joachim Lelewel

    Julian Ursyn Niemcewicz

    Adam Mickiewicz

    Précédent Suivant
    Table des matières

    Creative Commons - Attribution - Pas d'Utilisation Commerciale - Pas de Modification 4.0 International - CC BY-NC-ND 4.0

    Le texte seul est utilisable sous licence Creative Commons - Attribution - Pas d'Utilisation Commerciale - Pas de Modification 4.0 International - CC BY-NC-ND 4.0. Les autres éléments (illustrations, fichiers annexes importés) sont « Tous droits réservés », sauf mention contraire.

    Voir plus de livres
    Romantycy i technika. Tom 1

    Romantycy i technika. Tom 1

    Wojciech Tomasik (éd.)

    2017

    Pogoda w czasach romantyków

    Pogoda w czasach romantyków

    Marta Zielińska (éd.)

    2017

    Kłopotliwe rozrywki

    Kłopotliwe rozrywki

    Marta Zielińska (éd.)

    2018

    Metafory pamięci

    Metafory pamięci

    Grzegorz Marzec (éd.)

    2017

    Romantycy i technika. Tom 2

    Romantycy i technika. Tom 2

    Wojciech Tomasik (éd.)

    2017

    Katastrofy i wypadki w czasach romantyków

    Katastrofy i wypadki w czasach romantyków

    Marek Bieńczyk (éd.)

    2017

    Mapy romantyków

    Mapy romantyków

    Dorota Siwicka (éd.)

    2018

    Medycyna

    Medycyna

    Grzegorz Marzec (éd.)

    2018

    Magnetyzm

    Magnetyzm

    Katarzyna Czeczot (éd.)

    2016

    Praktyki psychiatrii

    Praktyki psychiatrii

    Katarzyna Czeczot (éd.)

    2018

    Zwierzęta na zakręcie

    Zwierzęta na zakręcie

    Beata Mytych-Forajter (éd.)

    2017

    Voir plus de livres
    1 / 11
    Romantycy i technika. Tom 1

    Romantycy i technika. Tom 1

    Wojciech Tomasik (éd.)

    2017

    Pogoda w czasach romantyków

    Pogoda w czasach romantyków

    Marta Zielińska (éd.)

    2017

    Kłopotliwe rozrywki

    Kłopotliwe rozrywki

    Marta Zielińska (éd.)

    2018

    Metafory pamięci

    Metafory pamięci

    Grzegorz Marzec (éd.)

    2017

    Romantycy i technika. Tom 2

    Romantycy i technika. Tom 2

    Wojciech Tomasik (éd.)

    2017

    Katastrofy i wypadki w czasach romantyków

    Katastrofy i wypadki w czasach romantyków

    Marek Bieńczyk (éd.)

    2017

    Mapy romantyków

    Mapy romantyków

    Dorota Siwicka (éd.)

    2018

    Medycyna

    Medycyna

    Grzegorz Marzec (éd.)

    2018

    Magnetyzm

    Magnetyzm

    Katarzyna Czeczot (éd.)

    2016

    Praktyki psychiatrii

    Praktyki psychiatrii

    Katarzyna Czeczot (éd.)

    2018

    Zwierzęta na zakręcie

    Zwierzęta na zakręcie

    Beata Mytych-Forajter (éd.)

    2017

    Voir plus de chapitres

    25. Rok 1834 we Francji

    Pamiętnik. Dziennik pobytu za granicą [fragmenty]

    Julian Ursyn Niemcewicz

    1. Pomp złowieszcze jęki

    Adam Mickiewicz

    2. Nie jest dobrze

    Adam Mickiewicz, Zygmunt Krasiński, Ambroży Grabowski et al.

    Konie zimą

    Julian Ursyn Niemcewicz

    Rozmowy z psem

    Julian Ursyn Niemcewicz

    Brak zwierząt

    Julian Ursyn Niemcewicz

    3. Śledzie

    Julian Ursyn Niemcewicz

    24. Narzędzia ocalające

    Julian Ursyn Niemcewicz et Cyprian Kamil Norwid

    4. Okręty ginące na szerokim morzu

    Julian Ursyn Niemcewicz

    [Młyn parowy]

    Julian Ursyn Niemcewicz

    [Machina walcująca]

    Julian Ursyn Niemcewicz

    2. Paryska rozpusta

    Pamiętniki 1804–1807 [fragmenty]

    Julian Ursyn Niemcewicz

    Voir plus de chapitres
    1 / 12

    25. Rok 1834 we Francji

    Pamiętnik. Dziennik pobytu za granicą [fragmenty]

    Julian Ursyn Niemcewicz

    1. Pomp złowieszcze jęki

    Adam Mickiewicz

    2. Nie jest dobrze

    Adam Mickiewicz, Zygmunt Krasiński, Ambroży Grabowski et al.

    Konie zimą

    Julian Ursyn Niemcewicz

    Rozmowy z psem

    Julian Ursyn Niemcewicz

    Brak zwierząt

    Julian Ursyn Niemcewicz

    3. Śledzie

    Julian Ursyn Niemcewicz

    24. Narzędzia ocalające

    Julian Ursyn Niemcewicz et Cyprian Kamil Norwid

    4. Okręty ginące na szerokim morzu

    Julian Ursyn Niemcewicz

    [Młyn parowy]

    Julian Ursyn Niemcewicz

    [Machina walcująca]

    Julian Ursyn Niemcewicz

    2. Paryska rozpusta

    Pamiętniki 1804–1807 [fragmenty]

    Julian Ursyn Niemcewicz

    Accès ouvert

    Accès ouvert freemium

    ePub

    PDF

    PDF du chapitre

    Suggérer l’acquisition à votre bibliothèque

    Acheter

    Édition imprimée

    Instytut Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk
    • amazon.fr
    ePub / PDF

    Katastrofy i wypadki w czasach romantyków

    X Facebook Email

    Katastrofy i wypadki w czasach romantyków

    Ce livre est diffusé en accès ouvert freemium. L’accès à la lecture en ligne est disponible. L’accès aux versions PDF et ePub est réservé aux bibliothèques l’ayant acquis. Vous pouvez vous connecter à votre bibliothèque à l’adresse suivante : https://freemium.openedition.org/oebooks

    Acheter ce livre aux formats PDF et ePub

    Si vous avez des questions, vous pouvez nous écrire à access[at]openedition.org

    Katastrofy i wypadki w czasach romantyków

    Vérifiez si votre bibliothèque a déjà acquis ce livre : authentifiez-vous à OpenEdition Freemium for Books.

    Vous pouvez suggérer à votre bibliothèque d’acquérir un ou plusieurs livres publiés sur OpenEdition Books. N’hésitez pas à lui indiquer nos coordonnées : access[at]openedition.org

    Vous pouvez également nous indiquer, à l’aide du formulaire suivant, les coordonnées de votre bibliothèque afin que nous la contactions pour lui suggérer l’achat de ce livre. Les champs suivis de (*) sont obligatoires.

    Veuillez, s’il vous plaît, remplir tous les champs.

    La syntaxe de l’email est incorrecte.

    Référence numérique du chapitre

    Format

    Belke, G., Lelewel, J., Niemcewicz, J. U., & Mickiewicz, A. (2017). 3. W dawnych czasach też nie lepiej. In M. Bieńczyk (éd.), Katastrofy i wypadki w czasach romantyków (1‑). Instytut Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk. https://doi.org/10.4000/books.iblpan.13371
    Belke, Gustaw, Joachim Lelewel, Julian Ursyn Niemcewicz, et Adam Mickiewicz. « 3. W dawnych czasach też nie lepiej ». In Katastrofy i wypadki w czasach romantyków, édité par Marek Bieńczyk. Warszawa: Instytut Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk, 2017. https://doi.org/10.4000/books.iblpan.13371.
    Belke, Gustaw, et al. « 3. W dawnych czasach też nie lepiej ». Katastrofy i wypadki w czasach romantyków, édité par Marek Bieńczyk, Instytut Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk, 2017, https://doi.org/10.4000/books.iblpan.13371.

    Référence numérique du livre

    Format

    Bieńczyk, M. (éd.). (2017). Katastrofy i wypadki w czasach romantyków (1‑). Instytut Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk. https://doi.org/10.4000/books.iblpan.13233
    Bieńczyk, Marek, éd. Katastrofy i wypadki w czasach romantyków. Warszawa: Instytut Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk, 2017. https://doi.org/10.4000/books.iblpan.13233.
    Bieńczyk, Marek, éditeur. Katastrofy i wypadki w czasach romantyków. Instytut Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk, 2017, https://doi.org/10.4000/books.iblpan.13233.
    Compatible avec Zotero Zotero

    1 / 3

    Instytut Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk

    Instytut Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk

    • Plan du site
    • Se connecter

    Suivez-nous

    • Facebook
    • X
    • Flux RSS

    URL : http://wydawnictwo.ibl.waw.pl

    Email : sekretariat@ibl.waw.pl

    Adresse :

    ul. Nowy Świat 72

    00-330

    Warszawa

    Pologne

    OpenEdition
    • Candidater à OpenEdition Books
    • Connaître le programme OpenEdition Freemium
    • Commander des livres
    • S’abonner à la lettre d’OpenEdition
    • CGU d’OpenEdition Books
    • Accessibilité : partiellement conforme
    • Données personnelles
    • Gestion des cookies
    • Système de signalement