[Okręt parowy]
p. 218-219
Texte intégral
1Okręt parowy, którym tą razą płynąłem, nazywał się „Walter Scott”, które nazwisko tak jest tam wzięte, że oznaczają nim dyliżanse, hotele itp. Anglicy nie samymi posągami uwieczniają pamięć wielkich ludzi, nadają ich nazwiska najpospolitszym i codziennie używanym rzeczom, co sławę ich bardziej upowszechnia. Zaszczyt ten nie tylko Walter Scotta spotkał, lecz spotyka wielu innych zasłużonych mężów, a nawet celniejsze historyczne wypadki. Chociaż z początku dziwnie zdaje się cudzoziemcowi płynąć Walter Scottem, pić poncz pod Shakespearem, iść przez most Waterloo, chodzić w wellingtonach1, lecz z czasem to go dziwić przestaje i pochwala tak godny naśladowania zwyczaj.
2Urządzenie statków parowych mało się różni od urządzenia zwyczajnych okrętów: są one tylko szersze, z płaskim dnem i budują je większe od tamtych; więcej też biorą na siebie ciężaru [il. 18, 19]. Najwięcej używają się do przewozu ludzi, bo mogą być wygodniej urządzone. Jest w nich dwa pokoje, jeden dla kobiet, drugi dla mężczyzn. Ostatni jest większy, długi na 20 kroków, szeroki na 8, oświecony on z góry oknem, które jest zaokrąglone na kształt szklanej kopuły i dla bezpieczeństwa opatrzone zewnątrz prętami żelaznymi. Naokoło w ścianie jak we framugach są łóżka; ciągną się we trzech rzędach, jedne nad drugimi. W każdym znajduje się cienka, jak najbielsza pościel i tak są obszerne, że można w nich wygodnie siedzieć, leżeć, wyciągnąć się; do stania na nogach są za niskie. Do każdego są firanki z zielonej lub karmazynowej kitajki2, którymi zasunąwszy się, można być jak w osobnym pokoju. Tam też składają najpotrzebniejsze rzeczy, które podróżny chce mieć pod ręką; większe paki oddaje się pod rejestrem marszałkowi (steward), który dla posługi gości ma pod sobą dwóch lub trzech służących i kucharza. Łóżka są numerowane i już w bilecie zapisowym, dla zapobieżenia sporom, jest wyrażono, które do kogo należy. Podróżni dzielą się na dwie klasy: łóżkowych i bezłóżkowych. Tamci płacą od przewozu i stołu razem, z Edynburga do Londynu, po 4 gwinee; ostatni ledwo czwartą część tego; a do takich należą ubodzy i służba. Muszą oni zostawać cały czas na pokładzie i nie siadają do wspólnego stołu. Pierwsi jedzą wspólnie. Daje się śniadanie, obiad i herbatę; kto chce, może żądać i wieczerzy. U stołu panuje największa grzeczność i zupełna równość. Kapitan okrętu czyni honory, a przed kim jaka potrawa stoi, ten zwyczajem angielskim innym ją rozdaje.
3ŹRÓDŁO: Krystyn Lach Szyrma, Anglia i Szkocja. Przypomnienie z podróży roku 1820–1824 odbytej, t. 2, Warszawa 1828, s. 200–202.
4Krystyn Lach Szyrma (1790–1866) – ukończył ze stopniem magistra filozofii Uniwersytet Wileński, po czym zajął się działalnością nauczycielską. Pionier etnografii, pisarz, filozof, tłumacz i działacz polityczny. W latach 1820–1824 odbył podróż po Szwajcarii i Anglii. Był członkiem Towarzystwa Warszawskiego Przyjaciół Nauk. W 1846 roku otrzymał obywatelstwo angielskie. Oprócz przywołanej relacji z podróży ogłosił: Letters, literary and political, on Poland. Comprising observations on Russia and other slavonian nations and tribes (Edynburg 1823).
Notes de bas de page
1 Most Waterloo (Waterloo Bridge) – most na Tamizie w Londynie, w sąsiedztwie gmachu parlamentu, otwarty 18 czerwca 1817 roku, a upamiętniający nazwą miejsce zwycięskiej bitwy armii koalicji z armią francuską w czerwcu 1815 roku. Wellingtony (lub buty Wellingtona) – typ wysokiego wodoodpornego (gumowego) obuwia, przeznaczonego m.in. na polowania, noszonego i spopularyzowanego przez Arthura Wellesleya, Pierwszego Księcia Wellingtona (1769–1852), brytyjskiego arystokratę, dowódcę wojsk angielskich w bitwie pod Waterloo.
2 Kitajka – zob. O. Flatt, [Fabryka Ludwika Geyera], w niniejszym tomie.
Auteur

Le texte seul est utilisable sous licence Creative Commons - Attribution - Pas d'Utilisation Commerciale - Pas de Modification 4.0 International - CC BY-NC-ND 4.0. Les autres éléments (illustrations, fichiers annexes importés) sont « Tous droits réservés », sauf mention contraire.