Statek parowy
p. 211-213
Texte intégral
1Cóż to za statek pruje morskie wały,
Z którego gęsty dym w powietrze bucha,
O mocy własnej zda się lecieć śmiały.
Płynie, choć żaden wietrzyk nie przerywa ciszy,
Ni ucho bicia wioseł nie usłyszy.
W nim wiewne żagle na maszt się nie kładą,
Tylko parowa mgła kryje mu szczyty,
Ni mu wiatr sprzeczny, ani wir zawadą.
Wznosi się orzeł poza krańce wzroku,
Tak szybko burza leci po obłoku.
Nie jest ten statek okrętem Charona,
Nie dźwiga hufców zbrojnych gromem wojny,
Nie, woda mocą pary uskromiona,
Niesie na grzbiecie swym okręt spokojny.
Na nim to prędzej podróżny stroskany
Do swych przyjaciół wróci w dom kochany.
On rozdzielone morzem łączy kraje,
Raźnym płynieniem żeglugę umila,
Pod władze wiatru ugiąć się nie daje,
Nie jest mu straszna groźnej burzy chwila.
On w niebezpiecznym czasie wodę porze
I niewolnikiem swym uczynił morze.
Każdegoż celu moc ludzka dosięga?
Czyż słaby robak niszczyć się ośmiela
To, co, naturo, działa twa potęga?
Człowiek jeziora koryto rozdziela.
Grom już lecący z czarnej wydrze chmury
I śmiałek zrówna niebotyczne góry.
W powietrzu buja skrzydłami rączymi,
Widzi, jak pod nim lata błyskawica,
Żelazem rąbie jędrne łono ziemi,
Tak, że się trzęsie Plutona stolica.
Sam bóg Tenaru1 w milczeniu głębokim
Patrzy nań trwożnym i ponurym wzrokiem.
Wieki już temu jak po oceanie
Pływając, człowiek żagle swe rozdyma,
Ale dziś wyższy nad dawne pływanie,
W szczupłym okręcie i z siłą olbrzyma,
Gardząc natury pomocą, bez trwogi,
Śmiało w dalekie zapuszcza się drogi.
Powiedz śmiertelny, co drżysz przed robakiem,
Skąd li ta w tobie nad naturą władza?
Jak świat obdarzać możesz prawem jakiem?
Wiedz, że co w piersi twojej cuda zdradza,
Jest, sam to wyznaj, korząc się ze drżeniem,
Boskiego światła pierwotnym promieniem.
Z nim to wszechmocność pozyskasz na świecie,
Z nim i proch lichy cuda zdziałać zdoła:
Para ta, którą szczupły obręb gniecie,
Wzrusza sprężyny i obraca koła,
A statek, niczym w biegu niewstrzymany,
Rączo przez morskie uchodzi bałwany.
Gdy tak przebywa ocean szeroki,
Wszystko w nim mówi, jaka siła nasza.
Dym, co przez maszty leci pod obłoki,
Światu całemu tę prawdę ogłasza,
Że człowiek, gdy go moc Boska natchnęła,
Naturo! Dumnie wzniósł się nad twe dzieła!
2[przeł.] Stanisław Jaszowski
3ŹRÓDŁO: A[braham] Boxman, De Stoomboot [1819], w: tenże, Gedich‑ ten van Abraham Boxman, Rotterdam 1823; przekład polski: Statek parowy. (Podług holenderskiego A. Boxmana z Rotterdamu), przeł. Stani‑ sław Jaszowski, „Rozmaitości. Oddział literacki Gazety Lwowskiej” 1825, nr 43, s. 341.
4Abraham Boxman (1796–1856) – holenderski prawnik, polityk i poeta.
5Stanisław Jaszowski (1803–1842) – powieściopisarz, dramaturg, poeta, tłumacz, dziennikarz, współpracownik „Gazety Lwowskiej”. Opubli‑ kował m.in. Zabawki rymotwórcze (1826) i powieść historyczną Bitwa pod Stubną (1831).
Notes de bas de page
1 Tenar (gr. thénar – dno morza) – loch podziemny, jaskinia, pieczara; tu: kraina podziemna.
Auteur

Le texte seul est utilisable sous licence Creative Commons - Attribution - Pas d'Utilisation Commerciale - Pas de Modification 4.0 International - CC BY-NC-ND 4.0. Les autres éléments (illustrations, fichiers annexes importés) sont « Tous droits réservés », sauf mention contraire.