Piorun i konduktor. Bajka
p. 141
Texte intégral
1Mieszkaniec górnych krain, piorun niezbłagany,
Co trwogą wszystkie przeraził stany,
Zawieszony tajemnie na obłoków szczycie,
Grzmotem zwiastował swoje na ziemię przybycie.
Nagle się postać zmieniła w naturze,
Powstały wichry i burze.
Wstrząsła się ziemia, wzdęły się potoki,
Ogniste biegły obłoki.
Zachmurzonego nieba groźne lice
Straszne rzucały na świat błyskawice,
W tym siarczany ogień z góry
Wyparły z chmury.
Piorun w gmach piękny srogi grot wymierzył:
Zabłysnął... trzasnął... i z hukiem uderzył.
Ale przy silnym odporze
Zsunął się po konduktorze.
I ten, co powstał z ogromnym zamachem,
Schował się pod dachem.
2ŹRÓDŁO: L[udwik] Rajszel, Piorun i konduktor. Bajka przez..., „Rozmaitości Warszawskie. Pismo dodatkowe do Gazety Korespondenta Warszawskiego” 1825, nr 20, s. 160.
3Ludwik Edward Rajszel (1803 lub 1805–1871) – poeta, dramaturg, kolekcjoner. Ogłosił m.in. Elegię na zgon wiekopomnej pamięci Aleksandra I, Cara Wszech Rosji i Króla Polskiego... (Warszawa 1826), Wiersz z powodu koronacji Najjaśniejszego Mikołaja I Cesarza Rosji, Króla Polskiego d. 24. Maja 1829 r. szczęśliwie odbytej w Warszawie (Warszawa 1829), Wspomnienie o maskaradzie poświęcone lubownikom karnawału (Warszawa 1829) oraz Bajki i przypowieści (Warszawa 1839). Wziął udział w powstaniu listopadowym, a po jego upadku przekroczył granicę Prus.
Auteur

Le texte seul est utilisable sous licence Creative Commons - Attribution - Pas d'Utilisation Commerciale - Pas de Modification 4.0 International - CC BY-NC-ND 4.0. Les autres éléments (illustrations, fichiers annexes importés) sont « Tous droits réservés », sauf mention contraire.