Upomnienie dla ludu wiejskiego, które niech każdy czyta, kto czci pamięć dusz zmarłych
p. 185-186
Texte intégral
1Błogosławiona każda wioska, w której święcie przechowany bogobojny zwyczaj przepraszania wszystkich imieniem zmarłego przy wynoszeniu trumny, zanim drogie zwłoki opuszczą chatę rodzinną – wszyscy po raz ostatni przepraszają sercem zbolałym, że mu odpuszczają winy. Zabytek to z pobożności dawnych chrześcijan, którzy przy tym obrządku z bojaźnią Bożą postępując, z poszanowaniem drogich zwłok ukochanych im zmarłych, dzień pogrzebu poświęcali najgorętszym modlitwom, łzom szczerym i rozmyślaniem nad śmiercią, widząc w niej koniec zabiegów ludzkich. Mieli na pamięci, że stawał przed sądem sprawiedliwości Boskiej ten, którego opłakiwali stratę. Pragnęli mu ulżyć, dopomóc, aby sobie wyjednał przebaczenie i miłosierdzie u Boga – modlili się za niego. Trunkiem nie zalewali żalu swego, bo czcili i szanowali pamięć zmarłego. Nie napijali oni w domu, gdzie co dopiero chory, żegnający się z tym światem, przyjmował najś[więtsze] sakramenta w domu, który sam Jezus Chrystus nawiedził i poświęcił obecnością; gdzie biedny ojciec rodziny osieroconej co tylko zamknął oczy, z największą skruchą Boga przepraszając za grzechy swoje i opuszczenie dobrego.
2Do tego żałobą pokrytego domu schodzą się teraz ludzie, ale już nie jak chrześcijanie, ale jak poganie, i częstunki wyprawiają przy zwłokach zmarłego jak w karczmie. O, wtenczas gdyby on mógł przemówić, to by ręce wyciągnął do swoich, błagając ich, aby przez litość dla niego i przez litość dla siebie zarzucili ten ohydny, pełen zgrozy zwyczaj, co obraża Boga, ubliża duszy nieboszczyka i smutkiem ją napełnia.
3Wszakże to człowiek różni się duszą nieśmiertelną i sumieniem od zwierząt, dla których jedzenie i picie wszystkim. Czyż się to godzi tak dogadzać ciału i o nic więcej nie dbać, i w tym obrzydłym nałogu pijaństwa dotrwać do końca życia i do niego przyuczać dzieci? Co się ich to nagromadzi do chaty umarłego, kiedy ciało wynosić mają! Myślałby kto, że biegną dobre, bogobojne dzieci, aby umarłemu ostatnią uczynić przysługę, a ich sprowadza chęć napicia się wódki. I sami się nie brzydzą siebie, widząc, że już zeszły na najgorszą drogę w latach niewinności, kiedy Bóg od nich wymaga, żeby żyli jak aniołowie, żeby byli czystymi na duszy, miłymi Jezusowi, co małe i dobre dziatki kochał i błogosławił, ale im nakazał strzec się i myśli grzesznej, jeżeli chcą być z nim w Niebie. A dzieci wiejskie tak są zepsute, gdzie nie ma szkółek, że przepadają za trunkiem. Nie zapędzą się biegnąć na pogrzeb biednego wyrobnika, bo ich tam nic nie ciągnie, a za to ochotnie lecą, jak się dowiedzą, że umarł gospodarz zamożny; i tak mali a obłudni i fałszywi biegną z ukrytą złą myślą niby to modlić się, jakby Pan Bóg nie wiedział, co się dzieje w ich sercu, jakby ich nie ukarał za tę obrazę Jego.
Auteur

Le texte seul est utilisable sous licence Creative Commons - Attribution - Pas d'Utilisation Commerciale - Pas de Modification 4.0 International - CC BY-NC-ND 4.0. Les autres éléments (illustrations, fichiers annexes importés) sont « Tous droits réservés », sauf mention contraire.