List do Delfiny Potockiej z 30 i 31 lipca 1841 (fragment)
p. 163
Texte intégral
1Wczoraj w wieczór list Twój piąty z Neapolu odebrałem, gdzie mi mówisz o Luciolce i Luizie Strozzi1. Tak, tak, pamiątki są jedynym rajem nie do wydarcia człowiekowi. W tym przeszłość świętą i potężną jest, w tym boską, że nikt jej zmienić nie zdoła, prawdziwie każda przeszłość jest na wieki! Życie, droga Dialy, jest dziwnym na tym planecie pojawem2, tak prędko upływa wszystkimi falami, a tak nieznośnie męczy każdą z osobna. Spojrzyj w zad: dziesięć lat lśni Ci się i miga jak dzień jeden. Spojrzyj naprzód, rok jeden wydaje Ci się równym nie wiem wielu dniom długim, a tymczasem te dni długie przeminą, jak owe przeszłe krótkie lata przeleciały. Jeszcze dzień jeden lub dwa życia mi pozostało, mnie i Tobie, czegóż tak się frasujem, męczym, rozdzieramy, jak gdybyśmy tu wiecznie przebywać mieli. Już urodził się proch, już skłębiła się glina, która nas kiedyś okryje na cmentarzu, już wyrosło drzewo, co nad grobem naszym cień rzucać będzie i szumieć przy wietrze jesiennym. Darmo, choć wiemy o tym, nie przestaniemy się troszczyć. Daj rękę więc, bądźmy razem smutnymi, idźmy razem po tej drodze nieznośnej. Zlać dusze nasze w jedno jedyną będzie nam znośnością, jedyną ulgą na tym świecie. Przynajmniej Ty mi wierzysz, Ty mnie o zdradę, fałsz, chytrość, podstęp nigdy nie posądzisz, Ty wiesz, że we mnie coś szlachetnego bije, ja to samo wiem o Tobie, tak samo polegam na duchu Twoim. Na tym szczęście jedyne tego planety zależy – inne wszelkie dymem jest. Dysz, do obaczenia.
Twój nieszczęsny Zyg.
Notes de bas de page
Auteur

Le texte seul est utilisable sous licence Creative Commons - Attribution - Pas d'Utilisation Commerciale - Pas de Modification 4.0 International - CC BY-NC-ND 4.0. Les autres éléments (illustrations, fichiers annexes importés) sont « Tous droits réservés », sauf mention contraire.