E pur si muove
p. 162
Texte intégral
1Umrę wspomnieniem, jeśli się nie mylę,
Bo pamięć, którą żyjemy,
To tylko posąg martwy – dość mu byle
Stał na osoby kochanej mogile
Zimny i twardy, i niemy.
Tak – lecz i wrosły, jako losy chciały,
W miejsce, gdzie skarb swój zagrzebie,
Niby wykuty stróż z niezłomnej skały,
Równie na słońce i na czas niestały,
Jak obojętny dla siebie.
Co krok, wśród cierni jeżących się srodze,
Którymi iść trzeba śmiało,
Zostawia człowiek coś z siebie na drodze.
Jakże mu tedy wymówić: „odchodzę”,
Kiedy go tyle zostało?
Pamięć jest cząstką wonną nieskończenie
Dusz, które czas swój przebyły,
Równie jak zapach rwący się w przestrzenie,
Choć w inne miejsce wzięto kwiat: wspomnienie
Jest życiem spoza mogiły!
I cząstką także nas, którą nawzajem
Zawczasu wieczność pochłania;
Więc biorąc z drugich, z siebie także dajem,
A tak wspomnienie jest jedynym rajem,
Z którego nie ma wygnania!
Auteur

Le texte seul est utilisable sous licence Creative Commons - Attribution - Pas d'Utilisation Commerciale - Pas de Modification 4.0 International - CC BY-NC-ND 4.0. Les autres éléments (illustrations, fichiers annexes importés) sont « Tous droits réservés », sauf mention contraire.