79. Sybiracy i złe moce
Wspomnienia z podróży do Syberii, pobytu w Berezowie i w Saratowie [fragmenty]
p. 343-344
Texte intégral
1D. 6 lipca, 1839. [...]
2Jaka parnota! Jaki deszcz! Nigdy w moim kraju nie widziałam podobnej ulewy. Deszcz leje jakby z przewróconego naczynia, bez przerwy. Błyskawice migocą, pioruny biją jeden po drugim: zdaje się, że same ostateczności zbiegły się w tych ostatecznych krańcach ziemi. Upał, deszcze, zimno, dni, noce, wszystko niepomierne. Tak wstrząśnienia natury, jak wstrząśnienia losu uspasabiają duszę do nabożeństwa. Cała familia gospodarza mego zebrała się do naszego pokoju, bo tam są obrazy domowe. Zapalono przed nimi świecę, biją pokłony. Córka gospodarza, czternastoletnia dziewczyna, czyta ewangelię, starzec modli się zebrany w duchu, jego żona pogląda ukradkiem w okno, czy ich budowle nie płoną: na jej twarzy maluje się niespokojność. Za każdym uderzeniem piorunu pochylają ku ziemi przerażone czoła, widno, że im miłe życie, widno, że mają lękać się o co.
[...]
311 stycznia, 1840. [...]
4Nazajutrz rano, to jest 5 stycznia, weszła gospodyni nasza, skorośmy się przebudziły, do pokoju, niosąc w ręku święconą wodę i kropidło.
5Zdziwiona, zapytałam, co to znaczy. Gospodyni nic nie mówiąc, kropiła wodą na wszystkie strony, schylała się pod łóżka, pod kanapy, wdrapywała się na piec, wciskała się za piec, we wszystkie najciaśniejsze kąteczki i widno, że nie miała żadnej ochoty zaspokoić naszę ciekawość, póki nie zrobiła swego. Na koniec skończywszy, zrobiła się rozmowniejsza i powiedziała, że ponieważ przyjmowałyśmy maski1, razem z maskami nacisnęło się w dom pełno diabłów, mocą których jedynie maski się kręciły i skakały. Że teraz, gdy się skończyły ich dni ulubione, diabełki nie chcą od razu opuszczać ludzi, z którymi się zbratały, i mają zwyczaj zakradać się w domu po różnych kątach, a potem stamtąd płatać różne figle. Wszakże upewniała nas, abyśmy były spokojne, bo ona w ciemię nie bita, pokropiła należycie wszystkie kąty, nie zapominając o żadnej kryjówce i śmiejąc się z kąpieli, którą sprawiła tym psotnikom.
6Następnej nocy była wielka burza, wiatr trząsł okienicami. Z rana przyszła gospodyni zapytując nas, czyśmy dobrze spały.
7Odebrawszy odpowiedź potwierdzającą, bardzo tryumfowała, przypisując naszę spokojność swojej przezorności. Zapewniała bowiem, że stukanie okienic, któreśmy wszyscy słyszeli, był to szturm duchów nieczystych, które wypędzone przez nią święconą wodą, nazad przez okna wedrzeć się chciały, lecz nie znalazłszy żadnego kąta niepoświęconego, musiały zaniechać przedsięwzięcia i mściły się tylko za zawód, trzęsąc okienicami.
8PRZEDRUK ZA: Wspomnienia z podróży do Syberii, pobytu w Berezowie i w Saratowie: spisane przez Ewę Felińską, Wilno 1853, t. 1, s. 125–126 i 249–250.
Notes de bas de page
1 Mowa o wizytach przebierańców w domach podczas zapustnych zabaw.
Auteur
1793–1859

Le texte seul est utilisable sous licence Creative Commons - Attribution - Pas d'Utilisation Commerciale - Pas de Modification 4.0 International - CC BY-NC-ND 4.0. Les autres éléments (illustrations, fichiers annexes importés) sont « Tous droits réservés », sauf mention contraire.