77. Murzyn i burza
Od kolebki przez życie [fragment]
p. 339
Texte intégral
1Urodzinom moim towarzyszył wypadek zabawny. Na czas jakiś przedtem bawił w domu naszym wuj mój Józef; miał on lokaja Murzyna, którego dla oryginalności skądeś dostał. Od nas przejeżdżał do Michalówki, z Michalówki wracał do nas. Murzyn był przedmiotem podziwu ogólnego. Ciotka moja Popowska spodziewała się także matką zostać i została nią równocześnie z moim na świat przybyciem. Powiła chłopca koloru brunatnego, czarnego prawie; mnie zaś niańka celem zabezpieczenia przeciwko urokom, które się jej tym bardziej możliwymi wydały, że w czasie urodzin moich straszliwa na dworze panowała burza, znamionująca, jak wiadomo, tłuczenie się biesów, w kahlance, to jest w sadzy, skąpała. Ma to być na uroki środek niezawodny. Środek ten przede wszystkim uczernił mnie, żem wyglądał niby węgiel w postaci nowonarodzonego dziecka. W chwili wydobycia mnie z kąpieli nadjechała pani Bentkowska, powracająca z Michalówki, z odwiedzin u ciotki mojej. Tam widziała chłopca prawie czarnego, tu zobaczyła zupełnie czarnego. Wytłumaczyła sobie fenomen ten tak, że nastąpił on wskutek zapatrzenia się matek na Murzyna, co wujowi memu lokajował. Tłumaczenie przeszło po okolicy w kurs i przez czas jakiś brat mój cioteczny i ja uchodziliśmy za murzyniątka porody1 polskiej.
2PRZEDRUK ZA: Teodor Tomasz Jeż [Zygmunt Miłkowski], Od kolebki przez życie. Wspomnienia, do druku przygotował Adam Lewak, wstęp Aleksander Brückner, Kraków 1936, t. 1, s. 29–30.
Notes de bas de page
1 Tj. rasy.
Auteur
1824–1915

Le texte seul est utilisable sous licence Creative Commons - Attribution - Pas d'Utilisation Commerciale - Pas de Modification 4.0 International - CC BY-NC-ND 4.0. Les autres éléments (illustrations, fichiers annexes importés) sont « Tous droits réservés », sauf mention contraire.