62. Ślizgawka w porcie królewieckim
Obrazy z życia i natury [fragmenty]
p. 281-282
Texte intégral
1Rankiem wszedł do nas dzierżawca tego majątku i powiada wesoło:
– Ja radzę, jedźcie panowie do Królewca. Morze okryło się lodem, lód stanął równo, to nasz najpiękniejszy czas. W Królewcu rozpoczną się szlichtady1, będzie co widzieć i warto, żebyście to panowie zobaczyli. [...]
2Spojrzeliśmy w okna. Jak zmrożona oaza leżał ogród szpalerowy przed nami; strzyżone cisy były białym szronem owiane, jezioro błyszczało szybą gładkiego lodu; dalej świeciły białością niezwykłą brzegi morskie lodem pokryte; cały widok dziwnie mroźny i zlodowaciały przedstawiał świat. [...]
3W istocie, zatęskniliśmy za ludźmi i po trzech godzinach, siadłszy na koń, byliśmy w Królewcu. [...]
4Gdyśmy po śniadaniu obejrzeli się w porcie, znaleźliśmy fizjonomią jego zupełnie odmienioną. Przy samym brzegu spały już okręty snem zimowym zamrożone, bez flag i żagli, a smutno spoglądali majtkowie z pokładów, skazani przebyć zimę na okręcie bez ruchu.
5Po zwierciadle portu nie szybowały łodzie włóczków ni rybaków, przybywających na targ rybny z świeżym połowem codziennie, ale natomiast przesuwało się tysiące na łyżwach dzieci i dorosłych, kawalerów, a nawet i dam, krótko, po kolana prawie, ze szwedzka ubranych, z ozdobnie osznurowanymi łyżwami.
6Dziwna rzecz: w czasie ciepłej pory nie widziałem tu na ulicach kolorów żywych; teraz na lodzie uderzyła nas pstra mieszanina nie tylko żywych, ale nawet jaskrawych kolorów. Bogdaj szalik, bogdaj przepaska, czapeczka lub stroik musiał uderzać żywością kolorytu, i przyznać trzeba, że przy ruchu na łyżwach i na lodzie dziwnie nam się to pięknie wydało.
7Cała przestrzeń środkowa portu była zasnuta lecącymi na łyżwach postaciami. Tu tańczono kadryla, tam zatoczyli mężczyźni śmiały karuzel, małe chłopięta posuwały się brzegiem, a pięknie ze szwedzka ustrojonym damom, które zazwyczaj po dwie, trzymając końce szalu, robiły kurs wzdłuż bulwaru, ustępowało wszystko z uszanowaniem z drogi. Przesuwały się także, pędzone z tyłu przez wprawnych łyżwiarzy, i małe saneczki, na których siedziały damy w kosztowne futra strojne, z zarękawkiem albo szpicrutą w ręku. Kto nie na łyżwach, temu nie wolno stanąć na lodzie, bo śród tych junaków, śmiałych harców i posuwistych pląsów na lodzie, nie miałby co robić ten, co nie na łyżwach. Za to też były wszystkie pokłady okrętów i brzegi portu widzami okryte, a kiedy się ze szwedzka strojne przesuwały damy, witały je huczne oklaski i okrzyki w przelocie.
8Tak się umieją bawić na północy. Lecz muszę tu zrobić uwagę, że się zima tam zwykle mrozem, a nie śniegiem poczyna, że zaraz pierwsze mrozy bywają bardzo mocne; stąd staje lód równo, a że się nieraz śniegiem pokrywa, można użyć pohulanki na łyżwach i sanny po lodzie.
9PRZEDRUK ZA: Wincenty Pol, Obrazy z życia i natury, seria 1: Północny Wschód Europy, Kraków 1869, s. 13–15. Pierwodruk „Tygodnik Ilustrowany” 1867, t. XV, nr 392, z rysunkami Juliusza Korsaka.
Notes de bas de page
1 Szlichtada – grupowa przejażdżka saniami zimą, często połączona z zabawą.
Auteur
-
Wincenty Pol
1807–1872

Le texte seul est utilisable sous licence Creative Commons - Attribution - Pas d'Utilisation Commerciale - Pas de Modification 4.0 International - CC BY-NC-ND 4.0. Les autres éléments (illustrations, fichiers annexes importés) sont « Tous droits réservés », sauf mention contraire.