56. Świt na Łopienniku
Mój pamiętnik z lat 1833–1843 [fragment]
p. 267-268
Texte intégral
1Nazajutrz po rannym śniadaniu wyprawiliśmy się na Łopiennik1. Było nas siedmiu czy ośmiu, wszyscy na koniach, ja na moim kucu huculskim, na którym wszędzie jeździłem przy ojcu, wytrzymując już wtenczas nawet kilkugodzinne przejażdżki. Dobre jest takie wychowanie dzieci, bo chroni od chorób w późniejszym wieku, a z dziecka zahartowane siły wytrzymują zazwyczaj do późnej starości. O zachodzie słońca przyjechaliśmy do samego podnóża tej góry i tam rozłożyliśmy się obozem. Wieczorem nałożono ogromny ogień z drzew szpilkowych i jałowcowych gałęzi, których ożywiający zapach jeszcze dziś mi się przypomina. Noc przepędziliśmy w szałasach, których nam odstąpili owczarze. Nazajutrz, na dobrą godzinę przed świtem wstaliśmy, a owczarze poprowadzili nas dalszymi, lecz za to nie bardzo stromymi ścieżkami na sam szczyt Łopiennika.
2Kiedyśmy stanęli na szczycie, dopiero trochę szarzyć zaczęło. Na wschodzie po naszej prawej już gwiazdy pogasły, na dalekim zachodzie jeszcze te ciałka niebieskie tu i ówdzie świeciły. W tej chwili czuliśmy się jak gdyby zawieszeni w powietrzu, bo mgły okrywały wszystkie góry koło nas, ziemi nic widać nie było, tylko niebo i szarzejące powietrze, przez które po naszej lewej przebijały się gromady gasnących gwiazdeczek. Mieliśmy wszyscy to złudzenie, że jesteśmy jak ludzkie dusze, które opuściły swe ciała i wyleciały nad ziemię: nikt z nas nie czuł tęsknoty za tym padołem płaczu – i tośmy sobie mówili. Ktoś ze starszych dodał do tego: Jak z oczu, tak z myśli.
3Wszakże niebawem ostatni kres widnokręgu na wschodzie zaczął się rozjaśniać, obciągając się światłem białawo‑różowym. To światło szybko się rozjaśniało, podnosząc się coraz wyżej i wyżej, bledsze u góry, jaśniejsze u kresu. Jużeśmy dobrze widzieli kres ziemi na wschodzie, najeżony górami, mgły znikać zaczęły – a wtedy zdawało nam się, jak gdyby światło spoza ostatecznego kresu wybuchało falami.
4Było to tylko złudzenie oka, którego wzrok chwilami na kilka sekund omdlewał. Potem mogliśmy już rozróżniać drzewa na grzbietach gór wschodnich, które się na biało‑żółtawym dnie rysowały, potem roztoczył się jakoby wachlarz ogromny na wschodzie, z jasnego światła utkany, aż wreszcie słońce się wytoczyło zza gór w całej swej wspaniałości i tym blasku olśniewającym, przed którym oko tak samo się korzy, jak umysł ludzki przed Bogiem, i wolno mu tylko jego dzieła podziwiać na ziemi, ale w twarz jemu zajrzeć nie może. Za światłem słońca, z szarego świata duchów, w którym nasza wyobraźnia nas trzymała przez chwilę, przenieśliśmy się znowu na ziemię, która teraz się rozłożyła przed nami w całej wspaniałości.
5PRZEDRUK ZA: Zygmunt Kaczkowski, Mój pamiętnik z lat 1833–1843, Lwów 1899, s. 17–19.
Notes de bas de page
1 Łopiennik (1069 m) – góra w Bieszczadach Zachodnich. Na jej szczycie znajduje się obecnie tablica upamiętniająca Wincentego Pola (inicjatora i uczestnika tej wyprawy) z wyrytymi następującymi fragmentami z Kaczkowskiego: „Łopiennik, w sierpniu 1833. Nazajutrz wyprawiliśmy się na Łopiennik [...] Pol zabrał głos i wskazywał nam i opowiadał, gdzie leżą, jak wyglądają wszystkie ziemie Rzeczpospolitej Polskiej [...]. Były to pierwsze nuty do Pieśni o ziemi naszej, z którą Pol już się nosił od roku” (Mój pamiętnik, s. 19–20).
Auteur
1825–1896

Le texte seul est utilisable sous licence Creative Commons - Attribution - Pas d'Utilisation Commerciale - Pas de Modification 4.0 International - CC BY-NC-ND 4.0. Les autres éléments (illustrations, fichiers annexes importés) sont « Tous droits réservés », sauf mention contraire.