54. Wiosna nad Berezyną
Pamiętniki z życia [fragment]
p. 263-264
Texte intégral
1Zima w r. 1809 była mroźna i długa. Śniegi spadły obficie i leżały długo. Pamiętam, że na Wielkanoc jadąc do pp. Rogowskich, przejeżdżaliśmy Berezynę po lodzie pięcią końmi i dużymi saniami, a nie tylko że żadne oznaki nie zdradzały wiosny, żadnej wody, żadnej odelgi1, ale przeciwnie: droga sanna była doskonała, skrzypiało pod płozami, a od mrozu, przy promieniach słońca, śnieg błyszczał niby usypany brylantami. Wprawdzie Wielkanoc tego roku przypadała wcześnie: o ile przypominam, pierwszy dzień wypadał 28 marca.
2Z niecierpliwością wyglądałam wiosny. Zawsze ona miała dla mnie urok niewysłowiony, a dziś jeszcze więcej od niej oczekiwałam. Pragnęłam widzieć tę piękną rzekę Berezynę, którą już kochałam, w całej potędze, w całym jej majestacie. Jakoż Berezyna nie zawiodła moich nadziei. Im bardziej spaźniało się jej oswobodzenie, tym się ono dopełniło z większą gwałtownością.
3Nie pamiętam, jak prędko po Wielkanocy powietrze się ociepliło i wody z gór lecieć zaczęły, wiem tylko, że postęp każdodniowy był nadzwyczaj szybki. Od mrozów przeszło do zupełnej odelgi, koryto rzeki nagle się wypełniło, a nie mogąc zmieścić nadmiaru przybywającej wody, ta się wylała na brzeg płaski szeroko, tak że łąka, krzaki skryły się pod wodę, a z lądu zrobiło się jezioro, którego brzegi niknęły gdzieś w dali. Tylko rzadkie i wzniosłe drzewa, wychylając gdzieniegdzie z powodzi swe dumne czoła, świadczyły, że ten nowy żywioł nie na właściwym usadowił się gruncie, i że jego panowanie trwałe nie będzie.
4Te drzewa, stojąc osamotnione, ale niezatopione, zdawały się pysznić, że ocalały wśród ogólnej klęski wtenczas, kiedy żywioł nieprzyjazny pochłonął młodsze ich rodzeństwo, tak że nie zostało śladu jego istnienia, a w osamotnieniu przeglądając się w wodzie niby we źwierciedle, zdawały się pocieszać marnym cieniem swych postaci, które zostały teraz ich jedynym towarzystwem. Samoluby! Niedługo cieszyć się będziecie waszym szczęściem wyłącznym. Wkrótce wasi bracia wyjdą z topieli, wzmogą się w siły, będą rość, olbrzymieć, a wy będziecie próchnieć i usychać pomału.
5Po rozlaniu wód na kilka niedziel wszelka komunikacja z przeciwnym brzegiem ustała. Promy, czółna zostały pościągane, aby powódź nie uniosła. Na koniec ława lodu, która uparcie się trzymała koryta rzeki, zaczyna chwiać się, zmieniać postać, w bokach robią się tu i ówdzie szczerby, w końcu łamie się na kawałki i z hukiem, łoskotem wybiera się w podróż.
6Nie mogłam się dość nasycić tym zajmującym widokiem. Mimo zimno i mokrotę, co chwila wybiegałam nad brzeg rzeki, aby nie stracić żadnego wypadku z odbywającej się rewolucji. Zawsze zmokła, zbłocona wracałam do domu, a ledwie przemieniłam obuwie i odzienie, ciekawość i zajęcie znów nad brzeg rzeki wypychały.
7PRZEDRUK ZA: Ewa Felińska, Pamiętniki z życia, t. 3, Wilno 1856, s. 40–42.
Notes de bas de page
1 Tj. odwilży.
Auteur
-
Ewa Felińska
1793–1859

Le texte seul est utilisable sous licence Creative Commons - Attribution - Pas d'Utilisation Commerciale - Pas de Modification 4.0 International - CC BY-NC-ND 4.0. Les autres éléments (illustrations, fichiers annexes importés) sont « Tous droits réservés », sauf mention contraire.