Obra etnográfica (I)
|I. Literatura popular
A Filha Que Amamenta o Pai1
Testo integrale
- 1 Originalmente publicado na Revista do Minho, 1885, vol. i, p. 73.
1Em 1873 colhi no Porto uma versão do conto publicado a p. 70 desta Revista. Ei-la em resumo:
2«Um rei perdoava todos os anos a morte de um preso que fosse capaz de dizer um enigma que ele não pudesse adivinhar.
3Uma vez apresentou-se a dizer um enigma uma mulher ainda nova. As suas palavras eram:
4O rei não conseguiu adivinhar, e a mulher teve que dar explicação. O pai dela estava preso e a filha ia todos os dias sustentá-lo com o leite dos próprios seios, que lhe passava por uma pequena abertura de uma porta. O rei mandou soltar o preso.»
5Pitré deu uma versão siciliana desse conto (Fiabe, novelle e racconti, n.° 169: Lu’nniminu).
6Como o título diz, ocorre na narração um enigma correspondente ao das versões portuguesas:
Oggi è l’annu mi fu patri,
Ed aguannu mi fu figghiu.
E lu ligghiu chi nutricu
E maritu di mè matri.
7É possível que a tradição penetrasse nalguma lenda de santo; mas ela foi conhecida na antiguidade pagã, como não escapou à erudição de Pitré:
8«Sanguinis ingenui mulierem praetor apud tribunal suum capitali crimine damnatam triumuiro in cárcere necandam traditi quo receptam is qui custodiae preerat misericórdia motus non protinus strangulauit: aditum quoque ad eam filiae, sed diligenter excussae, ne quid cibi inferret, dedit, existimans futurum et inedia consumeretur. cum autem plures iam dies intercederent, secum ipse quaerens quidmam esset quo tam diu sustentaretur, curiosius obseruata filia animaduertit illam exerto ubere famem matris lactis sui subsidio lenientem. quae tam admirabilis spectaculi nouitas ab ipso ad triumuiro, a triumuiro ad praetorem, a praetore ad consilium iudicum perlata remissionem poenae mulieri impetrauit...
- 3 A narradora é portuguesa e só esta parte do conto foi dita em meio castelhano.
9Idem praedicatum de pietate Perus existimetur, qaue patrem num Mycona consimili fortuna adfectum parique custodiae traditum iam ultimae senectutis uelut infantem pectori suo admotum aluit. haerent ac stupent hominum oculi, cum huius facti pictam imaginem uident, casusque antiqui condicionem praesentis, spectaculi admiratione renovant, in illis mutis membrorum liniamentis uiua ac spirantia corpora intueri credentes.» Valerius Maximils ed. Teubner – Halm, pp. 247-83
Note
1 Originalmente publicado na Revista do Minho, 1885, vol. i, p. 73.
2 Seria facílima uma explicação mítica da lenda; mas não queremos fazer concorrência ao Sr. A. de Gubernatis.
3 A narradora é portuguesa e só esta parte do conto foi dita em meio castelhano.
Il testo e gli altri elementi (illustrazioni, file importati) possono essere utilizzati con OpenEdition Books License, se non diversamente specificato.