Version classiqueVersion mobile

Lodève, cité occitane

 | 
Éliane Gauzit

Quatrième partie. L’occitan a l’ora d’ara / L'occitan aujourd'hui

V - Florian Vernet

Te laissi las claus

Texte intégral

1«Te laissi las claus», diguèt. «Te laissi las claus», èran los mots, pas que los mots, mas cossí o diguèt en realitat? De qué i aviá darrièr lo ton neutre de la frasa, desmentit per la cara tròp seriosa, grèva gaireben? De qué i aviá darrièr lo ton tròp destacat? Quicòm coma l’acceptacion anticipada d’una desillusion venidoira, benlèu, amagada dins lo rèirefons? Gaire estonant, te siás dich, gaire estonant venent d’ela. Es çò que te siás dich amb lo pauc que sabes d’ela. Te reviras dins lo lièch, envertolhat entre los lençòls que siás. Pensas qu’auràs dormit, coma un soc, d’un sòm sens sòmis, sens relambi, e te demandas quant de temps.

2Quant fa de temps, a Lodèva, qu’i aviás pas dormit? Dotze, tretze annadas? Tretze puslèu. Despuèi que ne partiguères, escampat amb totes los autres obrièrs e emplegats de la COGEMA, quand pleguèt, l’entrepresa, en nonanta sièis. Marrit moment. E encara, tu, aviás pas de familha, èras encara a temps per cambiar d’endrech, cambiar de trabalh, cambiar d’existéncia, te casar endacòm. Mas o prenguères coma una desfacha personala, que laissèt de marcas, de cicatrises de las prigondas, que las sentiguères plan longtemps après. E mai quand ja n’èras sortit del traumatisme que foguèt, per tu coma pels autres, e que, de ton costat, tornat a Besièrs, aviás capitat a te far la vida que voliás, a pauc près.

3Un pauc aperabans s’es levada, Florença, s’es alestida sens que te’n siás avisat, deu faire un briu ja. Ara una siloeta freula e fosca se ten sul lindal de la pòrta de la cambra. Sembla trantalhar. Esperar quicòm? Dins la palunalha alentida del revelh as capitat, tu, a marmossejar quicòm coma «espèra, que me lèvi», mas ela a virat l’esquina ja, t’a pas laissat lo temps de respondre. Ton cap es retombat sul cabecièr maltractat, as ausit lo resson de sos passes pel corredor, lo bruch de la pòrta, los talons dins l’escalièr. Lo silenci apuèi. De qué diables a ajustat aprèp aquela frasa que t’aviá desrevelhat dins lo prigond d’un sòm ont arpatejas encara, sens te’n poder desliurar. «Me cal anar trabalhar, ara... Quand t’enanaràs, auràs que de las metre dins las bóstias de las letras, las claus de l’apartament, que n’ai un doble». I a agut un silenci aprèp los mots, una pausa, lo restant de la frasa t’a semblat inaudible.

4E a Lodèva doncas i èras pas pus tornat despuèi. Aviás evitat. Èra tròp per tu. I auriás poscut trabalhar de còps estant que de contactes n’auriás trapats sens pena. Mas non. E parièr t’èra agut arribat de passar pas tròp luènh, perque aviás contunhat a te passejar en bicicleta dins tota l’encontrada, mas t’èras limitat a tas escorregudas costumièras sul Cabareton, Fontfrèja o la Crotz de Monis. Aviás evitat tot aqueste país qu’aviás tant trevat e tant aimat dels Monts d’Òrb a l’Escandòrga, de Sant-Guilhèm a Navacellas. Dabans l’ostal del papeta al Pont d’Òrb, i èras pas pus passat, tanpauc, abans la velha, qu’èras vengut a Lodèva per installar una climatizacion en cò d’un ancian camarada qu’aviá retrobat ton adreça a Besièrs. Aviá insistit, el, aviás acceptat. Benlèu que lo temps èra vengut que suportariás de tornar.

5Te reviras sus l’esquina, tos uèlhs acomòdan, destrias mai clarament la pèça dins la penombra, plan mai que la velha, quand èretz dintrats, plan mai que dins tota aquesta longa nuèch, amb Florença. A sa frasa, a apondut encara quicòm, Florença, mas t’a pas laissat l’escasença de respondre soncament, s’es avalida, coma s’aviá vergonha de son audàcia, coma s’aviá consciéncia tot d’una d’èsser estada inconvenenta. Pièger que tu qu’es, te pensas, amb de defensas mai nautas, una coirassa. «E se vòls, nos podèm retrobar a miègjorn? quand sortirai del trabalh, te convidi ieu, aqueste còp». Es aquò, çò qu’a apondut. Mot per mot, mas sens las esitacions e los silencis sieus. Aquí tanben lo ton se voliá neutre, lo ton de la convèrsa banala. En contradiccion totala amb çò que pensas saber d’ela, ara, de tot biais. En fin, amb çò que ne creses saber. Perque ne sabes pas grand causa, de Florença. L’as rencontrada per talastre, la velha, en fin de tantossada.

6Aviás acabat ta jornada. Aviás decidit de te preissar pas e que fariás las finicions l’endeman, lo temps que lo ciment sequèsse, l’afaire d’una ora e mièja, lo mai. Cercavas un bar-tabat per te crompar de cigarretas abans de tornar al tieu, a Besièrs. Dintrères dins l’estanquet, e l’avisères, assetada sola a una taula, lo menton sus una man, las cambas crosadas, darrièr un cafè que li aviá pas encara tocat. Una revista dobèrta dabans ela, que legissiá pas. Aviá los uèlhs perduts, o èran las lunetas tanplan. Li aviás donat - a l’estima - entre trenta e trenta cinc ans, mas èra probablament mai jove encara de çò que semblava. E se devinhava sulpic – un pas res dins son anar - que la vida l’aviá pas esparnhada, recentament. Èra plan vestida, los pels blonds copats corts, polida contra sa quita volontat aviás pensat sulpic. Se teniá aquí, pensamentosa, digna, amb aqueste aire un briconèl abandonat que te pivelèt totjorn, en cò d’unas femnas, que te pivela e t’impressiona alencòp. Per çò que te revela de tu, saique. O calculères pas, t’installères a una taula a costat. La curiositat? Lo pressentiment d’una aventura possibla? Un briu, la gaitères a coa d’uèlh, e tanben dins lo rebat de la veirina del bar, del temps que te comandavas un cafè e que lo beviás en alucant una cigarreta. Ela, remarquèt ta preséncia soncament quand li adreicères la paraula, al cap de qualques minutas, e aguèt coma un ressaut imperceptible, una mena de reculada d’instinct. Foguèt primièr reticenta a respondre a la convèrsa anodina qu’aviás entamenada. Mas deviá èsser tròp perduda, tròp desesperada, aviá degut passar tròp de temps dins la solesa per resistir vertadièrament, èra al calòs, aquò se sentissiá, l’aviás percebut, e tombavas a plec. En fin, aquò’s un biais de veire. Finiguèt que se destibèt un pauc, e engatgèretz la convèrsa, de causas e d’autras, anodinas forçadament.

7Parlères donc de Lodèva, que i demorères de 1983 a 1996 que la COGEMA ont trabalhavas t’escampèt, amb los autres camaradas. Li contères cossí dins aquela pontannada vesiás la vila que coneissèt pas, ela, ja qu’èra arribada plan après que ne’n foguèsses partit e que, forçadament, aviá fòrça cambiat. Li parlères tanben de ta passion pel ròdol (mas sul moment li confessères pas que l’aviás defugit despuèi tant de temps). A l’epòca, amb tos parents, viviatz a Besièrs mas lo papeta e la mameta, eles, restavan al Pont d’Òrb, de l’autre costat del còl de la Baraca de Bral. Mainat i passavas totas las vacanças, e maitas fins de setmana. Aquò voliá dire per tu l’Aventura: los campairòls del costat del Rieu sec o de Serièis, e la pesca a las lusièras, las escarabissas del rec de Niza, l’òrt del papeta a Talhavent. Èra ton paradís.

8E puèi, après lo Licèu tecnic aviás trapat un emplec aicí. D’estudis, ne voliás pas far, te conflavan, te voliás ganhar la vida, sul còp. Tot lo temps qu’aviás trabalhat a las minas d’urani coma tecnician d’electricitat, aviás trevat lo terraire, amb la primièra bicicleta de competicion que t’èras crompada...

9Mas l’entrepresa aviá plegat, e quitament ara ne pòs totjorn pas parlar, tretze ans après, sens amarum. Dins las entremièjas lo papeta primièr, la mameta puèi èran partits. Tos oncles e ton paire avián finit per lo vendre, l’ostal. Ton paire èra mòrt a son torn e ta maire èra anada viure en cò de ta sòrre l’ainada, a Narbona. E tu, puslèu que de córrer après un emplec ipotètic en cò d’un patron, aviás decidit de te metre a ton compte, amb l’ajuda de l’indemnitat de licenciament. Aviás pas jamai regretat.

10Deman en fin de matinada, lo prètzfach acabat, te’n tornaràs a Besièrs. Aviás previst, d’en primièr, de te pagar una virada pel canton, se per cas te sentissiás capable de t’afrontar als remembres sens tombar apuèi dins la languina. Sus aqueste capitol, aviás pro donat, te disiás. L’idèa d’una passejada veniá del fach qu’aviás cambiat de bicicleta un mes abans, veniás de te crompar un caprici que t’aviá costat una pichòta fortuna, un GIANT TCR Advanced darrièr crit en carbòni e la perspectiva de l’ensajar sus las rotas qu’aviás escaladadas mai de dètz ans abans, per comparar, èra estat una escomesa tentatritz. Tanplan podiás causir de t’entornar e d’anar te far susar la codena del costat del Tretze-vents. Mas ara la causa se complicava bravament. Lo dilèma èra plan mai espinós. Seriós? Èra lo mot que caliá? Benlèu. Lo tot es que la decision aquesta t’engatjava pas tot sol. E sabiás pas, a de bon, çò qu’anavas faire, çò que te caliá faire, çò qu’anavas decidir fin finala. Èra pas la panica, rai, mas te i caliá pensar tranquilament sens remandar una eventuala decision a l’an pèbre, sens laissar l’azard causir a ta plaça tanpauc.

11Florença aviá trantalhat un pauc quand l’aviás convidada a manjar amb tu, una ora aprèp, quicòm qu’engatjava pas gaire ça que la, dins una pizzeria vesina. Aviá trantalhat, sonqu’una estona, vesiblament trebolada, mas aviá pas dich de non. Te pensères que caliá que se trapèsse al fons del trauc, una filha coma ela, per acceptar aital. O que, finala, aviás capitat a ganhar un pauc de sa fisança… que te defendiás encara plan, per un vièlh, l’idèa, flatejaira, te passèt pel cap mas la rebutères coma improbabla, e mai, inconvenenta. Non, la primièra ipotèsi puslèu. Te pensères tanben, dangièr. Pas per tu, per ela. Per ela? Qual sap? Èra de veire. Mas tu, te coneissiás, ne sortiriás, d’un biais o d’un autre, ne sortiriás. D’ont mai, s’aquò virava, que se passariá pas res entre vosautres dos. Rai, doncas.

12Ataulats que foguèretz, Florença se mostrèt mai comunicativa, èra pas tant sus la defensiva. E mai capitères a l’interessar, a la faire sorire quand li contères los viatges de còps epics que t’èras pagats despuèi qualques annadas en India, al Mexic, en Sueda e als Estats Units ont èras ja tornat tres còps. T’avisères que te fasiá parlar, disiá qu’aviá pas grand causa a contar, ela, de sa vida, dels estudis en fac abandonats per se maridar, tròp jove, del trabalh coma emplegada dins aquesta banca de Lodèva. Èra son primièr CDI. Evoquèt tanben los parents que vivián luènh, que l’avián pas jamai sostenguda per res, e que se fasián vièlhs abans ora, confits dins l’egoïsme. De son divòrci, que ne parlèt pas gaire, a aqueste moment pel mens, èra evident qu’o aviá tot devastat,: son passat, son present e mai son avenir. O diguèt pas, èra pas necite qu’o diguèsse. Pas atal. Pas amb de mots, mas s’ausissiá en sordina la musica del malastre, dolorosa, darrièr las paraulas.

13Quand la racompanhères en cò sieu, dins ta camioneta, aviás doblidat tota intencion de draga; de segur n’aviás agudas un moment, perque t’agradava a de bon, aquò n’èras plan conscient, mas d’ensajar de la sedusir, ara, n’aviás pas pus enveja, t’aviá desarmat. E pertocat. O perque sentissiás quicòm de comun entre vosautres dos. Te diguères qu’èra rasonablament pas possible ni onèste d’imaginar una aventura sens endeman amb una filha coma aquesta. Mas quand t’arrestères al pè de son immòble, foguèt ela, dins una decision brusca e inesperada que li deviá costar, mas li deviá costar tanben un renonciament de mai, que te demandèt se voliás pas prendre un veire de quicòm, just un moment, per finir la serada agradiva que veniatz de passar, qu’aviá passada, gràcia a tu, per te mercejar. «Se vos fa pas tròp tard per tornar al vòstre ja que vos devètz levar d’ora» estant que li aviás contat que deviás tornar l’endeman per finir l’installacion dins lo corrent de la matinada del dissabte!

14T’assetas sul lièch, te desentortobilhas del lençòl. Siás drech dabans lo miralh de l’armari, nus. Te veses, tal coma siás, un òme entre quaranta e cinquanta ans, magre, atletic encara e decidit, e en surimpression sus ton rebat, d’autres imatges, los de la nuèch, de vòstres còsses entrevescats, dins lo lum tròp crus de la lampa del plafond. Dobrisses los contravents. Lo jorn comença. Es pas encara nòu oras. I a de nèbla suls teulats de la vila, suls bastiments grises, amb qualques fenèstras alucadas; las veituras sus l’aparcament son trempas d’aigatge, los arbres estequits, començan a se desplumar. Defòra, i a pas degun. Dins un quart d’ora, saique, las maires sortiràn per acompanhar los manits a l’escòla vesina – non pas, soven-te, qu’es dissabte, d’escòla n’i a pas -, per anar a las crompas dins la zona comerciala. A pè, o en veitura. Los òmes e los joves son pas visibles. Passas al salon. Aquí tanben dobrisses a brand la pòrta fenèstra que dona sus un balcon pichon. Fa fresquet. Despuèi lo bastiment d’en fàcia, una femna espia de ton costat. Sul balcon, una escoba, un ferrat e una pelha eissucha. Un espandidor per la ropa, plegat. La fenèstra auriá besonh de pintrar… Dins lo salon, remarcas lo papièr que comença a passir, los mòbles bon mercat, passats de mòda, una fotò d’un vilatge, anonim, sus la paret. La television, qualques libres dins una bibliotèca a mitat vuèja. De revistas sus una taula bassa. Un cendrièr. Lo tapís es ordinari, un pauc gausit. Tot aquò es freg, desolat, a te fotre las èrnhas.

15Lo temps de te faire caufar un cafè t’assetas a la taula de la cosina. Soscas. Te caldrà prene una decision. Mas son mai que mai d’imatges de la nuèch passada qu’espelisson, e capitas pas a pensar clarament. Al rèsta, de qué i a a pensar? Los primièrs moments de geina recipròca, perque en realitat siás aitan vergonhós qu’ela, levat qu’as plan mai d’experiéncia, e benlèu qu’es mai aisit per un òme. Lo primièr rencontre dels còsses dins un ambient curiós, qu’aviás pas conegut fins ara. Te semblèt que tota l’iniciativa t’escapava, ni per sa timiditat a ela. Èra ela qu’aviá decidit, e mai la desirèsses (perque èra vertadièrament impossible de desirar pas aqueste còs desnudat e mai bèl que si pensavas e que descobrissiás), a tu quicòm te trasiá en rèire, te reteniá. La paur de la nafrar, d’intervenir dins una istòria que t’escapava, e ont aviás pas res a faire. Ne siás a te dire que tot aquò es pas clar. Clar, si, mas arribas pas a metre ta sentida en mots, benlèu en rason de la complexitat del viscut que devinhas, mas as l’impression que, del còp, comprenes pas pus res a res. Siás incapable de faire lo ponch, de metre d’òrdre. Mas aquò se referís a la primièra partida de la nuèch. La segonda es estada quicòm mai. E sus aicestas impressions demòras, ara. Capitas pas a te’n desfaire.

16Quand t’avián licenciat a tu, aviás conegut una marrida passa. L’amarum de la desfacha dins la lucha entrepresa, la pèrda dels collègas de trabalh que comptavan tant dins ta vida, e a trenta cinc ans l’òrra impression de fracàs, la sentida d’aver fach mai de dètz ans aperabans una causida marrida, l’ànsia de trobar pas de qué rebombir professionalament, l’ànsia de veire ta vida partir en panada. Aviás quitament pensat qu’anavas faire una depression. La bicicleta t’aviá sauvat, e puèi, l’azard, las escasenças.

17Amb l’argent de l’indemnitat, e qualques esparnhas qu’aviás t’èras crompat a Besièrs un tròç d’ostal de tres membres dins una banlèga retirada e laissada de caire per l’espandiment recent de la vila. Un quartièr d’ostals vièlhs de la debuta del sègle la màger part, poblat mai que mai, ara, de retirats, de pichòtas gents. L’aviás crompat un pauc contra tas conviccions, contra ton gost qu’èra de te pas jamai fixar endacòm, mas i aviá un garatge, per la veitura e las bicicletas, e sustot de plaça per bricolar. Es aquò que t’aviá salvat, un còp que te foguères avisat que de trabalh ne trapariás pas pus, per aicí. Aviás començat per depanar de vesins, al black, d’electricitat mai que mai, mas tanben de plombariá, de pintura, de tapissariá, tota mena de pichòtas reparacions. Ara, ne vives. E te bailejas coma vòls.

18Tanplan, partisses qualques jorns dins lo Kangoo agençat per aquò: te passas dos o tres jorns a la mar entre Portiranhas e Grussan, te banhas, pescas, te passejas, legisses. O a la montanha a faire de campairòls. Sortisses, te pintas s’es indispensable, e fringas. Amb las femnas, as pas a te plànher. Lo nombre que i a que se sentisson solas, que son solas, dins una vila! E pas solament l’estiu. Mas gaireben totas cèrcan una ligason establa, sovent còste que còste, e tu, francament, ne siás incapable. S’apren a tu, que non pas a elas. La màger part qu’as encontrada èran de femnas, de còps que i a pro joves, que se meritavan una autra relacion que la que te’n sentissiás capable. Damatge, mas impossible de se contar d’istòrias e de se mentir sus aqueste sicut. Istòrias sens endeman. Sens granda frustracion de ton costat, per ara, cal confessar.

19Per ara, aquò’s çò que te dises quand tornas sus la nuèch passada amb Florença. Als primièrs moments, dins sa cambra: una estrencha precipitada, maladrecha, coma s’aguèsse, ela, enveja d’acabar al pus lèu, coma per complir un engatjament que se seriá fach, una escomesa personala. A tu, l’enveja de fugir t’aviá traversat un moment, teorica.

20Èras estat aitant que t’èra estat possible pausat e doç amb ela. Sens esfòrç, aquò rai, perque la tendresa èra justament çò que t’inspirava, mai fòrt encara que lo desir plan real pr’aquò qu’esprovavas. La tendresa, e pas la compassion, un sentiment poderós de… de solidaritat, de quicòm qu’auriatz agut de parièr totes dos? E quand li diguères – èra maladrech mas sul moment es tot çò que trapères a dire per l’assolar perque la sentissiás desesperada - te caliá pas forçar, sabes, èras pas obligada la resulta foguèt que se botèt a plorar, esquina virada, coma un enfant. Entre dos samucs non, i sètz per pas res, s’apren pas qu’a ieu… aquí, soi demorada tròp de temps dins tota aquesta misèria… dins tota aquesta absurditat respondèt. La podiás pas laissar aital, (e pr’aquò aviás virat l’esquina a tròp de personas dins las darrièras annadas de ta vida, per evitar de patir), ensagères de la consolar e finala li confessères tos pròpris fracasses amoroses, tas relacions sens avenir d’un biais talament desdramatizat e umoristic que finiguères que la faguères rire. E que se coconèt entre tos braces. E que comencèt a parlar. A dire. Amb de silencis ont demorava emplonsada, la cara contra ton pitre, tos braces alentorn de sas espatlas, sos corts pels blonds contra ta boca fins qu’al moment que li demandavas de contunhar.

21Una istòria pietadosa de joves que se rencontran, que s’aiman, probable sincerament, mas que lor amor ten pas la distància. Los dos que refusan d’o constatar, d’o admetre e de ne traire las conclusions. E lo silenci, lo non-dich, las messorgas pichòtas que s’installan, l’indiferéncia, l’incompreneson e lo ressentiment sens causa precisa. La traïson per clavar. D’el. Lo mond que s’embauça. Una banalitat. Se separan, ensajan cadun de son band, el mai que pus, de sobreviure al desastre. De son costat ela s’embarra dins lo sentiment del fracàs, s’embarra dins la celebracion mornarosa de la pèrda de quicòm que somiava absolut. Espèra çò que deuriá pas esperar. Lo miracle, lo retorn, lo recomençament, l’impossible «coma abans». A passadas, torna, el. Mas es pas jamai qu’un sembla retorn e fin finala per ela un sinonim de flaquesa, d’umiliacion, d’espèra enganada, d’espèr vergonhós, d’incapacitat a refusar aquesta situacion ont se retroba reducha a l’estat d’objècte sexual, tot comptat. Amb d’alibis afectius que li es del tot impossible d’i creire. Coma als pretèxtes malament filbastats, quand a cada còp ven pretendudament cercar quicòm qu’a laissat e qu’a pas la fòrça, ela, de l’escampar un brave còp.

22A un moment i teniás pas pus, te levères, nus, per anar fumar un cigarreta. Te’n demandèt una e fumèretz totes dos dins lo lièch. Fasiá de temps que n’aviái pas fumada una Florença diguèt cresi qu’as una marrida influéncia sus ieu aviá apondut en sorrisent, un sorire vertadièr aqueste còp. E èra lo primièr còp que te tutejava, coma se vòstra relacion s’endralhava sul camin d’una complicitat amistosa. (Mas aqueste matin, as remarcat, èra tornada al vos de la velha. Per donar pas l’impression de forçar vòstra relacion? Per besonh de restablir una distància que l’aparariá). De tot biais après de moments de tension se’n presentava un d’apasimat. Las defensas tombavan.

23Per confirmacion, dins l’armari garda-rauba entredobèrta, as entrevist en passant qualques vestits masculins de penjats. Son de detalhs aital que te parlan, plan mai que de discorses. Que te dison de te mesfisar un pauc, tu tanben, las causas entre los adultes son lo mai sovent plan complicadas, mai de çò que semblan a primièra vista.

24Dintras dins la cosina, pichona, plan recaptada. Sus la taula espèran un bòl, e de pan, de biscòtas, de burre, de mèl, de confitura, e tanben un mot de Florença. A quicòm prèp las meteissas paraulas que te diguèt, fa un quart d’ora, benlèu mai. O aviá escrich abans de te resvelhar, çò que te voliá dire: Me cal anar trabalhar, ara. Quand te’n vas, as que de las metre dins las bostias de las letras, las claus, qu’ai un doble. Nos podèm retrobar a miègjorn, se vòls, sortirai a miègjorn. Te convidi ieu, aqueste còp. As de cafè de lèst, e de tè. Oblides pas las claus. Florença. E aviá apondut, dejós sa signatura T’engatja pas a res, compti pas demandar ta man aqueste còp. LOL

25L’escritura es pas la que te figuravas: una escritura redonda un pauc ninòia. Es fina e volontariosa, regulara. A marcat a guisa de P.S «compti pas demandar ta man» e es una citacion risolièra tracha d’una de las aventuras tieunas que li contères dins lo corrent de la nuèch. Pas res, mas aquò’s un signe: que se sentís plan benlèu, qu’es capabla de trapar un equilibri, qu’es del costat dobèrt de son existéncia. Qu’es capabla d’umor e de distància, e qu’una cèrta complicitat es a espelir entre totes dos. Aquí çò que te diguères al legir lo mot. Despuèi, es a dire dins l’ora que seguiguèt, es clar que tot çò positiu que t’inspirèt la missiva, e finala, vòstre quite rencontre, l’as romiat, matissat, relativizat. As pas enveja de t’estrambordar. Empacha pas que d’imatges de Florença tornan. Son biais de clinar lo cap quand t’escotava arser al restaurant. L’intensitat reala de son escota. Son desvari per passas tan concret que se poiriá agantar e escanar sulpic, e son biais de se reprene. Lo fach qu’ensaja pas jamai de jogar de sa situacion pietadosa. Sa volontat per sortir de la marrana. Qualqu’un, te dises. Lo buf cort de sa boca dins ton còl sos braces que t’ensarran. Son cap que partís doçament en arrièr, son còs que se destiba en fin, sos uèlhs entredobèrts que t’alucan, intenses, interrogatius, dins la nuèch. Aquò tanben, segur.

26Tornas a la fenèstra del salon, gaitas, aval, entre las bastissas desoladas los enfants que començan a sortir amb de bicicletas, de rollers o de ballons. Un gatàs negre perseguit per un doberman se quilha sus un arbre puèi corrís s’encafornar dins un sòtol quand la mestressa recupera lo gos e lo fa montar dins un break ZX destrantalhat… Tampas la fenèstra. Te caldriá preparar se vòls acabar l’installacion coma previst dins la matinada. E après? As idèa de çò que faràs? Demoraràs, amb tot çò que significa, e mai o vòlgas pas admetre, o te’n partiràs, coma se lo rencontre èra pas estat qu’un moment sens importància? Dangièr. Siás estat tocat. Sonsit, que non! Non pas per sa situacion, que, finala, es plan banala. Al rèsta de filhas aital, amb d’istòrias parièras, es pas la primièra que rencontras. E mai pòs dire qu’es sustot de filhas aital qu’auràs trevat, dins las darrièras annadas. T’a esmogut per sa personalitat. E sus la fin de la nuèch, per la sinceritat sens retenguda, sens rèirepensada de son còs contra lo tieu, amb lo tieu. Quicòm qu’engana pas.

27Las cigarretas acabadas te siás apiejat al cabecièr. A pausat la tèsta contra ton pitre. E a començat de parlar. E tu, d’escotar: èra ton torn. Un mormolh entrecopat de silencis, e de sa boca cauda contra ta pèl. L’istòria a tròces e bocins d’una vida qu’a un moment li aviá escapat. La teniás per l’espatla e de temps en temps li pausavas una question, comentavas un episòdi. Los mots de segur, comptavan, mas saique çò que comptava lo mai èra que se liurèsse aital, e que demorèsse contra tu, que te faguèsse fisança… E que tu, de ton costat, l’escotèsses tan volontièr, sens la reaccion de recul que foguèt totjorn la tieuna quand una persona se mostrava dabans tu sens defensa, quand qualqu’un ensajava de se liurar, çò que preniás gaireben totjorn coma una temptativa de te faire culpabilizar, de se faire prene en carga. Amb la resulta permanenta que te sarravas coma una ustra, que tiravas lo ridèl, coma disiás. Que t’enfugissiás, de qualque biais que foguèsse. L’escotavas a mitat aconsomit per moments acompanhat per la doçor e l’odor de sos pels e de son còs, e te semblava que sa votz a ela tanben la ganhava la sòm. Alisavas doçament son còl e son espatla. Levèt la cara cap a tu, sa boca se pausèt sus la tieuna te mercègi diguèt dins un buf, pòs pas saber lo ben que m’as fach. Respondères pas, la sarrères un pauc mai dins tos braces e alara, sens avisar, lo desir vos envasiguèt a totes dos empòrta-me, ara ela diguèt. E l’emportères. T’emportèt. Òc.

28Sul còp de onze oras e mièja aviás acabat. Lo collèga, plan content de l’installacion, aviá premeditat de te convidar pel dinnar. A malas penas capitères a refusar lo convit, te calguèt inventar un engatjament que i podiás pas escapar, vos acordèretz sus una autra data e prenguères lo volant de la camioneta. Los fums sus la vila s’èran avalits, un solelh espectaclós jogava sus la vegetacion mirgalhada de l’auton. A la sortida de Lodèva, te retrobères a rotlar cap a Lunàs, Bedarius, Besièrs, Harvest Moon de Neil Young a fons sus l’i.pod

29Arribat a la mitat de la montada, t’arrestères, virères en sens contrari e a miègjorn petant te retrobères garat gaireben en fàcia de la Banca. Florença, la veguères que sortissiá en companhia d’una collèga, qualques minutas aprèp, que s’arrestava sul trepador per saludar l’autra filha que partissiá en direccion opausada, que mandava un agach tot alentorn. T’aviá pas vist, solide, amb sos uèlhs de tucla, d’ont mai que te trapavas a mitat dins l’ombra, de l’autre costat de la carrièra. Baissèt lo cap, e prenguèt lo camin de son ostal. Faguèt tres quatre passes, se revirèt e, aqueste còp, te veguèt, que t’èras un pauc avançat. Sa cara s’illuminèt, i aviá pas cap d’autre mot. De tot lo temps que metèt per arribar contra tu, veguères pas res mai qu’aqueste sorire que te traversava.

30Sortiguères de la banca a miègjorn passat de mai de cinc per causa d’un client vièlh qu’aviá pas enveja de s’avisar de l’ora. Clara te contava ja per avança la dimenjada qu’anava passar amb son òme e los dos enfants, del costat de Palavàs amb lo temps bèl que fasiá per una fin d’octobre, quicòm de pas mancar. Se pòt pas dire que l’escotavas vertadièrament. De l’agach cerquères la siloeta d’el, e non, degun. Èra partit, mai que segur. Quicòm comencèt de s’esquiçar al dintre de tu, mas sabiás de longa man cossí faire per qu’aquò s’arrestèsse e venguèsse pas una dolor insuportabla. Prenguères a racacòr lo camin cap a ton apartament e alara l’avisères sus l’autre trepador. Te faguèt un signe complici de la man, sentiguères ton còr s’embalar, t’avancères caminant sus un fial tirat entre las doas ribas e t’arrestères tot contra el. Te passèt lo braç sus las espatlas, vèni, diguèt solament.

Besièrs, octobre de 2009

Le texte et les autres éléments (illustrations, fichiers annexes importés) sont sous Licence OpenEdition Books, sauf mention contraire.

Rechercher dans OpenEdition Search

Vous allez être redirigé vers OpenEdition Search